Tam, gdzie czekał anioł - Audiobook mp3

ł, za­my­ka­jąc za sobą drzwi. Be­ata była mile za­sko­czo­na jego opie­kuń­czo­ścią i mia­ła na­dzie­ję, że nie jest ona na po­kaz. Mimo że dro­ga upły­nę­ła im na nie­zwy­kle mi­łej kon­wer­sa­cji, to gdzieś tam na dnie ser­ca cza­iła się nie­uf­ność, czy przy­pad­kiem nie jest to wy­re­ży­se­ro­wa­ny spek­takl na jej uży­tek. Skąd ten męż­czy­zna wie tyle o Po­lkach? Nie mia­ła jed­nak cza­su, by ten pro­blem zgłę­biać. Za­ję­ła się roz­pa­ko­wy­wa­niem ple­ca­ka i po­wierz­chow­nym ukła­da­niem rze­czy w szaf­kach. Po­tem się­gnę­ła po te­le­fon, by od­na­leźć do­stęp­ne sie­ci. Łu­dzi­ła się, że bę­dzie tu za­sięg - choć­by sła­by - pol­skie­go ope­ra­to­ra, ale na­dzie­je oka­za­ły się płon­ne. Gdy w koń­cu po­łą­czy­ła się z nie­miec­ką sie­cią, przez chwi­lę wpa­try­wa­ła się w ekran ko­mór­ki. Li­czy­ła, że Mar­cin od­pi­sze na jej wia­do­mość choć­by jed­nym zda­niem. Kie­dy dzie­sięć mi­nut póź­niej do drzwi pu­kał An­dre­as, po­wia­do­mie­nia na­dal nie było. Al­tan­kę opusz­cza­ła nie tyle zde­ner­wo­wa­na, ile ogrom­nie roz­cza­ro­wa­na. Rozdział 2 Be­ata po ci­chu we­szła do domu star­szych pań­stwa. Pra­co­wa­ła tu­taj od dwóch ty­go­dni i zdą­ży­ła się zo­rien­to­wać, że Frau Pe­tra uwiel­bia wsta­wać o świ­cie. Po­dob­no to na­wyk jesz­cze z cza­sów, kie­dy była ak­tyw­na za­wo­do­wo. Przez wie­le lat za­trud­nia­no ją w pie­kar­ni. Mu­sia­ła bu­dzić się oko­ło trze­ciej, by zdą­żyć na po­ran­ną zmia­nę. Syn opo­wia­dał, że mat­ka ma naj­praw­do­po­dob­niej wbu­do­wa­ny ze­gar we­wnętrz­ny i nie jest w sta­nie go prze­sta­wić. Za to bar­dzo wcze­śnie cho­dzi­ła spać. Be­ata mia­ła spo­kój ze star­szą pa­nią już o dzie­więt­na­stej każ­de­go wie­czo­ru. Jej mąż kładł się do łóż­ka go­dzi­nę póź­niej. Frau Pe­tra nie spa­ła. Sie­dzia­ła już przy ku­chen­nym sto­le. Gdy Be­ata sta­nę­ła w drzwiach, go­spo­dy­ni spoj­rza­ła na wi­szą­cy nad nimi ze­gar. Wska­zy­wał siód­mą. - Dzień do­bry! Chy­ba się nie spóź­ni­łam? - spy­ta­ła opie­kun­ka drżą­cym gło­sem, choć An­dre­as uprze­dzał ją, że ma nie zwra­cać uwa­gi na dzi­wac­two mat­ki. Ko­bie­ta nie od­po­wie­dzia­ła, wpa­tru­jąc się w okno. Po­wo­li ja­śnia­ło. Po­lka po­de­szła do ku­chen­nej szaf­ki i wy­cią­gnę­ła pro­duk­ty nie­zbęd­ne do przy­go­to­wa­nia śnia­da­nia. Na­sta­wi­ła kawę. Bez niej nie mógł od­być się po­ran­ny po­si­łek. Po chwi­li w ca­łym po­miesz­cze­niu pach­nia­ło aro­ma­tycz­nym na­po­jem. Z ła­zien­ki do­cho­dzi­ły od­gło­sy my­cia. Herr Man­fred też już wstał. Star­si pań­stwo śnia­da­nie je­dli za­wsze kwa­drans po siód­mej. Be­ata na­ło­ży­ła do dwóch szkla­nych mi­se­czek nie­wiel­kie por­cje mu­sli i za­la­ła cie­płym mle­kiem. - Dzień do­bry, mło­da damo - ode­zwał się Nie­miec we­so­łym gło­sem, wcho­dząc do kuch­ni. - Do­brze spa­łaś? - Dzień do­bry. Wspa­nia­le! - Be­ata uśmiech­nę­ła się do pod­opiecz­ne­go. Każ­de­go ran­ka cze­kał ją ten sam ze­staw kur­tu­azyj­nych py­tań. Męż­czy­zna nie ocze­ki­wał od­po­wie­dzi. Cie­szy­ło go samo za­ga­da­nie do opie­kun­ki. Go­spo­da­rze po chwi­li po­chło­nię­ci byli po­sił­kiem. Be­ata po­sta­wi­ła dwa ta­le­rze. Po­ło­ży­ła na każ­dym z nich wy­cią­gnię­tą z pie­kar­ni­ka cie­płą buł­kę, kil­ka pla­ster­ków sa­la­mi i sera, jaj­ko na twar­do oraz rzod­kiew­ki. W pierw­szym ty­go­dniu pra­cy wy­sta­wia­ła z lo­dów­ki wszyst­ko, sta­ra­jąc się, by po­si­łek był jak naj­bar­dziej uroz­ma­ico­ny. Po kil­ku dniach oka­za­ło się, że jest to nie­po­trzeb­ne. Star­si pań­stwo mie­li swo­je upodo­ba­nia, a w za­sa­dze­nie śnia­da­nio­wą mo­no­to­nię. Przy­sto­so­wa­ła się za­tem do ich próśb. W ogó­le była za­sko­czo­na, że lo­dów­kę mają wy­peł­nio­ną w za­le­d­wie czwar­tej czę­ści, a nie w ca­ło­ści. Star­sze oso­by mają ten­den­cje do cho­mi­ko­wa­nia. An­dre­as stwier­dził, że zbyt duża ilość je­dze­nia się psu­je i trze­ba je wy­rzu­cać. Do­mow­ni­cy wo­le­li mieć mniej i tyl­ko to, co na­praw­dę zje­dzą. Be­ata na­la­ła kawy do trzech kub­ków i usia­dła przy sto­le, by wspól­nie się po­si­lić. - Dzi­siaj pią­tek - za­ga­iła roz­mo­wę. - Le­karz był wczo­raj, a fi­zjo­te­ra­peu­ta bę­dzie do­pie­ro w po­nie­dzia­łek. Mu­szę pod­je­chać do ap­te­ki i zre­