Pozwól odejść - Audiobook mp3

�a­kać w szkole, który sie­dział cicho na swo­ich ostat­nich uro­dzi­nach i nie zdo­łał uśmiech­nąć się nawet wtedy, gdy roz­pa­ko­wy­wał pre­zenty. Wszystko tak żywo odczu­wał. ,,Zwłasz­cza Lucas - powie­działa Kate w swą ostat­nią, straszną noc. - Nie będzie wie­dział, jak pora­dzić sobie z tak wielką tęsk­notą. Przy­tu­laj go". Johnny się odwró­cił. Wills i Lucas stali tam, tak bli­sko sie­bie, że doty­kali się ramio­nami. Mieli na sobie takie same czarne spodnie i szare swe­try w serek. Johnny zapo­mniał dziś rano wysłać ich pod prysz­nic, a przy­dłu­gie włosy mieli roz­czo­chrane i pood­gnia­tane od snu. Oczy Lucasa były sze­roko otwarte i lśniące, a rzęsy mokre. Wie­dział, że jego mamy już nie ma, ale nie rozu­miał tak naprawdę, jak to moż­liwe. Marah sta­nęła obok braci. Była szczu­pła i blada, w czar­nej sukience wyglą­dała jak duch. Wszy­scy patrzyli na niego. To był odpo­wiedni moment, by prze­mó­wić, zaofe­ro­wać słowa pocie­sze­nia, udzie­lić im rady, którą zapa­mię­tają. Jako ich ojciec powi­nien zmie­nić naj­bliż­sze kilka godzin w cele­bro­wa­nie życia swo­jej żony. Tylko jak? - Chodź­cie, chłopcy - powie­działa Marah z wes­tchnie­niem. - Włą­czę wam Gdzie jest Nemo. - Nie - jęk­nął Lucas. - Tylko nie Nemo. Wills pod­niósł wzrok i wziął brata za rękę. - W tym fil­mie umiera mama. - Och. - Marah poki­wała głową. - To może Inie­ma­mocni? Lucas przy­tak­nął ponuro. Johnny wciąż się zasta­na­wiał, co ma, do cho­lery, powie­dzieć swoim zdru­zgo­ta­nym dzie­ciom, gdy roz­legł się pierw­szy dzwo­nek u drzwi. Wzdry­gnął się, sły­sząc ten dźwięk. Póź­niej czas mijał, ludzie tło­czyli się wokół niego, a drzwi otwie­rały się i zamy­kały. Słońce zaszło i noc naparła na szyby. Johnny cały czas myślał: Rusz się, podejdź, przy­wi­taj się, ale nie potra­fił się do tego zmu­sić. Ktoś dotknął jego ramie­nia. - Tak mi przy­kro, Johnny - usły­szał kobiecy głos i odwró­cił się. Stała obok niego ubrana na czarno, z przy­kry­tym folią naczy­niem do zapie­ka­nek w dło­niach. Za nic nie mógł sobie przy­po­mnieć, kim ona jest. - Gdy Arthur zosta­wił mnie dla tej baristki, myśla­łam, że moje życie się skoń­czyło. Ale czło­wiek wstaje co rano i pew­nego dnia uświa­da­mia sobie, że jest okej. Jesz­cze znaj­dziesz znowu miłość. Potrze­bo­wał całych pokła­dów samo­kon­troli, żeby nie wark­nąć na tę kobietę, że śmierć to co innego niż zdrada, ale zanim zdo­łał sobie przy­po­mnieć jej imię, poja­wiła się kolejna żałob­niczka. Ona też uwa­żała, że teraz jego naj­więk­szym pro­ble­mem jest głód, sądząc po roz­mia­rze owi­nię­tej folią tacy w jej pulch­nych dło­niach. Usły­szał tylko: ,,...w lep­szym miej­" i odszedł. Prze­pchnął się przez tłum i ruszył do baru, który zor­ga­ni­zo­wano w kuchni. Po dro­dze minął parę osób, które wymam­ro­tały do niego te same kom­bi­na­cje bez­u­ży­tecz­nych słów - ,,tak przy­kro", ,,już nie cierpi", ,,w lep­szym miej­scu". Nie zatrzy­my­wał się ani nie odpo­wia­dał. Szedł przed sie­bie. Nie patrzył na foto­gra­fie, które poroz­sta­wiano w pokoju na szta­lu­gach, na oknach i pod lam­pami. W kuchni natknął się na grupkę kobiet o smut­nych oczach, które krzą­tały się spraw­nie, zdej­mu­jąc folię z zapie­ka­nek i prze­szu­ku­jąc szu­flady. Gdy wszedł, zamarły jak ptaki na widok lisa, i pod­nio­sły wzrok. Ich współ­czu­cie - i strach, że to może się kie­dyś przy­da­rzyć im - były nie­mal nama­calne. Przy zle­wie jego teściowa Mar­gie odsta­wiła dzba­nek, który napeł­niała wodą. Z brzę­kiem stuk­nął o blat. Odsu­wa­jąc włosy z zatro­ska­nej twa­rzy, ruszyła ku niemu. Kobiety roz­stę­po­wały się, by ją prze­pu­ścić. Zatrzy­mała się przy barze, nalała szkoc­kiej z wodą i lodem i podała mu. - Nie mogłem zna­leźć szklanki - powie­dział. Głu­pio, bo szklanki stały tuż obok. - Gdzie Bud? - Ogląda tele­wi­zję z Seanem i chłop­cami. Chyba nie bar­dzo mu to wycho­dzi. To zna­czy prze­ży­wa­nie śmierci córki z tymi wszyst­kimi nie­zna­jo­mymi. Johnny poki­wał głową. Jego teść zawsze był cichym czło­wie­kiem, a śmierć jedy­nej córki go zała­mała. Nawet Mar­gie, któ­rej żywot­ność, ciemne włosy i śmiech zupeł­nie nie odpo­wia­dały metryce, bar­dzo się posta­rzała od czasu dia­gnozy Kate. Przy­gar­biła się, jakby w każ­dej chwili spo­dzie­wała się kolej­nego ciosu od Boga. Prze­stała far­bo­wać włosy i siwi­zna pokryła jej prze­dzia­łek niczym lód rzekę. Oku­lary bez opra­wek powięk­szały jej załza­wione oczy. - Idź do dzieci - zde­c