A lasy wiecznie śpiewają (twarda)

Uwielbiam literaturę skandynawską, każdy jej rodzaj. Rzadko która książka z tego kręgu mnie rozczarowuje. Nie inaczej było z omawianą pozycją. Nie rozczarowała mnie, a nawet więcej, zachwyciła.
To wspaniale napisana, bardzo działająca na wyobrażnię saga opisująca losy jednego z najbogatszych norweskich rodów.
Akcja rozpoczyna się w XIX wieku w Skandynawii. Samo to już zachwyca. Mało mamy obrazów życia w tym miejscu blisko 2 wieki temu.
Trudne życie w trudnym, ciężkim, często nieprzyjaznym ludziom otoczeniu. Twarde, nieczułe na drugiego człowieka ludzkie serca. I wspaniała, magiczna, dzika przyroda, która można chłonąc z każdej kolejnej kartki.
Tym, co najbardziej zachwyca mnie w skandynawskiej literaturze są charakterystyki bohaterów. Podobnie jest tutaj. Mocne, ostre, dosadne portrety bohaterów, ludzi niełatwych, mocno doświadczonych przez życie. Dodatkowo mocno, dosadnie ukazane pobudki, które rządzą bohaterami i całą resztą niewielkiej zagubionej w lesie osady. Pieniądz, to on napędza życie, generuje żądze, determinuje poczynania bohaterów. Ma on wpływ na równi na bogatych, jak i biednych. Te zależności są wspaniale ukazane.
Chciwość, żądza, miłość, nienawiść, pożądanie są nierozerwalnie ze sobą splecione. Do tego dochodzi spora porcja innych uczuć. W niewielkiej społeczności kipi niczym w kotle pod ciśnieniem. Z pozoru spokojni, opanowani ludzie okazują się być zupełnie innymi. Całość tworzy mieszankę wybuchową, która nieomal i nie jeden raz doprowadza do tragedii. To wszystko na łonie przepięknej, dzikiej przyrody.
Wspaniale opisane kilkadziesiąt lat życia rodziny Björndal zachwyca, porywa i sprawia, iż od lektury trudno się oderwać. Zatraciłam się w tej książce. Miałam wrażenie bycia tuż obok i obserwowania wydarzeń, uczestniczenia w nich. Cudowna, wspaniała, jedyna w swoim rodzaju książka o ludziach, ich żądzach, sensie życia i wyjątkowej symbiozie przyrody, natury z człowiekiem. Polecam. Arcydzieło.
Wiem, gusta są różne, ale wręcz szokują mnie komentarze na pewnym portalu...nuda, wynudziłem się jak nigdy, szkoda czasu. Takie osoby chyba nie dorosły do tego typu literatury.

?A lasy wiecznie śpiewają? to skandynawska saga ukazująca życie chłopskiego, ale znaczącego rodu Bjorndall na przełomie XVIII i XIX wieku w niełaskawym dla ludzi klimacie Północy. To tam natura rządzi się swymi odwiecznymi prawami, a śmierć ma takie samo znaczenie jak życie. Doświadczyli tego kolejni mężczyźni, panowie na Bjorndall - Torgeir, ojciec Dag, młody Dag, ich matki i żony. Nie lekko obchodził się z nimi los, oj nie lekko. Odczuli potęgę przyrody i nieokiełznaną siłę natury, ale także ludzką nienawiść i zazdrość, przeżywali zmienne koleje losu, nieobce były im rozterki duchowe, zmagania z samym sobą, wewnętrzne dylematy. Jedni umierali, nie zawsze ci ci najstarsi, czasem niespodziewanie i młodzi, rodziły się następne pokolenia, więc ród ?ludzi lodu? trwał niezmiennie, bo to wieczne odradzanie się decyduje o sile przetrwania.
Ciężką, codzienną pracą w surowym klimacie Norwegii, a czasem wysiłkiem ponad siły, niebywałym uporem i wytrwałością zdobyli majątek, ale by zasłużyć na ludzką wdzięczność i szacunek swych poddanych musieli przejść długą drogę wewnętrznej przemiany i w końcu zrozumieć, że najważniejszym obowiązkiem człowieka jest miłosierdzie i pomoc bliźnim. Ten lekko moralizatorski wydźwięk powieści nie przytłacza jednak czytelnika, wręcz przeciwnie, z empatią i współczuciem śledziłam duchowe dylematy Ojca Daga czy jego syna, by w końcu zrozumieć ich postępowanie i choć w pewnym stopniu utożsamić się z tymi bohaterami, bo przecież ?Dobrzy ludzie mają moc?.
Tak, ?A lasy wiecznie śpiewają? to piękna powieść o prawdziwym, pełnym życiu z wszystkimi jego radościami i smutkami, powieść o silnych ludziach, żyjących w zgodzie z groźną naturą i czujących respekt w stosunku do niej. To także opowieść o sile tradycji przekazywanej w niezmienionej postaci z pokolenia na pokolenia, kultywowaniu zwyczajów, sile więzów rodzinnych. Myślę, że tych wartości brakuje nam bardzo w dzisiejszym świecie, tak jak brakuje pełnego szacunku i uważności stosunku do przyrody, którą współczesny człowiek za bardzo uczynił sobie poddaną?
Trudno nie wspomnieć też o licznych w utworze opisach przyrody - surowej, wymagającej, tak mocno determinującej życie i uczucia bohaterów. Groźny, górski klimat wszechobecny w powieści tylko podkreśla jej nastrój, pasując do równie surowej i oszczędnej narracji. Wysokie granie skute lodem, ogromne przestrzenie, przepaście, ukryte jeziorka, przejmujące lodowate wiatry, potężne drzewa, dostojne zwierzęta zostały bardzo sugestywnie i przekonująco opisane.
A lasy, te bezkresne lasy, zielone latem, białe zimą, śpiewają swoją odwieczną pieśń o przemijaniu i odradzaniu się, o odwadze, wytrwałości, o radości i cierpieniu, o miłości i nienawiści. Ta niekończąca się, jednostajna pieśń o sensie i mądrości życia ciągle wybrzmiewa na nowo w koronach drzew, w szumie gałęzi, w szeleści liści, w śpiewie ptaków, w pomrukach zwierząt?
Ta książka na długo pozostanie w mojej pamięci, bo to wyjątkowa lektura!