Ebook W kręgu Crome mobi,epub

długi, pokryty dar­nią, jego zewnętrzny skraj zamy­kała ele­gancka kamienna balu­strada, a z obu stron stały nie­wiel­kie ceglane altanki. Poni­żej domu teren opa­dał bar­dzo stromo, a sam taras był usy­tu­owany na bar­dzo wyso­kiej pod­sta­wie; balu­stradę dzie­liła od spa­dzi­stego traw­nika odle­głość trzy­dzie­stu stóp. Oglą­dany z dołu, wynio­sły, jed­no­lity cokół tego tarasu, podob­nie jak altanki zbu­do­wany z cegieł, nie­mal przy­wo­dził zło­wiesz­cze sko­ja­rze­nie z for­ty­fi­ka­cją - zam­ko­wym bastio­nem, z któ­rego przed­pier­sia można było spo­glą­dać w dale­kie prze­strze­nie rów­no­le­głe z linią wzroku. Jesz­cze niżej, na pierw­szym pla­nie, oto­czony gęstwą ozdob­nie strzy­żo­nych cisów, znaj­do­wał się basen o kra­wę­dziach z kamien­nych płyt. Dalej roz­cią­gał się park z wiel­kimi wią­zami i zie­lo­nymi roz­le­gło­ściami traw­ni­ków; na skraju dolinki poły­ski­wał wąski stru­myk. Na jego krańcu teren znów się wzno­sił; długi stok pokry­wała sza­chow­nica upraw. Uno­sząc wzrok, dostrze­gało się po pra­wej stro­nie błę­kit­nawą linię odda­lo­nych wzgórz. Sto­lik usta­wiony był w cie­niu jed­nej z nie­wiel­kich altan, a nad­cho­dzący Denis i Pri­scilla zastali już na miej­scu resztę towa­rzy­stwa. Henry Wim­bush zaczy­nał nale­wać do fili­ża­nek her­batę. Był on jed­nym z tych nie­zmie­nia­ją­cych się męż­czyzn w nie­okre­ślo­nym wieku dobrze już po pięć­dzie­siątce; mógł być jed­nak rów­nie dobrze i trzy­dzie­sto­lat­kiem, mógł być wresz­cie w dowol­nym wieku. Denis znał go nie­mal od zawsze. Przez cały ów czas twa­rzy pana Wim­busha, wybla­kłej i dość przy­stoj­nej, nie nazna­czył czas; przy­po­mi­nała ona odcie­niem jasno­szary melo­nik, który, zima czy lato, zawsze miał na gło­wie - nie sta­rzała się, spo­kojna i pogodna, choć bez szcze­gól­nego wyrazu. Obok, oddzie­lona zarówno od niego, jak i od reszty świata nie­prze­nik­nioną barierą głu­choty, sie­działa Jenny Mul­lion. Być może miała trzy­dziestkę, pochyły nos i różowo-białą cerę, a ciemne włosy upi­nała w dwa poziome loczki na skro­niach. Uwię­ziona w zagad­ko­wej wieży swo­jego kalec­twa, trwała odosob­niona, spo­glą­da­jąc na świat ostrym, prze­ni­kli­wym wzro­kiem. Tego, co myślała o kobie­tach, męż­czy­znach i przed­mio­tach, Denis ni­gdy nie potra­fił dociec. Pogrą­żona w zagad­ko­wym osa­mot­nie­niu, Jenny była nieco nie­po­ko­jąca. Nawet teraz naj­wy­raź­niej bawiło ją coś, o czym wie­działa tylko ona, uśmie­chała się bowiem do sie­bie, a jej piwne oczy przy­po­mi­nały parę sil­nie poły­sku­ją­cych szkla­nych pacior­ków. Na prawo od niego świe­ciła zaró­żo­wiona, poważna, zaokrą­glona niczym księ­życ, ema­nu­jąca nie­win­no­ścią, dzie­cięca twarz Mary Bra­ce­gir­dle. Jej wła­ści­cielka miała nie­mal dwa­dzie­ścia trzy lata, lecz nikt by się tego nie domy­ślił. Krót­kie włosy przy­cięte na pazia oka­lały jej policzki jedwa­bi­stym zło­tem. Patrzyła wiel­kimi oczami barwy przej­rzy­stego błę­kitu rezo­lut­nie, choć czę­sto zmie­szana, i żar­li­wie. Obok Mary sie­dział sztywno nie­duży, wychu­dły czło­wie­czek. Nazy­wał się Sco­gan i wyglą­dem przy­po­mi­nał wymar­łego prap­taka z trze­cio­rzędu. Miał nos zakrzy­wiony na kształt dzioba, a jego ciemne, błysz­czące oczy były ruchliwe niczym u drozda. Nie miał jed­nak w sobie żad­nej mięk­ko­ści, wdzięku czy pta­siej lek­ko­ści. Skóra na jego pomarsz­czo­nej, brą­zo­wej twa­rzy wyda­wała się wysu­szona i łusko­wata, jego ręce przy­po­mi­nały kro­ko­dyle łapy. Poru­szał się niczym jasz­czurka: rap­tow­nie, zwin­nie i nie­po­ko­jąco; mówił nie­gło­śno, wyso­kim, iro­nicz­nym tonem. Będąc kolegą szkol­nym i rów­no­lat­kiem Henryego Wim­bu­sha, wyglą­dał znacz­nie sta­rzej, zara­zem był o wiele bar­dziej mło­dzień­czo pełen życia niż on, ów sub­telny ary­sto­krata o twa­rzy przy­po­mi­na­ją­cej odcie­niem wysza­rzały melo­nik. O ile pan Sco­gan wyglą­dał niczym wymarły jasz­czur, to Gom­bauld był na wskroś czło­wie­kiem z krwi i kości. W sta­ro­mod­nych pod­ręcz­ni­kach histo­rii natu­ral­nej z lat trzy­dzie­stych sta­lo­ryt z jego podo­bi­zną mógł zdo­bić roz­dział o gatunku homo sapiens - zaszczyt ów był w tam­tych cza­sach prze­waż­nie udzia­łem lorda Byrona. Bo też i z buj­niej­szymi wło­sami oraz skrom­niej­szym koł­nie­rzy­kiem Gom­bauld mógłby fizycz­nie ucho­dzić za typ na wskroś byro­now­ski, a nawet bar­dziej, ponie­waż z uro­dze­nia był Pro­wan­sal­czy­kiem,