Ebook Portret milionera pdf

iągnięcie jej przed ołtarz byłoby decyzją godną pochwały. Ja potępiam jednak to, że James z rozmysłem postanowił zrobić jej, a raczej sobie, dziecko! Megan ani drgnęła. Żaden jej ruch nie uszedłby uwagi Hugh i Russella. - A ja go rozumiem - odezwał się ten drugi. - Pamiętasz, w jakim był stanie, gdy dowiedział się, że Jackie jest bezpłodna? Facet był nieprzytomny z rozpaczy! B e z p ł o d n a? Jego pierwsza żona była bezpłodna? James mówił jej co innego. Powiedział, że Jackie, australijska top modelka, chciała prowadzić rozrywkowe życie w wielkim świecie, z kolei on pragnął założyć normalną rodzinę. Twierdził, że od lat ich drogi się rozchodziły, aż wreszcie wspólnie uzgodnili, że muszą się rozstać. Teraz jednak było jasne, że Jamesem kierowało co innego; rozwiódł się z Jackie, ponieważ nie mogła dać mu potomka. Megan próbowała w myślach jakoś usprawiedliwić swego męż poszukać okoliczności łagodzących. Może faktycznie związek Jamesa i Jackie rozpadł się, bo oboje mieli inną wizję wspólnej przyszłości? Gdyby to była wielka miłość, to James zaproponowałby adopcję. No, chyba że był jednym z tych ograniczonych egoistów, którzy zgadzają się tylko i wyłącznie na dziecko będące nosicielem i c h genó - Byłbym skłonny mu wybaczyć, gdyby wybrał sobie jakąś twardą sztukę, taką jak Jackie - mruknął Hugh. - Ale on poszedł na łatwiznę. Wbił kły w niewinną dziewicę, która była tak oszołomiona wytwornym Jamesem Loganem, że nie potrafiła trzeźwo myśleć. Nie była w stanie dostrzec, że on udaje i kłamie. - Chwileczkę. Przecież nie jest pewne, czy Megan była dziewicą - zwrócił koledze uwagę Russell. - Ona ma dwadzieścia cztery lata. W dzisiejszych czasach nie uświadczysz wielu dziewic w tym wieku. - Na miłość boską, Russ, nie bądź dziecinny! Wystarczy spojrzeć na jej zachowanie przy Jamesie, aby zyskać pewność, że to jej pierwszy kochanek. Jest w nim zadurzona po uszy! Gdyby jej powiedział, że Ziemia jest płaska, toby mu uwierzyła na słowo. Megan zacisnęła zęby. Leżała nieruchomo, lecz płonęła istną furią. - Pewnie tak - westchnął Russell. - Ale to nie znaczy, że James nie spisze się jako mąż i ojciec. Czasem bywa oschły, nawet bezlitosny, lecz w gruncie rzeczy to dobry człowiek. I dobry przyjaciel. Nie mamy prawa go osądzać, Hugh, sami nie jesteśmy święci. Poza tym Megan przecież nie zna - A jeśli pozna? - Kto miałby jej powiedzieć? Na pewno ani ty, ani ja. Nie, wy na pewno mi nie powiecie, dwulicowi tchórze! - warknęła w myślach. Nawet ty, Hugh, który ewidentnie nie pochwalasz brudnej gry Jamesa. Obaj byliście świadkami na moim ślubie, byliście przy tym, jak James przysięgał mi miłość; już wtedy wiedzieliście, że to wszystko ohydna blaga! Megan wstrzymała oddech, słysząc, jak otwierają się drzwi. Po chwili do jej uszu dobiegł głos męża. - Przepraszam, że tak długo mnie nie było - powiedział do kolegów. - Megan nadal śpi? - Ani drgnęła - odparł Russell. - Co powiedział lekarz? - Mówi, że Megan za jakiś czas będzie mogła mieć kolejne dziecko. Radził jednak, aby się zbytnio nie śpieszyć i dać jej czas na dojście do siebie. Bardzo przeżyła to poronienie - powiedział, wzdychając ciężko. - Ja zresztą też. To był chłopiec - wyjawił łamiącym się głosem. Megan się skrzywiła. Brzydziła się Jamesem. Jego cierpiętniczym głosem, łzawym choć wbrew sobie w pewien sposób łączyła się z nim w bólu po stracie ich dziecka, nawet teraz. - Przykro mi, stary - powiedział Hugh teraz już przyjaznym tonem. - Wiemy, ile dla ciebie znaczy posiadanie potomstwa. Pewnie czujesz się podle. Chodź z nami na drinka. Po drugiej stronie ulicy jest pub. - Najpierw muszę sprawdzić, jak się czuje Megan. - Jasne. Hugh i Russell wyszli na zewnątrz. James podszedł do łóżka żony i pochylił się nad nią. Poczuła na policzku jego ciepły oddech. - Megan, kochanie, czy mnie słyszysz? Po co, do diabła, otworzyłam oczy? - skarciła się w myślach, gdy było już za późno. Spojrzała na niego kątem oka. - Jak się czujesz? - zapytał głosem miękkim jak aksamit. Jej oczy napełniły się łzami, gdy wpatrywała się w twarz mężczyzny, którego kochała, święcie wierząc, że on również ją kocha. - Odejdź - wydusiła z siebie. - Proszę... po prostu odejdź! - Nagle jej ciałem zaczął targać szloch; płakała głośno, histerycznie, z głębi swej istoty. Nie potrafiła zatamować łez. - Zawołam pielęgniarkę - rzekł zatroskany James. Po chwili weszła pielęgniarka, miła, dojrzała kobieta, która najzwyczajniej w świecie przytuliła Megan, głaszcząc ją po plecach. - Już dobrze, skarbie, cicho, - szeptała. - Wiem, jak się czujesz. Ja też straciłam kiedyś dziecko. Lecz ja straciłam o wiele więcej, nie tylko dziecko! - odparła w myślac