Ebook Romans w Rzymie mobi,epub

i Isabellę ze swojego życia. Była to nagła i bezwzględna decyzja, ale oboje zasłużyli na coś znacznie gorszego. Spostrzegł ją teraz niosącą na tacy dwie kawy. Nawet w cienkim czarnym podkoszulku, kusej dżinsowej spódniczce i zniszczonych pantoflach na niskim obcasie nadal wywierała na nim ogromne wrażenie. Zatrzymał spojrzenie na jej długich nogach i wspomniał, jak oplatała nimi jego biodra, kiedy się z nią kochał. Odetchnął głęboko i odepchnął od siebie ten obraz. Nie mógł pozwolić, by erotyczny czar tej dziewczyny osłabił jego czujność. Raz już popełnił ten błąd - zaufał Isabelli i dopuścił ją blisko do siebie. To się więcej nie powtórzy. Obserwował ponuro, jak obsługiwała parę przy pobliskim stoliku. Zauważył, że wygląda inaczej niż wówczas, gdy ją ostatnio widział. Wtedy spała w jego łóżku naga, zarumieniona po upojnych erotycznych igraszkach, a jej rozrzucone na poduszce długie włosy przypominały aureolę. Teraz była wychudła, blada i wymizerowana, a włosy miała niedbale związane w koński ogon. Tak, wyglądała okropnie. Przez wargi Antonia przemknął okrutny uśmiech. Miał nadzieję, że przeszła przez piekło, a on był gotowy ponownie ją tam wepchnąć. Kiedyś wierzył w jej słodycz i niewinność, lecz wszystko to okazało się kłamstwem. Jej wstydliwe uśmiechy i rumieńce rozbroiły go i uwierzył, że Isabella pragnie tylko jego. Lecz była to z jej strony jedynie gra, mająca umożliwić jej zbliżenie się do Giovanniego, dziedzica fortuny rodu Rossich. Isabella oczarowała Antonia swoją anielską urodą, lecz przez cały czas starała się uwieść Gia. Teraz odwróciła się od tamtego stolika i ruszyła ku niemu. Z ołówkiem w ręku wbiła wzrok w notesik. - Czy mogę już przyjąć zamówienie? - spytała znudzonym tonem. - Witaj, Bella - rzekł. Nie, nie, nie! Podniosła wzrok, ujrzała Antonia i przez głowę przemknęła jej myśl o ucieczce. Zamrugała powoli. Zapewne to tylko halucynacja. Niemożliwe, by Antonio Rossi, miliarder należący do rzymskiej śmietanki towarzyskiej, siedział w tej skromnej kawiarni. Nie mógł jej jednak mylić zmysłowy dreszcz wywołany jego bliskością ani odbierająca oddech panika, która ogarnęła ją na jego widok. Czy on wie? Czy dlatego się tu znalazł? Wpatrywała się w niego, jak łania schwytana w snop promieni reflektorów samochodu. Jego elegancki czarny garnitur w prążki, podkreślający barczystą, smukłą, muskularną sylwetkę, jak również ręcznie szyta koszula i jedwabny krawat nie były w stanie zamaskować niemal zwierzęcego magnetyzmu, jakim emanował. Antonio Rossi to najpotężniejszy i najbardziej zmysłowy mężczyzna, jakiego znała - a także najbardziej bezwzględny. Ogarnął ją paraliżujący lęk. Nie potrafiła odgadnąć, co Antonio myśli ani co za chwilę zrobi. Mogła tylko czekać na nieuchronną katastrofę. Postąpiła głupio, wiążąc się z nim. Należał do gatunku mężczyzn, przed którymi matka zawsze ją ostrzegała. Isabella była dla niego tylko zabawką, którą odrzucił, gdy już mu się znudziła. Wiedziała o tym, niemniej zawsze ją pociągał, jak płomień pociąga ćmę. Nawet teraz nie potrafiła oderwać od niego wzroku. Za ciemnymi okularami nie widziała jego oczu, ale wyraz twarzy miał surowy i władczy, taki jak zapamiętała. Nie był piękny, lecz mimo to zawsze przyciągał pełne podziwu spojrzenia kobiet. Ucieknij i nie oglądaj się za siebie, pomyślała. - Antonio? - rzekła wysokim, pełnym napięcia głosem. - Co ty tu robisz? - Przyszedłem po ciebie. Zadrżała. Nie sądziła, że kiedykolwiek jeszcze go ujrzy czy usłyszy te słowa. Lecz było już za późno. Nie mogła wrócić. - Dlaczego? - Dlaczego? - powtórzył i arogancko przyjrzał się jej wymizerowanej twarzy i nędznemu ubraniu. Jej serce zaczęło bić szaleńczo. Jak wiele się dowiedział? - Musisz stąd odejść. Natychmiast - zdołała wydusić. - Nie mam ci nic do powiedzenia. Jego rysy stwardniały w grymasie niezadowolenia. Gwałtownie zdjął ciemne okulary i popatrzył na nią gniewnie. - A może tak złożyłabyś mi kondolencje? Z napięcia ledwie oddychała. Więził ją spojrzeniem ciemnobrązowych oczu. Nigdy dotąd nie widziała w nich tyle furii i cierpienia. Chciała odwrócić wzrok, lecz nie mogła. - Dopiero niedawno dowiedziałam się o wypadku samochodowym Giovanniego. Współczuję ci z powodu utraty brata. - Cóż za pokaz żalu po śmierci byłego kochanka - rzucił zjadliwie. - To musiało być paskudne rozstanie. Co się stało? Jego także oszukałaś? Czyli on nie wie, pomyślała z ulgą i odetchnęła nieco swobodniej. - Nie miałam romansu z Giovannim - oświadczyła. W tym momencie mężczyzna przy innym stoliku odezwał się: - Signorina, zapomniała - Chwileczkę - rzuciła, a potem powiedziała do Antonia: - Zaraz wrócę. Lecz gdy wchodziła do kuc