Dziecko Holokaustu

Cypa i Jakub z niczego nie cieszyli się tak bardzo, jak z narodzin córki. Mała Rachela przychodzi na świat jednak w złym momencie, a rodzice podejmują walkę, aby kosztem własnego życia uratować córkę. Życie w getcie oznaczało tylko śmierć, dlatego Cypa postanawia poprosić o pomoc swoje przyjaciółki, które skazuje w ten sposób na ogromne niebezpieczeństwo. Pomoc Żydom była surowo karana podczas wojny, mimo to kobiety podejmują walkę, by ocalić małą dziewczynkę.

Autorka stosuje bardzo długie opisy, by wprowadzić nas w świat dziewczynek, dla których wszyscy byli równi, następnie kobiet, które stają w obliczu wojny.
Książka porusza trudną sytuację Żydów, którzy podlegali segregacji, byli nękani czy spychani na margines społeczeństwa. W tym wszystkim mamy grupę kobiet, które są ponadto.

Trudna historia. W życiu bohaterów wydarzy się bardzo dużo zła. Złe rzeczy spotkają ich ze strony rówieśników, sąsiadów, przypadkowych ludzi. Do tego wszystkiego dochodzi wojna i brutalność ze strony agresorów. Społeczność Żydów spotkał okrutny los, a autorka przelała to wszystko na strony książki.

Bohaterki opowiadają o swoich doświadczeniach bardzo szczegółowo. Poznamy ich losy w kraju i na obczyźnie, z czasów przed wojną, w trakcie i po niej. Bohaterowie będą musieli podjąć wiele trudnych i ryzykownych decyzji.
Autorka nie musiała wkładać za wiele wysiłku, żeby dodać dramatyzmu całej historii, sama w sobie jest dramatyczna i brutalna, mimo że nie dochodzi do rozlewu krwi na każdej stronie.

Kiedy wojna się kończy, powrót do normalności nie jest łatwy. Traumy pozostają, nie wszyscy dotrwają do tego momentu, a mała dziewczynka staje się częścią życia bohaterów. Jednak nie jest to koniec kłopotów.

Dramatycznego wydźwięku historii dodaje fakt, że jest ona oparta o prawdziwe wydarzenia. Książka powstała na podstawie dziennika Cypy, wywiadów, dokumentów i listów. Zdjęcia na końcu książki pozwalają spojrzeć na bohaterów jak na osoby z krwi i kości.
Nie jest to łatwa i przyjemna opowieść, ale opowieść, z którą warto się zapoznać. Autorka wykonała kawał dobrej roboty i poświęciła tej książce mnóstwo pracy, przez co możemy poznać tak autentyczną i wzruszającą historię.

"Dziecko Holokaustu" to oparta na faktach historia dziewczynki cudem ocalonej z żydowskiego getta.
Rachela urodziła się w getcie 1941 roku. Była bardzo pogodnym dzieckiem. Jej rodzice zrobiliby wszystko, żeby tylko uchronić dziewczynkę przed śmiercią, co w tamtych czasach było bardzo trudne. Cypa, matka Racheli oddaje córkę pod opiekę swoich polskich przyjaciółek, a sama wraca do getta.
Głód, rozłąka z rodziną, śmierć najbliższych, strach o własne życie, to niektóre zdarzenia, jakie towarzyszyły ludziom podczas wojny.
Fabuła książki inspirowana jest zapiskami z dziennika, który prowadziła Cypa, listami oraz dokumentami.
Każdy rozdział książki opowiedziany jest z perspektywy innego bohatera.

