Ebook Zasady Gry mobi,epub

- Ależ pan w go­rącej wo­dzie kąpa­ny. - Tu jest for­sa, któ­rą do­sta­łem. Nic nie bra­ku­je. - Wy­jął ko­per­tę z kie­sze­ni i po­ło­żył na sto­li­ku. - Le­piej będzie, jak się po­że­gna­my. Wo­lał sa­mot­ny marsz przez te pust­ko­wia niż spędze­nie tu ko­lej­nej go­dzi­ny. - Je­stem sta­rym czło­wie­kiem i nie­wie­le ży­cia mi po­zo­sta­ło. - Atwo­od przy­jął wy­buch Chri­sa z obo­jęt­no­ścią. - Ci­ężko pra­co­wa­łem, od­pro­wa­dza­łem po­dat­ki i na­dal ko­cham swój kraj. My­ślę, że to nas łączy. My nie ole­wa­my rze­czy­wi­sto­ści, w ja­kiej przy­szło nam żyć. - A co? - My ją kszta­łtu­je­my. Le­piej, go­rzej, ale podąża­my na­przód, rzad­ko ogląda­jąc się za sie­bie. Wi­dział pan tę do­li­nę. Czym by­ła­by bez nas? - Re­zer­wa­tem przy­ro­dy - od­rze­kł bez za­sta­no­wie­nia. - Być może. Albo też cwa­ny de­we­lo­per wy­ku­pi­łby ją na włas­ność i po­sta­wił ho­tel. - Wte­dy mo­gły­by ją po­dzi­wiać tłu­my, a nie jed­na oso­ba. - Ma pan wy­jąt­ko­we po­czu­cie hu­mo­ru. - A pan do ma­jąt­ku do­sze­dł przez wy­jąt­ko­we zbie­gi oko­licz­no­ści. Atwo­od do­pił drin­ka i za­raz na­lał so­bie ko­lej­ne­go. - W na­szym ży­ciu nie li­czy­my na przy­pa­dek. - Te się jed­nak zda­rza­ją - od­pa­rł Chris, nie bar­dzo wie­dząc, do cze­go ta cała roz­mo­wa zmie­rza. Miał po­pro­wa­dzić do­cho­dze­nie prze­ciw­ko ca­łe­mu świa­tu? Ab­surd. - Wi­dzi pan ten ob­raz? Nad ko­min­kiem w rogu bi­blio­te­ki wi­siał por­tret mło­dej ko­bie­ty. Wcze­śniej nie zwró­cił na nie­go uwa­gi. - To moja wnucz­ka. Ro­xa­ne. My­śla­łem, że zo­sta­wię jej wszyst­ko, co mam. Sta­ry głu­piec ze mnie. - Co się z nią sta­ło? - za­py­tał Chris ostro­żnie. - To samo co z całą masą in­nych, któ­rzy zmar­li pod­czas pan­de­mii. - Atwo­od wzru­szył ra­mio­na­mi. - Jej grób jest dwie­ście jar­dów stąd. Przy­naj­mniej tyle mo­głem dla niej zro­bić. Cho­dzę tam co­dzien­nie i za­sta­na­wiam się, jak do tego do­szło. Za­ka­zi­ły się mi­lio­ny. Pew­nie ni­g­dy się nie do­wie­my, ilu było ich do­kład­nie, tak samo jak tych, któ­rzy od nas ode­szli. Set­ki ty­si­ęcy cho­rych po­zo­sta­ło z po­wi­kła­nia­mi może na całe ży­cie. Jak do tej pory nie zna­le­zio­no win­nych. Nie wku­rza to pana? - Pan­de­mii nikt nie mógł prze­wi­dzieć. - Po­wta­rza pan ar­gu­men­ty, któ­re nie­wie­le mają wspól­ne­go z praw­dą. Ktoś ten wi­rus wy­my­ślił, stwo­rzył, tak twier­dzą spe­cja­li­ści: za­pro­gra­mo­wał, a pó­źniej sze­ro­ko otwo­rzył drzwi la­bo­ra­to­rium i wy­pu­ścił to cho­ler­stwo na ze­wnątrz. - Przy­pa­dek. - Wąt­pię. Ale je­śli na­wet, to chcę się upew­nić. Chcę po­znać praw­dę. - Je­że­li tak, to pro­szę mi wy­ba­czyć okre­śle­nie, ale jest pan idio­tą. - Mu­siał to po­wie­dzieć, ina­czej się nie dało. - To do­me­na rządu. Agen­cji wy­wia­dow­czych mamy od cho­le­ry. Może coś mają, ale wąt­pię, by chcie­li po­dzie­lić się swo­ją wie­dzą aku­rat ze mną. Już prędzej z pa­nem. Atwo­od, gdy mu się uwa­żnie przyj­rzał, nie wy­glądał na zra­żo­ne­go od­mo­wą. Chwi­lę po­mil­czał, wpa­tru­jąc się w okno. - Czy to ozna­cza, że zbrod­nia ma zo­stać nie­uka­ra­na? - Nie bar­dzo ro­zu­miem, kogo chce pan po­sta­wić przed sądem. Na­ukow­ców? La­bo­ran­tów? Le­ka­rzy? - Ka­żde­go, kto ma­czał w tym pal­ce. - Nie­re­al­ne. To na­wet pana prze­ra­sta, i to o parę dłu­go­ści. - Gdy­by tak w isto­cie było, nie za­wra­ca­łbym ni­ko­mu gło­wy. - Win­nym, na­wet je­że­li tacy są, nie spad­nie włos z gło­wy. Mogę to za­gwa­ran­to­wać. Kie­dyś czas dzie­lił się na ten przed woj­ną i po niej, te­raz - na przed po­ja­wie­niem się wi­ru­sa i po wy­bu­chu epi­de­mii. Za­ostrzy­ła się woj­na go­spo­dar­cza po­mi­ędzy Sta­na­mi, Azją i Eu­ro­pą. Kry­zys wci­ąż się po­głębiał. Za­nim wyj­dą na pro­stą, upły­ną lata, tyl­ko czy wte­dy wci­ąż będą po­tęgą, z któ­rą trze­ba się li­czyć? - Moja pro­po­zy­cja jest na­stępu­jąca. - Atwo­od mó­wił ci­cho i spo­koj­nie. - Wy­tro­pi pan oso­by od­po­wie­dzial­ne za za­ist­nia­łe nie­do­ci­ągni­ęcia i spo­rządzi ra­port. - U nas, w kra­ju? - U nas, w Chi­nach. Gdzie tyl­ko znaj­dą się win­ni. Nie ob­cho­dzi mnie, kim są ani ja­kie