Oskar i pani Róża

Książka Erica -Emmanuela Schmitta pt. ,, Oskar i pani Róża’’ to historia małego chłopca, który jest bardzo ciężko chory na białaczkę. Ta książka moim zdaniem jest prawdziwym hitem literackim, opowiadającym o cierpieniu, bólu i strachu . Znajdziemy w niej cząstkę samych siebie, czyli ludzi którzy w codziennych sprawach często zapominają o tym, co naprawdę w życiu jest ważne. Dla mnie ta książka jest z jednej strony bardzo smutną opowiastką , a z drugiej jednak pełną nadziei i rozważań nad życiem, które bardzo szybko mija. Z tej oto książki dowiemy się jaki jest sens życia.

" Oskar i Pani Róża"- pamiętam,że sięgnęłam po tę książkę już w podstawówce- z niejasnych przyczyn ( być może braku dojrzałości lub jeszcze innego powodu), odłożyłam niedoczytaną. Kilka lat później w gimnazjum byłam zmuszona do niej wrócić. Podeszłam do książki sceptycznie, ponieważ oprócz Ani z Zielonego Wzgórza, żadna lektura mi się nie podobała. Ale Oskar i Pani Róża to inna historia.
Z wielkim zainteresowaniem ( tym bardziej,że autor napisał tę powieść w bardzo młodym wieku i ja, jako osoba również pisząca, pragnąca coś kiedyś wydać, chciałam zobaczyć jak sobie poradził). Sprostał. Sprostał tak trudnej tematyce jaką jest śmiertelna choroba.
Oskar przebywa w hospicjum, choruje na białaczkę. Jako 10 latek rozumie więcej niż się komukolwiek wydaje. Jest inteligentny i po mimo tego,że ma w sercu cichą nadzieję na wyzdrowienie, rozumie,że umiera, chociaż niektórzy próbują mu mydlić oczy. W powieści autor pokazuje przyjaźnie chłopca z innymi pacjentami, tak naturalne i zabawne rozmowy niczym beztroskich dzieci na podwórzu. Jest to miła odskocznia w obliczu ogólnej tematyki. Oskara,któremu do tej pory wszystko było w miarę obojętne, który z pozoru wydaje się zachowywać dystans i godzić z własnym losem, zaczyna odwiedzać wolontariuszka, Róża. Rodzi się między nimi niezwykła więź. To jej chłopiec zwierza się z ogromnych dylematów. To Róża pozwala mu zrozumieć co to jest wiara, miłość, kim jest Bóg. Bóg,który dla Oskara był jedynie Świętym Mikołajem. Teraz zaczyna w niego wierzyć i pokłada w nim nadzieje. Róża odbudowuje również relacje Oskara z rodzicami i stara się, aby chłopiec przeżył czas,który mu pozostał w jak najlepszy, najbarwniejszy sposób.
Bardzo wzruszająca powieść,która mimo trudnej tematyki, momentami nawet bawi. Wzrusza. Nawet kilka razy potrafiłam się zaśmiać, dzięki tak barwnej postaci jaką jest Oskar jak i jego zabawni koledzy. Książka,która pozostaje w pamięci i uczy wielu wartości życiowych. Polecam.

Książka Oskara i pani Róża autorstwa Érica-Emmanuela Schmitta opowiada o dziesięcioletnim Oskarze - głównym bohaterze, który umiera na białaczkę. W uporaniu się z codziennością pomaga mu Pani Róża. To właśnie ona wpada na pomysł pisania listów do Boga. Wpada ona również na pomysł aby chłopiec zaczą traktować każdy dzień jako dziesięć lat. Na początku Oskar podchoodzi do pomysłu dość niechętnie jednak z czasem przekonuje się że, Bóg ma wielką moc z upływem czasu chłopiec otwiera się przed nim zwierza się mu traktując go jak starego kumpla któremu można wszystko opowiedzieć.
Mimo swojej choroby chłopiec który przebywa w szpitalu , do którego oddali go rodzice jest chłopcem wesołym pogodnym mającym swoich oddanych przyjaciół. Właśnie w szpitalu przeżywa on swoją pierwszą miłość. Oglądałam film pod tym samym tytułem ale książka wywarła na mnie o wiele większe emocje ! Oskar może być postacią goodną naśladowania.
Prawdę mówiąc potraktowałam tę książkę bardzo osobiście , sama jestem osobą niepełnosprawną ruchwo i wiem jakie ma wielkie znaczenie to jak podchodzisz do życia!
Podejście pozytywne ma naprawdę wielką moc!
Polecam każdemu tę piękną książkę

Ale się nasłuchałam dobrych rzeczy o tej książce! kiedy wreszcie ją kupiłam i przeczytałam, to stwierdziłam "no ok, zabawna na początku, przyzwoita w środku, normalna na końcu". Ale żeby od razu piać nad nią? Pisać, że pozwala spojrzeć na wiele spraw m.in. śmierć innym okiem to już według mnie przesada. Nie zaczęłam zastanawiać się nad swoim życiem, nad śmiercią, nad Bogiem w naszym życiu. Po prostu: przeczytałam, trochę się uśmiałam, trochę wzruszyłam. Ot, książka na wolną chwilę.

Książeczka bardzo przyjemna, właściwie do połknięcia w pół godzinki i może z powodu swojej krótkiej treści pozostawia maleńki niedosyt. Czytając książkę miałam wrażenie, że rozwija się ona razem ze swoim bohaterem, tak jak on dojrzewa, i z każdej chwili na następną staje się coraz mądrzejsza, aż pod koniec każe nam się zastanawiać nad własnym życiem, ale przede wszystkim nad śmiercią, która czeka na każdego z nas, a której każdy z nas się boi. Wydaje mi się, że pozwala ona otworzyć nam się na ten problem, i dlatego nie jest tylko opowieścią o chłopcu chorym na białaczkę, ale też poradnikiem, który pokazuje, jak radzić sobie w takich sytuacjach - sytuacjach, które nas przerastają, ale przed którymi nie uciekniemy.

"Oskar i pani Róża" to książka o dziewięcioletnim chłopcu chorym na białaczkę. Zamieszczone są tu listy dziecka do Pana Boga. Opisuje on w nich co robił danego dnia, jakie miał samopoczucie itp. Oskarem zajmuje się wolontariuszka Róża. Chłopiec uważa Różę za swoją przyjaciółkę, czego nie może powiedzieć o rodzicach. Niestety stan jego zdrowia pogarsza się po namowach opiekunki dziecko mówi rodzicom jak sie czuje i żali im się. Chłopiec wraz z Swoją przybraną ciocią wymyślili zabawę...
To ona pozwoliła Oskarowi umrzeć w spokoju... Jeśli chcesz dowiedzieć się o cudownym leku na smutek przeczytaj tę książkę.

"Opowieść Schmitta jest przypowieścią nie tylko o dziecku, ale i o nas - dorosłych, o naszych uprzedzeniach, fobiach i niespełnieniach. Wgłębszym wymiarze książka Schmitta to również próba odpowiedzi na jakże ważne pytanie: jak żyć?" Tak pisze na odwrocie książki i jes to samą prawdą. Książka jest świetna, można ją porównać do "Małego Księcia". Po przeczytaniu chćby jednej strony uświadamiamy sobie jakąś ważną myśl, pomocną nam w życiu. Uczy doceniać każdą chwile naszego życia, akceptować cierpienia i ból pojawiające sie w naszym życiu.
Opowiada o cłopcu który jest ciężko chory. I on potrafi zakceptować swoje życie takim jakie jest, łapiąc każdą jego chwile.