"Dziecko Holokaustu" to literatura faktu i prawdziwa historia dziewczynki, która urodziła się w getcie w 1941 roku. Jej rodzice, Jakub i Cypa byli gotowi na wszystko by ocalić Rachelę, nazywaną Laleczką.
Kiedy naziści zaczęli stopniowo mordować wszystkich w getcie rodzice Racheli postanowili ratować swoją córeczkę beż względu na koszty. Cypa przemyca córkę poza granice getta i oddaje ją w ręce polskich przyjaciółek. Irena i Zofia podejmują się opieki nad dziewczynką w czasie wojny, udając, że jest członkiem ich rodziny. Pomimo tego, że gdyby je zdemaskowano zostałyby rozstrzelane.
Cypa wraca do getta, by dołączyć do męża i rodziców. Nie wie też jaki czeka ją los.
"Dziecko Holokaustu" to bardzo przerażająca i poruszająca historia, która powstała w oparciu o dziennik napisany przez Cypę, wywiady, dokumenty i autentyczne listy. Na dodatek na końcu książki znajdziecie parę zdjęć, które chwytają za serce.
Ta historia pokazuje ile bólu i cierpienia doznali ludzie w tych okropnych czasach, a także pokazująca miłość rodziców do dziecka gotowych poświęcić się, aby przetrwać. To także historia o odwadze i nadziei w obliczu grozy.
Jeśli chcecie dowiedzieć się, co stało się z dziewczynką i czy Cypa podjęła dobrą decyzję przeczytajcie tę książkę.
Niestety nie jest to łatwa i przyjemna historia, ale dającą do myślenia. Warto przeczytać tę książkę i docenić to co mamy.
Uwielbiam czytać taką wartościową literaturę.
Gwarantuję, że długo nie zapomnicie o tej historii i nie jeden raz zakręcą się Wam łzy w oczach.
Polecam wszystkim, którzy są fanami literatury faktu, tematyki wojennej i historii.
Warto poznać tę książkę.

?Straciłam całe poczucie bezpieczeństwa, ale wciąż musiałam zabawiać moje głodne dziecko.?

Rachela przyszła na świat w Siedleckim getcie w 1941 r. Był to czas, kiedy naziści coraz intensywniej zaczęli likwidować Żydów. Dziewczynka od samego początku nazywana była Laleczką, jej rodzice Cypa i Jakub bardzo pragnęli, aby ich córeczka przeżyła. Zrobiliby, poświęciliby wszystko by utrzymać ją przy życiu. Postanawiają ją oddać. Cypa przemyca Laleczkę z terenu getta, oddaje ją w ręce polskich przyjaciółek ? Zofii i Ireny, a sama po kilku dniach, nie do końca świadoma tego co ją czeka wraca do męża i rodziców. Kobiety w pełni świadome grożącego im niebezpieczeństwa przyjmują dziecko do swojego domu. Laleczka staje się członkiem polskiej rodziny.

Książka ta powstała w oparciu o ocalały dziennik spisany przez Cypę, liczne wywiady, dokumenty, listy. Na końcu znajdziemy kilka zdjęć. Autentyzm bije z każdej strony. Nie jest to łatwa i przyjemna lektura. Trudna, bolesna opowieść, która wnika w serce i umysł. Autorka pisze o strasznych rzeczach w bardzo przystępny sposób. Narracja toczy się z kilku perspektyw, głos dostają osoby, które opiekowały się Laleczką. Przejmujący, wzruszający, bardzo trudny jest moment, kiedy Cypa oddaje swoje dziecko?

Książki obozowo ? wojenne nigdy nie są łatwe. Ciągle tak trudno uwierzyć, ogarnąć rozumem, że to ludzie ludziom zgotowali taki los. Cypa oddała swoje dziecko, zrobiła to z miłości, wiedziała, że tylko tak Laleczka może przeżyć. Dziewczynka rośnie, zaczyna rozumieć otaczający ją świat. Niemcy z zapalczywością i okrucieństwem mordują niewinnych Żydów. Strach i niepewność o jutro to codzienność. Nienawiść i zło, a obok bezinteresowna pomoc i dobro. Ludzka życzliwość w obliczu realnego zagrożenia życia. Dziewczynka przez długi czas nie zaznała spokoju, oddawana z rąk do rąk, trafia do fundacji wywożącej ocalałe Żydowskie dzieci do Palestyny. Po latach poznaje historię swojej prawdziwej rodziny.

Przejmująca historia, przepełniona bólem, cierpieniem, heroiczną miłością rodziców do dziecka. Autentyczna, ważna, potrzebna, niosąca przesłanie opowieść o odwadze, poświęceniu i lojalności. Bardzo, bardzo polecam, tę lekturę powinien przeczytać każdy. Tatiasza i jej książki.

