Czerń Kolory zła

"Czerń" to druga część znakomitej trylogii autorstwa pani Małgorzaty Oliwii Sobczak. To budząca niepokój opowieść o narodzinach zła, które miło miejsce w malowniczym miasteczku Kartuzy, położonym w gęstwinie kaszubskich lasów.

To właśnie do Kartuz zostaje zesłany Leopold Bilski i to właśnie tam trafia błyskotliwa Ania Górska, podążając tropami nowej sprawy zaginięcia trzynastoletniej dziewczynki.

"Czerń" jest książką mroczniejszą, brutalniejszą i przez to między innymi lepszą od swojej poprzedniczki. Pani Małgorzata Oliwia Sobczak po raz kolejny udowadnia, że ma doskonały warsztat pisarski, a stworzonym wątkiem kryminalnym najzwyczajniej wbija w fotel.

Pomimo faktu, że książkę tę czytało mi się rewelacyjnie muszę przyznać, że nie była to łatwa lektura. Dotyczyła bowiem najokrutniejszych i najpodlejszych zbrodni, których może się dopuścić człowiek-zbrodni na dzieciach, a o tych czyta mi się zdecydowanie najciężej.

Uczucia rodzica, którym jestem zostały przez autorkę umiejętnie wystawione na próbę i doprowadzone do temperatury wrzenia, za co w mojej opinii należą się jej ogromne brawa. Zdaje sobie bowiem sprawę z faktu, iż taka fabuła panią Małgorzatę musiała kosztować wiele wysiłku.

Podsumowując "Czerń" w mojej opinii to świetna książka, do której przeczytania namawiam serdecznie każdego. Bez względu na upodobania literackie. Gwarantuję, że książka ta dostarczy wielu wrażeń, na długo pozostając w głowie po jej zakończeniu...

Czerń w ?Czerni? niejedno ma imię, choć mnie w pewnym momencie skojarzyła się bardzo jednoznacznie. Głównymi ofiarami są dzieci, a zachowań wobec nich mamy cały przekrój, od molestowania, przez morderstwa można rzec rytualne, aż po znęcanie się we własnych, czterech ścianach domów. Śledztwo rozpoczynające powieść nabiera z każdą stroną rozpędu i rozszerza się o kolejne watki, a poskładanie ich do kupy nie jest łatwe, co tylko wzmaga chęć poznania zakończenia. Tło, czyli malownicze miasteczko Kartuzy, ma swoje dwa oblicza, sielankowe dla przejezdnych czy gości i to prawdziwe, pełne tajemnic, wierzeń, bożków i rytuałów, do którego nie ma dostępu osoba z zewnątrz. Obyczajowe watki nie nudzą, nie ma się wrażenia, że są tu ?zapychaczem?, bardziej uzupełniają, dzięki nim czytelnik poznaje drugą stronę medalu. ?Czerń? jest po prostu rewelacyjnie napisana, mocniejsza niż poprzednia, bardziej angażująca, ale i też bardziej skomplikowana. Co przyniesie kolejny kolor zła? Polecam!

Czerń to druga część trylogii Kolory Zła i chyba klątwa drugiego tomu tym razem nie zadziałała. Fakt faktem, nie czytałam pierwszej części (ale nadrobię), mimo tego bez problemu odnalazłam się w tej powieści.

To na pewno nie jest delikatny kryminał. To z jednej strony żmudne śledztwo, które zdaje się, nie ruszać z miejsca, a z drugiej strony korupcja, zaściankowość i wiejskie zabobony. Autorka bardzo sprawnie połączyła takie trochę standardowe elementy tego gatunku i powstała powieść mroczna, trochę psychologiczna, ale na pewno nie schematyczna i przewidywalna. Powieść jest dobrze napisana, trochę w takim "męskim" stylu. Nie ma tutaj miłostek czy romansu, tylko trudna droga do odkrycia prawdy. Zaginięcia dzieci to zawsze temat, który będzie oddziałowywał na naszą psychikę i autorka wykorzystała ten motyw.

Możemy czuć się trochę wodzeni za nos, dużo bohaterów, miejsc, niewyjaśnione sprawy sprzed lat nie pozwolą nam "przelecieć" przez książkę bezmyślnie. To nie jest lekka powieść, bo wymaga od nas skupienia, jednak wciąga i niedaje się odłożyć. Wystarczyły dwa wieczory, żeby odkryć kto stoi za porwaniami dzieci. Książka jako całość, bardzo mi się podobała, ale jest jedno "ale". Totalnie nie pasuje mi ta osoba odpowiedzialna za złe rzeczy, ale to już mój problem.

Julia Sarman po latach spędzonych w Ameryce wraca ze swoim siedmioletnim synkiem Piotrusiem w rodzinne strony, aby zacząć życie na nowo i zapomnieć o przykrych wydarzeniach, które niedawno miały miejsce w jej życiu.
Malownicze miasteczko Kartuzy na Kaszubach, oraz uroczy domek z widokiem na jezioro wydają się być idealnym miejscem do tego, aby zapomnieć o troskach i odetchnąć od wielkomiejskiego gwaru. Chociaż dom rodzinny również przywołuje przykre wspomnienia Julia chce rozkoszować się nowym początkiem i miło spędzać czas z synem.
Niestety pierwszy weekend nowego życia okazuje się być wstępem do najczarniejszego scenariusza- Piotruś znika, a Julia zaczyna podejrzewać o porwanie chłopca osoby związane z jej problemami z przeszłości.
Zaginięcie Piotrusia to tylko jeden z mrocznych kawałków tej tajemniczej układanki. Niestety w Kartuzach kilka dni wcześniej ginie trzynastoletnia dziewczynka, a prokuratura po czasie odkrywa, że w tych samych okolicach lata temu zaginęło dziecko...
Czy mamy do czynienia z seryjnym mordercą?
Czy mieszkańcy Kartuz powinni obawiać się o swoje pociechy?
Tropów jest bardzo dużo, wiele osób jest podejrzanych, jednak do rozwiązania zagadki ciągle czegoś brakuje.

