Ebook Prawo pięści mobi,epub

biana przez wszystkich i doskonale zapowiadająca się aktorka Teatru Narodowego, nie dawała mu odpocząć i usilnie dopytywała, czy ten ,,biedny Holzinger" rzeczywiście jest mordercą. Ponieważ także dyrektor Teatru Narodowego, pan Büxel, i jego niska, urocza i wesoła małżonka chcieli dowiedzieć się czegoś więcej, Fels wyjaśnił z uśmiechem:- Uważam Holzingera za tak samo niewinnego, jak i was, i jestem całkowicie przekonany, że mój przyjaciel Bär popełnił dziś ogromny błąd, który będzie kosztował nasz kraj ogromną sumę pieniędzy. Na podstawie nowych przepisów prawa państwo powinno wypłacić osobie niewinnie oskarżonej o ciężkie przestępstwo odszkodowanie w wysokości pięćdziesięciu koron za każdy dzień pobytu w areszcie. A teraz dajcie mi odrobinę spokoju i spytajcie o tę sprawę komisarza Bära, który właśnie nadchodzi. Rzeczywiście, do stolika podszedł doktor Bär, wypoczęty i rozluźniony, jakby miał za sobą całkiem spokojny dzień. Natychmiast został zarzucony setką pytań. Żona dyrektora teatru zapewniła, że nie zamieni z nim już żadnego słowa, jeśli okaże się, że nakazał aresztowanie niewinnego człowieka. Z kolei Alma Mia, wznosząc uroczyście swój papieros, deklarowała, że pragnie uraczyć biednego Holzingera swoimi względami, choćby przez jedną noc. Wszyscy ryknęli śmiechem. Komisarz wyjaśnił sucho, że w tej sytuacji, niezależnie od tego, czy Holzinger jest winny czy niewinny, nadal pozostanie w areszcie. Następnie pociągnął Felsa za ucho i poprosił, aby wyszedł z nim na kwadrans. Wszelkie protesty obecnych kobiet i mężczyzn były bezowocne i obaj mężczyźni usiedli przy małym oddalonym od reszty gości stoliku, gdzie nikt im już nie przeszkadzał. A z zapowiadanego kwadransa zrobiła się pełna godzina, zanim Fels mógł ponownie poświęcić uwagę swojej wielce zagniewanej i nadąsanej narzeczonej. Doktor Bär i Oskar Fels znali się od wielu lat, a dzięki wspólnym przeżyciom z okresu trzech lat wojennej zawieruchy zostali prawdziwymi przyjaciółmi. Kiedy wybuchła wojna, obaj zostali wcieleni do tej samej jednostki wojskowej w stopniu porucznika rezerwy. Obaj walczyli w jednej kompanii, przeżyli te same porażki i zwycięstwa. Razem cierpieli i narażali swoje życie. Obaj też zostali odznaczeni medalami za odwagę. A kiedy przyjaciel został uprowadzony przez włoskich żołnierzy i dostał się do niewoli, Fels z narażeniem życia odbił go z rąk wroga, przywracając mu wolność. Po zakończeniu wojny prawie tego samego dnia zostali zwolnieni z wojska i odesłani do kraju -- jeden na wezwanie dyrekcji policji, drugi zaś na prośbę redakcji ,,Weltpresse". Poza tym nie mieli ze sobą wiele wspólnego. Bär wspinał się po szczeblach kariery w policji, prowadził uporządkowane, dostatnie życie i bardzo rzadko dawał się sprowokować do dokonania jakichś nieprzemyślanych czynów. Fels z kolei wprawdzie kochał swój zawód dziennikarza, ale traktował go jak narkotyk kojący skołatane nerwy. Często popadał w długi, poza tym miał niedający się poskromić pociąg do wygodnego, luksusowego i sybaryckiego[2] trybu życia. Otwarcie i nieskrępowanie, jak to miał w zwyczaju, podkreślał: -- Bogactwo, nicnierobienie -- inaczej mówiąc, nie musieć nic robić, tylko korzystać z życia i czerpać z niego to, co najlepsze -- na tym polega największe szczęście! Wśród kobiet cieszył się mianem zdobywcy. Nie tylko dlatego, że kruche i nieprzystępne kobiety zachwycały się jego fascynującym trybem życia i brakiem wszelkich skrupułów. Fels wyznawał zasadę, że jego celem nie jest zyskanie nad nimi przewagi, lecz bycie zawsze tym, który pierwszy się z takiego związku wycofa. [1] Sturm und Drang (okres burzy i naporu) -- okres w literaturze niemieckiej przypadający umownie na lata 1767--1785. [2] Sybarytyzm -- leniwy, wygodny tryb życia w luksusach i dostatku; inaczej wygodnictwo. Rozdział 7 Komisarz Bär zapalił papierosa i zapytał: -- Powiedz mi, drogi przyjacielu, co sądzisz o całej tej sprawie. Wiesz, że bardzo cenię twoje zdanie. Zamiast odpowiedzi Fels wyciągnął z teczki jeszcze wilgotny, próbny wydruk jutrzejszej gazety i rzekł bez namysłu: -- To jest mój artykuł, który rano ukaże się w ,,Weltpresse". Przeczytaj go, wtedy poznasz moje stanowisko. Z ogromną uwagą komisarz rozpoczął lekturę obszernej relacji, którą za kilka godzin będą pochłaniali czytelnicy ,,Weltpresse" w Wiedniu. Fels opisał w typowo reporterski, precyzyjny sposób obraz przestępstwa, miejsce popełnienia zbrodni oraz, nieco subiektywnie, pracujące nad sprawą osoby. Celnie scharakteryzował całe otoczenie i na koniec, pod nagłówkiem zatytułowanym: Czy mecenas Holzinger jest mordercą? -- przedstawił pogląd na sprawę, opowiadając się za niewinnością aresztowanego. Pisał: Przeciwko mecenasowi Holzingerowi świadczą niepodważalne fakty. Nie