Pomimo zamiłowania do mrocznych historii przesiąkniętych ludzkim zepsuciem i brutalnymi morderstwami na tle dobrze skrojonej historii kryminalnej, literatura wojenna jest tym gatunkiem, po który sięgam dosyć rzadko. Powód tego jest banalnie prosty- zdecydowanie przyjemniej czyta mi się fikcję literacką, aniżeli spisane na stronach losy ludzi realnie walczących z piekłem wojny.

?Dziecko Holokaustu? to napisana przez życie historia dziewczynki cudem ocalałej z żydowskiego getta. Urodzona w 1941 roku Rachela zostaje przemycona przez swoją matkę żydówkę poza granicę getta, by przekazać ją polskim przyjaciółkom, które ryzykując życie postanawiają zaopiekować się dziewczynką, wychowując jako członka własnej rodziny.

Inspiracją do stworzenia tej historii był głównie dziennik napisany przez Cypę w trakcie anihilacji getta, a także autentyczne listy oraz niezwykle rzadkie dokumenty, potęgujące tylko uczucie przerażenia i niedowierzania, które towarzyszyło mi przez całą lekturę. Nie brakuje tu także wywiadów z kluczowymi bohaterami, stanowiących dodatkowe świadectwo piekła, które pochłonęło miliony ludzkich istnień. ?Dziecko Holokaustu? to emocjonalna bomba, której siła rażenia wywołała w mojej głowie niemałe zniszczenia, zmuszając do wielu refleksji o życiu, które dziś tak niewielu z nas potrafi docenić.

Tutaj żadne słowa nie zobrazują przeczytanej historii. Żadne z nich nie oddadzą także w pełni targających uczuć w trakcie czytania tej lektury przesiąkniętej na wskroś ludzkim cierpieniem. Tę książkę każdy mający na to ochotę powinien po prostu przeczytać i przeżyć po swojemu, do czego rzecz jasna gorąco zachęcam?

Współpraca z wydawnictwem Filia.

?RECENZJA?

Kolejna powieść faktu za mną. Tym razem była to książka "Dziecko Holokaustu" autorstwa... która pokazała mi środek tego, co działo się w gettach żydowskich podczas II wojny światowej. I powiem Wam, że cieszę się z faktu, iż żyję w tych czasach, co żyję i nie muszę przeżywać tego, co nasi bohaterowie. Codzienny strach, lęk, który im towarzyszy jest nie do wyobrażenia. Ta niepewność, czy nie zostaną zaraz rozstrzelani - nie mogę sobie tego wyobrazić. Pisarka w bardzo skrupulatny i precyzyjny sposób pokazała nam obraz całej tej ludzkiej tragedii, ale i nadzieję w obliczu niewyobrażalnej grozy. Mimo ciężkiej treści, lekturę czyta się migiem, nie czuć uciekających stron. Styl i język są przyjemne oraz lekkie. Nie spodziewałam się, że dam radę przeczytać ów książkę jednym ciągiem. Kreacja naszych bohaterów jest na wysokim poziomie i nie dziwi mnie to, bo w końcu to były postacie realne. Ich determinacja, chęć przetrwania i życia - było to bardzo odczuwalne, ale i do podziwiania. Nie sądziłam, że w obliczu takiej tragedii, można mieć w sobie tyle siły, żeby walczyć o siebie, o rodzinę, o lepsze jutro. Zastanawiałam się też, co ja bym zrobiła na ich miejscu. Niby mam mocny charakter, niby jestem uparta w dążeniu do wytyczonego celu, niby jestem silna, ale czy w takiej sytuacji nie poddałabym się i nie czekała na koniec!? Tego nie wiem i nie mogę sobie tego wyobrazić, za bardzo to boli. Mimo brutalnej, ciężkiej i bolącej tematyki, cieszę się z faktu, że przeczytałam tę powieść i "zobaczyłam" chociaż troszkę, jak to wyglądało. Polecam z całego serca! Dobrze jest wiedzieć, co nie co o naszej historii ????
????
...

