Preludium Fundacji

wolno zmieniające się czynniki społeczne i gospodarcze doprowadziły do ich przekształcenia w zalążki Drugiego Imperium. Zgodnie z Planem Seldona miało to trwać tysiąc lat, podczas gdy bez Fundacji okres ten wydłużyłby się do trzydziestu tysięcy. Ale Seldon nie mógł wykalkulować, że pojawię się ja. Jestem mutantem, a psychohistoria, która zgodnie z prawem wielkich liczb, zajmuje się jedynie reakcjami populacji, nie mogła przewidzieć takiego obrotu spraw. Rozumiesz? - Doskonale. Ale gdzie tu jest miejsce dla mnie? - Zaraz się dowiesz. Mam zamiar zjednoczyć Galaktykę już teraz i osiągnąć cel, który przyświecał Seldonowi, nie w ciągu tysiąca, lecz trzystu lat. Jedna Fundacja, świat specjalistów od nauk ścisłych, wciąż rozwija się i kwitnie pod moimi rządami. Rozwój gospodarczy oraz ład i spokój panujące w związku pozwoliły im stworzyć broń jądrową, której nie oprze się nic, z wyjątkiem może Drugiej Fundacji. Muszę więc zdobyć o niej więcej informacji. Generał Pritcher jest święcie przekonany, że Druga Fundacja nie istnieje. Ja wiem, że to nieprawda. - Skąd pan to wie? - spytał ostrożnie Channis. - Stąd, że ktoś ingeruje w umysły ludzi, którzy do tej pory znajdowali się pod moją kontrolą! - wybuchnął nagle Muł. - Delikatnie, subtelnie, ale nie aż tak subtelnie, żebym nie potrafił tego zauważyć. Co więcej, ta ingerencja się wzmaga, a jej ofiarą padają wartościowi ludzie, i to w ważnych momentach. Dziwi cię teraz, że przez tyle lat wolałem siedzieć spokojnie? Dlatego jesteś mi potrzebny. Generał Pritcher jest najlepszy z tych, którzy mi zostali, a więc jest w niebezpieczeństwie. Oczywiście, on o tym nie wie. Ale ty nie jesteś odmienionym i dlatego trudno od razu stwierdzić, że jesteś moim człowiekiem. Możesz zwodzić Drugą Fundację dłużej niż którykolwiek z moich może nawet tak długo, jak będzie trzeba. Rozumiesz? - Hmm. Tak. Ale proszę mi wybaczyć jeszcze jedno pytanie. Muszę wiedzieć, jak objawia się ta ingerencja, żebym potrafił wyśledzić zmianę w zachowaniu generała Pritchera, gdyby do tego doszło. Czy to likwiduje ich odmianę? Czy stają się zdrajcami? - Nie. Mówiłem już, że ta zmiana jest delikatna. Dlatego trudno ją wykryć i nieraz muszę się wstrzymywać z działaniem, bo nie mam pewności, czy człowiek, który jest na kluczowym stanowisku, zachowuje się dziwnie z naturalnych powodów czy jest manipulowany. Ich wierność pozostaje nienaruszona, ale tracą pomysłowość i inicjatywę. Mam więc osobę na pozór normalną, ale zupełnie bezużyteczną. W ostatnim roku spotkało to sześciu ludzi. Sześciu spośród najzdolniejszych. - Uniósł kącik ust. - Teraz dowodzą bazami szkoleniowymi i pragnę tylko jednego: żeby nie znaleźli się w krytycznej sytuacji, która wymagałaby od nich podjęcia natychmiastowej decyzji. - Przypuść przypuśćmy, że to nie sprawka Drugiej Fundacji. A gdyby to był ktoś taki jak pan, inny mutant? - To ostrożna i dokładna robota, obliczona na wiele lat. Jeden człowiek bardziej by się spieszył. O nie, w tym bierze udział wielu ludzi, cały świat, a ty będziesz bronią, której przeciw nim użyję. - Czuję się zaszczycony, że to mnie pan wybrał. Muł zauważył nagłą zmianę w jego strukturze emocjonalnej. - Tak, najwyraźniej myślisz sobie, że skoro masz wykonać specjalne zadanie, to należy ci się specjalna zapł może nawet sukcesja po mnie. Masz rację. Ale musisz wiedzieć, że są też specjalne kary. Moja gimnastyka psychiczna nie ogranicza się do wytwarzania wierności i posłuszeństwa. Na jego wąskich wargach pokazał się lekki uśmiech, a Channis podskoczył z trwogą na krześle. Przez moment, moment krótszy niż mrugnięcie, Channis poczuł osaczające go przenikliwe, trudne do opisania przygnębienie. Miał wrażenie, że zamyka się nad nim, miażdżąc mu niemal mózg, hermetyczna czasza. Ogarnęła go zupełna ciemność, a całe ciało przeszył potworny, niemożliwy do zniesienia ból. Wszystko to zniknęło równie szybko, jak się pojawiło, pozostawiając tylko wściekły gniew. - Złość nic tu nie pomoż - rzekł Muł. - No tak, teraz starasz się ją ukryć, co? Nie przede mną. Zatem pamiętaj: to wrażenie może być jeszcze intensywniejsze i trwalsze. Zabijałem już w ten sposób i zapewniam, nie ma straszniejszej śmierci. - Przerwał, a po chwili dodał: - To wszystko! Muł znowu został sam. Światło zgasło, a ściana ponownie stała się przezroczysta. Niebo było ciemne, a wyłaniający się zza horyzontu roziskrzony gwiazdami soczewkowaty kształt Galaktyki rysował się coraz wyraźniej na jego aksamitnym tle. Cała ta mgławica składała się z takiego mnóstwa gwiazd, że ich lśnienie stapiało się w jeden wielki świetlny obłok. Wszystko to miało należeć do Jeszcze tylko jedno, ostatnie już posunięcie i będzie mógł spokojnie zasnąć.