"Czerń"to książka która wzbudza ogromne emocje. Pokazuje jak dramaty z dzieciństwa wpływają na dorosłe życie osób poszkodowanych. Odkrywa karty, którymi grają najbardziej wpływowi mieszkańcy małych miasteczek, pokazuje, że okropne tajemnice mogą być sprytnie skrywane przez wiele lat.
W kryminałach i thrillerach często czytamy o zaginięciach, porwaniach i tajemnicach z przeszłości, jednak kiedy historia dzieje się tuż obok nas, napisana niezwykle realistycznie i dotyczy krzywdy dzieci-nie można przejść obok niej obojętnie.

"Czerń"to opowieść o tajemnicy małego, zwyczajnego miasteczka, ale w tej jednej historii porusza ogrom problemów, z którymi mogą zmagać się dzieci i nastolatkowie. Myślę, że książka otwiera oczy czytelnika na wiele spraw, i chociaż na procedurach policyjnych czy sądowych nie znam się na tyle, aby móc ocenić czy pod tym względem książka jest wiarygodna- dla mnie była po prostu prawdziwa i wstrząsająca.

?Czerń? to kolejny tom z serii Kolory zła. Poprzednia książka autorki, ?Czerwień? bardzo, ale to bardzo mi się podobała. Czy tym razem było inaczej?
Prokurator Bilski, po sprawie ze Skalpelem, seryjnym zabójcą, zostaje zesłany do Kartuz.
W małej, malowniczej miejscowości, nie czuje się najlepiej. Ciężko znosi degradację.
Kiedy znika 13 letnia dziewczynka Amelia, mieszkanka Sopotu, sprawę przejmuje Ania, którą Bilski uratował z rąk Skalpela. Wszystko wskazuje na to, że zaginiona dziewczynka ostatni raz widziana była w Kartuzach, gdzie mieszka jej babcia. To jednak nie koniec dziwnych zniknięć w Kartuzach. Leopold Bilski i Anna Górska połączą siły, by odnaleźć nie jedno, a dwoje zaginionych dzieci. Okazuje się, że kaszubskie miasteczko, skrywa wiele tajemnic.
Choć jest to kryminał, to w książce znajdziecie również elementy powieści obyczajowej. Moim zdaniem jest to świetny zabieg, wszystko ze sobą współgra i nadaje nowy wymiar powieści. Fabuła jest ciekawa, pełna tajemnic i zagadek. Autorka porusza wrażliwe, trudne tematy społeczne. Przez to, wzbudza w czytelniku cały wachlarz emocji. Dzięki retrospekcjom, poznajemy kolejne fakty. Karty są odkrywane powoli, stopniowo, podobnie budowane jest napięcie. Do ostatnich stron czytelnik jest trzymany w niepewności. Autorka maluje pewien obraz Kartuz, jego dobre i złe strony. Piękno przyrody, kultura i zwyczaje, łączą się z ciemną stroną człowieczej natury.
Nie zawiodłam się, to jest bardzo dobry kryminał i świetne pióro autorki. Polecam, bo warto sięgnąć po tę książkę.

Czy też po przeczytaniu pierwszej rewelacyjnej części jakiejś serii, macie obawy, że w drugiej autor może nie sprostać Waszym oczekiwaniom? Że pomysł na fabułę będzie słabszy i całość trochę na siłę, by tylko zaspokoić popyt? Takie obawy miałam przed przeczytaniem "Czerni". Czy uzasadnione?

Już od początku powieść budzi silne emocje, bo dotyczy krzywdy dzieci. W sielankowej kaszubskiej miejscowości, w której niewiele się dzieje, znika trzynastoletnia dziewczynka i siedmioletni chłopiec. Sprawę prowadzą, znani nam z pierwszej części, prokurator Leopold Bilski wraz z asesorem Anną Górską. Po początkowym braku tropów, wątki zaczynają się mnożyć kierując nasze i prokuratorskie kroki w różne strony. Sięgamy w przeszłość, by zyskać pełen obraz miasteczka, w którym każdy wie wszystko o każdym, ale obowiązuje zmowa milczenia. Miasteczka, które oplata sieć powiązań, a ręka rękę myje.

Autorka zwraca uwagę na specyfikę małych miejscowości z jej zamkniętą społecznością, na problemy i tragedie zamiatane pod dywan. Nie boi się poruszać tematów kontrowersyjnych i bolesnych, ze szczególnym naciskiem na krzywdę dzieci, fizyczną i psychiczną. Krzywdę wyrządzaną w miejscach, w których powinny czuć się bezpieczne, przez osoby darzone przez nie miłością, zaufaniem i szacunkiem. Krzywdę, którą noszą w sobie, odarte z niewinności i dzieciństwa, bezsilne.

Tło społeczne i rozwinięty wątek obyczajowy połączony z fascynującą sprawą kryminalną i realnymi bohaterami sprawiają, że książka jest wyjątkowa. Nie tylko cudownie się ją czyta, przeżywając emocje bohaterów i oddychając wręcz powietrzem Kaszub, ale daje też wiele powodów do przemyśleń. Autorka udowodniła, że po pierwszym świetnym tomie nie osiadła na laurach i dopiero się rozkręca. Moje obawy okazały się kompletnie nieuzasadnione i mam nadzieję, że kolejny kolor serii będzie równie porywający.