Książki na faktach, zawsze bardzo mnie fascynują i poruszają. Są to opowieści ludzi, którzy przeżyli najgorsze czasy, najgorszy terror. Takich ludzi jest coraz mniej, a nieopowiedzianych historii jeszcze bardzo dużo. Te historie poruszają każdy kawałek ciała człowieka.

,,Dziecko Holokaustu" Amira Keidar to historia Cypy i jej córki Racheli, zwanej Laleczką, która cudem została ocalona z żydowskiego getta.
Cypa wiedziała, że jeśli nie odda rocznej córki pod opiekę swojej przyjaciółki, to ona zginie. Jest to prawdziwy obraz miłości matki do dziecka, która robi wszystko, aby uratować własne dziecko, kosztem własnego cierpienia. Możemy wyobrazić sobie tylko, ból rozrywający serce Cypy oddającej własne dziecko obcym ludziom. Z drugiej strony jest to też ogromne poświecenie ze strony jej przyjaciółki, która przyjmując żydowskie dziecko do swojego domu, narażała swoją rodzinę na ogromne niebezpieczeństwo. Gestapo nie oszczędziłoby nikogo. Zabiłoby całą rodzinę i Laleczkę. Cypa, mimo że również otrzymała schronienie, niestety nie wytrzymała braku informacji o swojej rodzinie i wróciła do getta. Tam nie zastała nikogo. Żydzi zostali wymordowani, a ona wiedząc, że również nie przeżyje, wypiła truciznę. Odznaczyła się wielką odwagą, umierając z honorem, a nie z rąk nazistów.
Los jej córeczki, mimo że ocalała nie był dla niej łaskawy. Do 12 roku życia ciągle była przenoszona i nie zaznała spokoju ani stabilności.
Książka powstała na podstawie dziennika sporządzanego przez Cypę oraz dzięki, wywiadom z innymi bohaterami tej historii.
Wyciska łzy, skłania do zadumy i rozmyślań nad własnym życiem.

Bardzo się cieszę, że ta książka trafiła na polski rynek. Wydarzenia, które miały miejsce w czasie II wojny światowej powinny ujrzeć światło dzienne. Każdy powinien znać historię sześciu milionów Żydów, którzy niewinnie zostali wyeliminowani z racji swojego pochodzenia. Coraz większa ilość pisarzy podejmuje się odtworzenia historii i wielki szacunek im za to. Ludzie szybko zapominają, gubią się w przepychu, który aktualnie mamy. Chociaż i to się zaczyna z roku na rok zmieniać. Wyniesiemy dużo z tej książki. Przede wszystkim da nam do zrozumienia, że aktualnie panuje znieczulica na świecie. Kiedyś ludzie narażali życie, aby pomóc drugiemu. Dzisiaj każdy myśli tylko o sobie.
Jednym z miejsc, które ukazuje cierpienie Żydów, jest Treblinka. Uronicie tam nie jedną łzę, zapłaczecie cicho, ale jest to miejsce warte odwiedzenia i zaczerpnięcia historii.

Wiem, że takie książki są trudne, ale polecam ją każdemu.

?Dziecko Holokaustu? autorstwa Amiry Keidar, stanowi autentyczną historię dziewczynki cudem ocalonej z żydowskiego getta. Jest to inspirująca powieść o przetrwaniu oraz nadziei w obliczu grozy. Była to moja pierwsza styczność z książką poruszającą tak trudny temat jakim jest sytuacja ludności żydowskiej w czasie II wojny światowej, która bardzo mocno chwyciła mnie za serce.

Rachela, nazywana również Laleczka, urodziła się w getcie w 1941 roku. Jej rodzice, Jakub oraz Cypa byli gotowi na wszystko, byle tylko ich córka była przy życiu. Tuż przed pierwszymi urodzinami dziewczynki, naziści zaczęli stopniowo mordować wszystkich ludzi w getcie. Cypa przemyca córkę poza granice czekającego ją piekła, gdzie czekają na nią jej polskie przyjaciółki: Irena oraz Zofia. Kobieta powierza w ich ręce swoją córkę, po czym wraca do getta, by dołączyć do męża i rodziców. Pomimo śmiertelnego niebezpieczeństwa kobiety biorą na siebie odpowiedzialność za wychowanie Laleczki. Doskonale wiedzą, że gdyby je zdemaskowano, zostałyby rozstrzelane...

