Złota kolekcja: Ewolucja, rewolucja i ja - Lech Janerka CD

Opis produktu:

Lech Janerka urodził się 2 maja 1953 roku we Wrocławiu. Pod koniec lat 70. zaczął muzykować w domu ze znajomymi. Z tego wyłonił się zespół Klaus Mitffoch, który zadebiutował w czerwcu 1981 r. na festiwalu Nowa Fala Na Odrze. Przełomem był udział w Ogólnopolskim Turnieju Młodych Talentów w 1983 r., gdzie grupa zajęła drugie miejsce (pierwszego nie przyznano). Wśród nagród były nagrania płytowe dla Tonpressu - dwa single i płyta długogrająca. Singiel z piosenkami Śmielej i Ogniowe strzelby pokazała punkową zadziorność Klausa Mitffocha, kolejna przyniosła przebój Jezu jak się cieszę, a album Klaus Mitffoch okazał się arcydziełem, zarówno dzięki świeżemu spojrzeniu na muzykę nowofalowo-punkową, jak i metaforycznym tekstom trafnie pokazującym relacje między ówczesnymi władzami a społeczeństwem. W 1988 r. `Magazyn Muzyczny` uznał ją `płytą trzydziestolecia`.

Janerka w sierpniu 1984 r. odszedł z zespołu i nie doczekał premiery płyty. Przyczyną były różnice artystyczne. Koledzy nie zaakceptowali nowych piosenek przez niego napisanych. Po jego odejściu działali jako Klaus Mit Foch, nagrali płytę Mordopolan, ale nie odnieśli sukcesu. Natomiast pierwsza solowa płyta Janerki Historia podwodna, na której znalazły się częściowo piosenki przygotowane na drugą płytę Klausa Mitffocha okazała się wydarzeniem. To wypowiedź dojrzalsza i ciekawy eksperyment brzmieniowy - Janerka na pierwszy plan wysunął dźwięki wiolonczeli, na której zagrała jego żona Bożena, a brzmienie gitary schował w tle. Płyta okazała się arcydziełem również dzięki tekstom celnie punktującym wszechobecny kryzys i niepokoje społeczne. Jak mówił artysta `teksty rockowe były taką pyskówką w imieniu społeczeństwa`. Szybko przygotował też kolejną płytę Piosenki, która na premierę czekała... trzy lata. Powodów opóźnienia było kilka: nadgorliwy cenzor, wyjazd Janerki do USA i zaginięcie projektu okładki, którą trzeba było stworzyć od nowa. Na reedycję kompaktową Piosenki czekały aż do roku 2012. Rok po premierze Piosenek pojawiła się płyta Ur podpisana przez Janerkę i zespół Dinghy. To najbardziej eksperymentalne dzieło artysty, który zaproponował muzykę łączącą rock z mroczną elektroniką. W latach 90. Janerka koncertował rzadziej, wydał kolejne dwie płyty z premierowymi piosenkami - Bruhaha w 1994r. i Dobranoc w 1996 r. Ale nie cieszyły się aż taką popularnością, jak płyty wydane dekadę wcześniej. Ale też sam Janerka się zmieniał, nie komentował nowej, kapitalistycznej rzeczywistości, zaczął śpiewać o sobie. Pragnął wolności, a kiedy ją otrzymał, pisanie aktualnych tekstów o polityce przestało go interesować.

Lata dwutysięczne zaczął od Fiu fiu..., płyty przełomowej, otwierającej go na nową, młodszą publiczność. To niezwykły album pełen odniesień do rzeczywistości, otaczającego świata i filozoficznych metafor. To też podróż Janerki w obszary muzyczne dotąd przez niego niepenetrowane, jak jungle czy ambient. Do wszystkich piosenek powstały filmy artystyczne, a całość pokazały najważniejsze stacje telewizyjne! Fiu fiu... to kolejne arcydzieło w dyskografii wrocławianina, dorównujące Historii podwodnej. Płycie przyznano Fryderyki za najlepszy `album alternatywny`, a jego samego uznano najlepszym autorem. Równie duży sukces odniósł album Plagiaty. To płyta niezwykła, choćby z tego powodu, że większość kompozycji pochodziła jeszcze z czasów szkoły średniej. Janerkę nagrodzono trzema Fryderykami, m.in. za Rower, który został piosenką roku. W 2010 r. Janerka dał Najmniejszy koncert świata. Koncert ów ukazał się później tylko w formie DVD. Na albumie Złota Kolekcja- Ewolucje, rewolucje i ja znajdziecie Państwo dwa premierowe, bo nigdy wcześniej niepublikowane na CD fragmenty tego występu.
Dziś Janerka osiągnął status, jakiego mogą pozazdrościć mu inni artyści. Jest znany, ale zachowuje niezależność i został zaakceptowany przez mainstream i underground. I niech tak zostanie ...