We`ve Been Through (vinyl) - Dead Cat In A Bag

Opis produktu:

A znacie to? Ennio Morricone, Nick Cave, Mark Lanegan, Tom Waits i Zach Condon wchodzą do baru, a tam wszystkie miejsca zajęte przez muzyków Dead Cat In A Bag. Serio.` - tak recenzję ostatniego albumu włoskiej grupy Dead Cat In Bag rozpoczął Jarek Szubrycht w Gazecie Wyborczej. I miał rację. Serio. Po eksploracji kilku regionów neo-folkowych, flirtowaniu z folk noir, głównie z tradycyjnym folkiem w nowoczesnej perspektywie, na przykład americana, tex-mex czy muzyka bałkańska aż do alternative country, na tej trzeciej płycie zespół dryfuje w kinowym krajobrazie, skupiając się na temacie przezwyciężania. `Weve Been Through` łączy elementy world music z niemal ścieżką dźwiękową do podróży w dzień i noc, nadziei i rozczarowania oraz opowiada historie o zerwanych romansach i wrakach statków.

Wykorzystując banjo i teatralny wręcz wokal, wraz z klasycznymi i dziwacznymi instrumentami, zespół ponownie nazwiązuje do przebojów, ale jednak wciąż wyznacza pożądane nowe miejsca docelowe. A jeśli przy poprzednich płytach krytycy mieli skłonność do przywoływania Waitsa, Cavea, Lanegana, Casha i Tindersticks, tym razem będzie trudniej wymienić przodków.

Teraz jest Morricone (a może to był Badalamenti?) duch prowadzący i senny wszechświat pełen wspomnień, od suchego elektrycznego bluesa duetu strumienia świadomości w Duet For Nothing po nieoczekiwane nucenie wokali przez Liama McKaheya (CousetauX) w Lost Friends (lament żałobny na banjo współgrający z elektroniką i fagotem, perkusją i piłą w kadrze), od wykonania tradycyjnego Wayfaring Stranger, balansującego między gitarami elektrycznymi i bluegrass, po intymny cover Leonarda Cohena Hunters Lullaby, od rockowo-(bagiennego) bluesa The Cat Is Dead (wzbogaconego przez włoskiego kultowego basistę Gianniego Maroccolo, z Litfiby i C.S.I.) po delikatną meloncholię kwartetu smyczkowego w Between Day And Night, z mrocznego kabaretu Fiddler, The Ship Is Sinking do delikatnej piosenki pomiędzy Willard Grant Conspiracy i Krisem Kristoffersonem z ostatniego tytułowego utworu. Słychać bluesową harfę, szepty i chóry, miłość i żal na tej płycie. To dźwięk orkiestry grającej na tonącym statku: co innego mógłby zrobić skrzypek? A co w końcu możemy zrobić?