?Dziecko Holokaustu? to kolejny tytuł, po którym nie potrafię się pozbierać. Bardzo wzruszyła mnie historia Laleczki - była taką malutką kruszynką, a musiała przeżyć tak wiele w początkowych latach swojego życia. Do tej pory nie jestem w stanie pojąć jak podły musi być człowiek by drugiemu człowiekowi wyrządzić taki los.

Cała historia poprowadzona jest z wizji trzech kobiet - Cypy, Ireny oraz Zofii. Mamy również kilka rozdziałów z wizji Rachel, jednak początkowe rozdziały poznajemy z perspektywy tych młodych dziewczyn, które niczego nieświadome postanowiły pójść na studia, po których mogłyby rozpocząć pracę, wyjść za mąż, wychować własne dzieci... jedynak jedna decyzja całkowicie zmieniła ich los. Dzięki takiej narracji czytelnikowi łatwiej będzie odnaleźć się w fabule oraz poznać dręczące je emocje - strach, złość, czy nawet smutek. Przyznam się bez bicia, nie jeden raz w czasie czytania musiałam odejść od książki by się nie rozpłakać - jestem bardzo wrażliwą osobą, jednak nie sądziłam, że ?Dziecko Holokaustu? tak mocno we mnie uderzy.

Na sam koniec tej powieści mamy dołączone trzy fotografie, o których jest mowa w tekście. Kiedy skończyłam czytać posłowie autorki i zauważyłam te zdjęcia nie potrafiłam się powstrzymać i zaczęłam płakać jak bóbr - do tej pory trzy ostatnie strony są pofalowane od namiaru wilgoci, będą mi one przypominać o emocjach, które wywarła na mnie ta historia.

?Dziecko Holokaustu? to książka napisana w oparciu o dziennik matki Racheli - Cypę oraz wywiady z kluczowymi bohaterami tej historii. To głownie przez fakt, że powieść ta oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, książka ta tak mocno we mnie trafiła.

Czy książkę polecam? Najnowsze dzieło Amiry Keidar trafi w gusta nawet najbardziej wymagających czytelników. Jestem pewna, że zbyt szybko nie zapomnę o tej historii. Nawet gdybym bardzo tego chciała nie potrafiłabym tego zrobić - ta książka mi na to nie pozwoli.

?Dziecko Holokaustu? autorstwa Amiry Keidar, stanowi autentyczną historię dziewczynki cudem ocalonej z żydowskiego getta. Jest to inspirująca powieść o przetrwaniu oraz nadziei w obliczu grozy. Była to moja pierwsza styczność z książką poruszającą tak trudny temat jakim jest sytuacja ludności żydowskiej w czasie II wojny światowej, która bardzo mocno chwyciła mnie za serce.

Rachela, nazywana również Laleczka, urodziła się w getcie w 1941 roku. Jej rodzice, Jakub oraz Cypa byli gotowi na wszystko, byle tylko ich córka była przy życiu. Tuż przed pierwszymi urodzinami dziewczynki, naziści zaczęli stopniowo mordować wszystkich ludzi w getcie. Cypa przemyca córkę poza granice czekającego ją piekła, gdzie czekają na nią jej polskie przyjaciółki: Irena oraz Zofia. Kobieta powierza w ich ręce swoją córkę, po czym wraca do getta, by dołączyć do męża i rodziców. Pomimo śmiertelnego niebezpieczeństwa kobiety biorą na siebie odpowiedzialność za wychowanie Laleczki. Doskonale wiedzą, że gdyby je zdemaskowano, zostałyby rozstrzelane...

