Skarb Atlantów Kroniki Archeo

państwa na bieżąco. __________________________________________________________________________________________ Bartek skończył czytać. - Myślisz, że w tym grobowcu naprawdę były jakieś skarby? - Ania zapytała zaciekawiona. - Kto wie - odparł filozoficznie brat. - Gdybyśmy tam byli, na pewno rozwiązalibyśmy tę zagadkę - dziewczynka stwierdziła z przekonaniem. - Tak jak wtedy, gdy z muzeum znikł obraz, albo gdy pan Walenty znalazł na polu skorupy naczyń i zupełnie nie wiedział, co z tym zrobić. - Ale nas nie ma w Egipcie! Jesteśmy tu, w Zalesiu Królewskim, a rodzice są w Paryżu - westchnął z żalem Bartek. Złożył gazetę na pół i wstał od stołu. - To na razie bzyku! - rzucił czule do siostry na pożegnanie. - Muszę wyjść wcześniej, bo idę jeszcze przed lekcjami na pływalnię - uprzedził, i już go nie było. - Starszy brat to ma dobrze - Ania pomyślała z zazdrością. - Może chodzić sam na basen, należy do Bractwa Rycerskiego i pojedynkuje się z innymi chłopakami rycerzami. - Też bym chciała mieć dwanaście lat! Byłabym wreszcie wolna! - mruknęła buntowniczo. W tej samej chwili na progu kuchni stanęła panna Łyczko. - Aniu, musimy już wychodzić! Kończ wreszcie to śniadanie, bo się spóźnimy! Czas się dla nas nie zatrzyma! - z surową miną pokazała zegarek. Ania przełknęła szybko ostatnią łyżkę płatków i burknęła pod nosem: - I bądź tu człowieku wolnym! _____________________ Achetaton: Miasto Achetaton ("Horyzont Atona") wniesiono ok 1350r. na polecenie faraona Echnatona. Zbudowano je w jałowej, niezbyt urodzajnej dolinie otoczonej wzgórzami. Współczesna nazwa Amarna wywodzi się od plemienia Beduinów Beni Amran, które zamieszkiwało te tereny w XVIII w. Wtedy właśnie powstały pierwsze mapy Achetaton sporządzone przez kartografów przybyłych wraz z armią Napoleona Bonapartego. _____________________ Kartusz: owalna ramka, w którą wpisywano imię faraona. _____________________ ROZDZIAŁ III Tajemniczy spadek W uroczym miasteczku Newbury, w hrabstwie Berk shire w południowej Anglii, w przepięknym zamku High clere, lady Ginevra Carnarvon małymi łyczkami popijała popołudniową herbatę. Przed nią, na okrągłym stoliku, leżał gruby album oprawiony w skórę. jazdy. Musiał być bardzo stary, bo złocone zdobienia były w niektórych miejscach wytarte. Lady Ginevra bardzo lubiła go przeglądać. W środku były starannie wyklejone zdjęcia jej sławnego przodka - piątego lorda Georgea Carnarvon. Starsza pani przyglądała się czarno-białej fotografii, na której lord razem z archeologiem Howardem Carterem uśmiechają się dum nie przed wejściem do grobowca Tutancha mona. Na innym zdjęciu widniała słynna złota mas ka młodziutkiego fara ona, jego zło ty tron i wiele innych pięknych arte faktów wydobytych z grobowca. - Spójrz Totmesiku, to było odkrycie wszechczasów! - powiedziała lady Ginevra do swojego ukochanego rudego pers kiego ko ta, który siedział na stojącej obok pufce. Totmesik łypnął zielonym okiem na fotografię i miauknął, jakby w zupełności zgadzał się z tym stwierdzeniem. - W porannych wiadomościach w radio podawali coś o odkryciu kolejnego grobowca w Amarnie w Egipcie - lady mówiła do Totmesika. - Ale nie znaleziono w nim żadnych skarbów - wzruszyła ramionami. - To odkrycie w żaden sposób nie może się równać z dokonaniem Georgea! - prychnęła, a kot znowu miauknął z aprobatą. Lady podumała jeszcze chwilkę, a potem zamknęła album. Wstała i wolnym krokiem udała się do biblioteki. Totmesik zeskoczył miękko z pufy i podążył za nią. Nie lubił rozstawać się ze swoją panią. Zamek Highclere, od pokoleń należący do rodziny lady Carnarvon, mógł poszczycić się wspaniałą, liczącą tysiące cennych woluminów biblioteką. Regały i przeszklone witryny były wypełnione równiutko ustawionymi książkami. Lady Ginevra włożyła na jedną z półek album ze zdjęciami i już miała odejść, gdy nagle jej uwagę przykuła pewna książka. Był to dość gruby tom. Ale czego? Na grzbiecie książki nie było ani nazwiska autora, ani tytułu. Może właśnie dlatego lady nigdy wcześniej nie zwróciła na nią uwagi. Od urodzenia mieszkała w zamku Highclere, ale jakoś nie mogła sobie przypomnieć, aby ją czytała. Nagle ogarnęła ją wielka ciekawość. Książka znajdowała się dość wysoko i starsza pani musiała przysunąć sobie do regału rozkładaną drabinkę. Trochę zakręciło się jej w głowie, gdy stanęła na wyższym stopniu, ale na szczęście udało się jej zdjąć z półki opasłe tomisko. Lady usiadła w fotelu z tajemniczą książką w dłoniach. Zdmuchnęła z okładki kurz i z uwagą przyjrzała się popękanej skórzanej oprawie. Wreszcie otworzyła księgę... - Co to?! - lady w najwyższym zdumieniu wpatrywała się w stronę tytułową. Doprawdy, czegoś takiego jeszcze