?Dziecko Holokaustu? to kolejny tytuł, po którym nie potrafię się pozbierać. Bardzo wzruszyła mnie historia Laleczki - była taką malutką kruszynką, a musiała przeżyć tak wiele w początkowych latach swojego życia. Do tej pory nie jestem w stanie pojąć jak podły musi być człowiek by drugiemu człowiekowi wyrządzić taki los.

Cała historia poprowadzona jest z wizji trzech kobiet - Cypy, Ireny oraz Zofii. Mamy również kilka rozdziałów z wizji Rachel, jednak początkowe rozdziały poznajemy z perspektywy tych młodych dziewczyn, które niczego nieświadome postanowiły pójść na studia, po których mogłyby rozpocząć pracę, wyjść za mąż, wychować własne dzieci... jedynak jedna decyzja całkowicie zmieniła ich los. Dzięki takiej narracji czytelnikowi łatwiej będzie odnaleźć się w fabule oraz poznać dręczące je emocje - strach, złość, czy nawet smutek. Przyznam się bez bicia, nie jeden raz w czasie czytania musiałam odejść od książki by się nie rozpłakać - jestem bardzo wrażliwą osobą, jednak nie sądziłam, że ?Dziecko Holokaustu? tak mocno we mnie uderzy.

Na sam koniec tej powieści mamy dołączone trzy fotografie, o których jest mowa w tekście. Kiedy skończyłam czytać posłowie autorki i zauważyłam te zdjęcia nie potrafiłam się powstrzymać i zaczęłam płakać jak bóbr - do tej pory trzy ostatnie strony są pofalowane od namiaru wilgoci, będą mi one przypominać o emocjach, które wywarła na mnie ta historia.

?Dziecko Holokaustu? to książka napisana w oparciu o dziennik matki Racheli - Cypę oraz wywiady z kluczowymi bohaterami tej historii. To głownie przez fakt, że powieść ta oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, książka ta tak mocno we mnie trafiła.

Czy książkę polecam? Najnowsze dzieło Amiry Keidar trafi w gusta nawet najbardziej wymagających czytelników. Jestem pewna, że zbyt szybko nie zapomnę o tej historii. Nawet gdybym bardzo tego chciała nie potrafiłabym tego zrobić - ta książka mi na to nie pozwoli.

Owszem zdarza mi czytać (nawet dosyć często) literaturę z wojną w tle, ale za tą z holokaustem w tytule i obozową nie przepadam. Nie dlatego, że jest zła, raczej z innego powodu. Wykańcza mnie psychicznie. Nie potrafię się przez długi czas odciąć od czytanej historii i za bardzo ją przeżywam. Tak też było i tym razem.

Jest rok 1941. W getcie w Siedlcach rodzi się dziewczynka Rachela, którą od tej pory wszyscy będą nazywali Laleczką. Dziecko przychodzi na świat w najmniej sprzyjającym momencie, bo właśnie zaczyna się czystka getta. Rodzice Racheli, Jakub i Cypa postanawiają za wszelką cenę utrzymać Laleczkę przy życiu.
Cypie udaje się przemycić córeczkę poza mury getta do swoich przyjaciółek Ireny i Zofii. Sama wraca do rodziny, choć zdaje sobie sprawę jaki los ją czeka. Od tego momentu zaczyna się tułaczy los małej Racheli.

Amira Keidar napisała książkę ?Dziecko Holokaustu? w oparciu o prawdziwy, unikatowy dziennik spisany przez Cypę w trakcie anihilacji getta, a także przeprowadzając wywiady z żyjącymi jeszcze bohaterami tej historii oraz o dokumenty i autentyczne listy. Trzeba przyznać, że wykonała kawał świetnej pracy i powstała z tego książka, której lektura powoduje, że krwawi serce największego twardziela.

Nie jestem w stanie wyobrazić sobie dramatu rodziców, którzy muszą zostawić swoje ukochane, jedyne dziecko, wiedząc, że nigdy więcej go nie zobaczą. Rozumiem, że ta decyzją ratują życie, ale jednak. Moje serce pękało, razem z ich sercami. Łzy leciały po policzkach, nie tylko w tym momencie. Uwierzcie mi chusteczki są elementem obowiązkowym, nie żartuję. Umieszczone na samym końcu książki trzy zdjęcia Laleczki (z matką, ojcem, babcią) z załączonymi życzeniami szczęścia i krótkim opisem potwierdzają opisaną historię i wyciskają ostatnie łzy.

?Dziecko Holokaustu? to opowieść o przetrwaniu i nadziei; niesamowitej miłości, odwadze w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa i niebywałej lojalności. Inspirująca, ale równie mocno wzruszająca. Historia bardzo ważna, godna zapamiętania i polecenia. Uważam, że powinno ją przeczytać jak najwięcej czytelników.

Byłam dzisiaj na wycieczce w miejscu, w którym więziono polskich oficerów podczas II Wojny Światowej. Pan przewodnik odczytał nam list, którego treść usłyszeli nasi dziadkowie we wrześniu 1939 roku, a wcześniej rozkazał nam ustawić się w dwuszeregu. I chociaż to tylko wycieczka i przestawienie historii trochę w humorystyczny sposób, to jednak stojąc w tym dwuszeregu ciarki przeszły mi po plecach. Dlaczego? Bo ostatnio wiele książek przeczytałam o II Wojnie Światowej i próbowałam chociaż trochę wyobrazić sobie, że jestem w XX wieku wśród tych ludzi, których obdarto z wszelkich emocji.
?Dziecko Holokaustu? to historia o Rachela, dziewczynki urodzonej w 1941 roku w getcie. Mówiona na nią również Laleczka. Była dzieckiem, które w tym mrocznym świecie dawało nadzieję na lepsze jutro. Tyfus, wszy, głód i brud ? z tym wszystkim na co dzień zmagali się żydzi w getcie w Siedlcach.
Matka Rachela była silną kobietę, którą bardzo podziwiam. Urodziła się w czasie gdy Polska była jeszcze pod zaborami. Jak przez mgłę pamięta swoje dzieciństwo, a później czasy Wielkiej Wojny. Gdy Polska stała się niepodległa, Cypa postanowiła iść na studia i żyć godnie. Niestety im bliżej wybuchu II Wojny Światowej, tym bardziej atmosfera między Polakami a Żydami psuła się i spięcia między nimi narastały. We wrześniu 1939 ogłoszono, że wojska niemieckie zaatakowały Polskie, natomiast piekło w Siedlcach rozpoczął się 11 września. Pomimo wszystko Cypa postanowiła być szczęśliwa i wzięła ślub z Jakubem. Oboje trafili do getta gdzie urodziła się ich córeczka, której dali na imię Rachela. Cypa to kobieta, która wiele przeżywa chociaż była jeszcze młoda. Pokazała swoją siłę i miłość zarówno do własnego dziecka, jak również względem rodziców i męża. To co zrobiła bardzo mnie zaskoczyło i będąc na jej miejscu nie wiem czy bym potrafiła postąpić tak ja ona. Ale nam żyjących w cywilizowanym świcie, ciężko nawet sobie wyobrazić, jak można było przetrwać chociaż jeden dzień, tydzień, miesiąc w taki warunkach. Bardzo dobrze również autorka przedstawiła Irenę i Zofię. Kobiety, które narażając swoje życie pomogły Cypie i jej córeczce. Jak dalej potoczyły się losu głównych bohaterów, przekonacie się sami.
?Dziecko Holokaustu? to książka oparta na faktach. Informacje w jej zawarte pochodzą z dziennika, który pisała Cypa w trakcie anihilacji getta oraz z wywiadów z bohaterami tej historii. Dla mnie książki tego typu wywołują wiele emocji. Od żalu i smutku po złość i niedowierzanie po co w ogóle człowiek człowiekowi zgotował taki los. Jeśli lubicie książki, których akcja dzieje się podczas II Wojny Światowej to historia Racheli i jej matki na pewno Was zainteresuje. Dla mnie jest to lektura obowiązkowa, która skłania do refleksji. Polecam!
?Jeśli dzieci przyswoją ojczysty język i historię swojego kraju żaden wróg ich nie pokona?. Ten cytat według mnie jest bardzo trafny i prawdziwy.