Pejzaż we mgle - Audiobook mp3

ny Wojtkowi, a przedstawiający mężczyznę stojącego nad brzegiem rzeki: postać z założonymi do tyłu rękami, odwrócona twarzą do wody. Zachodzące słońce rzucało na nią lekką poświatę, całość utrzymana była w stonowanych barwach. Widz miał wrażenie, że mężczyzna podejmuje właśnie ważną decyzję, a ta poza nad brzegiem rzeki symbolizuje jego wahanie. Postacią z obrazu był Wojtek. Klara namalowała obraz niedługo po tym, jak się poznali. - Będzie nosić tytuł Wahanie. - Uśmiechnęła się, dumnie prezentując swoje dzieło. - Uważasz, że się waham? - Przyciągnął ją do siebie i namiętnie pocałował. - Troszkę tak. - Wtuliła się w niego. - Głuptas jesteś. - Pocałował ją w czubek głowy. - Wcale nie. Boisz się odrzucenia, niepotrzebnie. - Spojrzała na niego pięknymi zielonymi oczami otoczonymi wachlarzem ciemnych, gęstych rzęs. W odpowiedzi mocniej ją przytulił, zanurzając twarz w jej włosach i chłonąc ich subtelny zapach. Był zaskoczony i jednocześnie rozczulony, że tak bezbłędnie umiała wniknąć w najskrytsze zakamarki jego duszy. Czuł, jak między ich ciałami przepływa życiodajna energia. Pragnął, by ta chwila trwała w nieskończoność. - Chcę się teraz z tobą kochać - wyznał, muskając wargami płatek jej ucha. - To co cię powstrzymuje? - Zarzuciła mu ręce na szyję. Śpiesznie ściągał z niej ubranie, niecierpliwie pragnąc ujrzeć jej ponętne ciało; krągłe, jędrne piersi, delikatnie zarysowany wzgórek brzucha, zmysłowe pośladki. Jego dłonie pieściły namiętnie jej ciało o opływowych kształtach. Klara przywarła do niego, chcąc więcej i więcej. - O tak, kochany - szeptała, poddając się fali rozkoszy, która zalewała jej ciało. Wojtek z trudem powrócił do rzeczywistości. Wspomnienie intymnych chwil z żoną wzbudziło w nim pożądanie i kompletnie rozstroiło. - Jest nie tylko zdolna, ale i piękna - zauważył Lars, gdy stanęli przed zdjęciem Klary, zdobiącym jej życiorys. Spoglądała na nich twarz o delikatnych rysach, wyrazistym, zgrabnym nosie, zmysłowo wykrojonych, pełnych ustach i dużych zielonych oczach, w których kryła się tajemniczość. - Na żywo jest jeszcze piękniejsza - wyrwało się bezwiednie Wojtkowi. - Znasz ją? - zapytał zaskoczony Lars. - To moja żona. Przyjaciel otworzył usta i następnie je zamknął, by po chwili powtórzyć ten ruch. - Chodźmy do pubu za rogiem - zaproponował Wojtek, czując, że musi się napić. *** - Przypuszczałem, że masz za sobą jakiś poważny związek. Nie mówiłeś nic na ten temat, więc nie pytałem. Jednak takiego scenariusza nie przewidziałem. - Lars kręcił głową niedowierzająco, wciąż był pod wrażeniem tego, co usłyszał od Wojtka. - A o czym tutaj mówić. - Sięgnął po kolejny kieliszek koniaku. Alkohol trochę poprawił jego samopoczucie, jednak nadal dalekie było ono od dobrego. - Że też musiała ta przeszłość waszych rodzin wypłynąć. - Los bywa przewrotny. - Kochasz ją? - Zabrzmiało to bardziej jak stwierdzenie niż pytanie. - Kocham. - Westchnął Wojtek. - Nie mogę sobie wybaczyć, że tak to wszystko popsułem. - Dlaczego nie wyznasz jej prawdy? - Za późno. Uważam również, że to nic nie da, a tylko niepotrzebnie zakłóci jej spokój. Jest bardzo wrażliwa. - No, to nie mów jej nic, ale o nią walcz. - Mam odbudowywać związek, zaczynając od kłamstwa? Dziękuję, ale nie. - Na miły Bóg! Dlaczego tak wszystko sobie utrudniasz? - Lars zirytował się niezdecydowaniem przyjaciela. - Miłość to treść życia. Miałeś szczęście ją znaleźć. I co teraz robisz? Dobrowolnie się jej pozbawiasz. - Już się jej pozbawiłem - rzucił zniechęcony. - Nieprawda. Ty tylko zbłądziłeś. - Im dłużej się nad tym wszystkim zastanawiam, tym bardziej upewniam się w przekonaniu, że dobrze robię, dając jej wolność. Niech ułoży sobie życie z kimś, kto na nią zasługuje. Ja zbyt dużo złego zrobiłem. Nie da się tego wymazać z pamięci. Gdy dowiedziałem się od ojca, co go łączy z rodziną Klary, zacząłem ją traktować jak wroga. Ostatnie pół roku naszego małżeństwa przed rozstaniem było upiorne, na samą myśl robi mi się wstyd. - Powodowały tobą emocje, jesteś usprawiedliwiony. Walcz o nią, chłopie! - powtórzył rozemocjonowany Lars. - Nie przypuszczałem, że Norwegowie są tak romantyczni. - Uśmiechnął się słabo. - Nie kpij. A tak na marginesie, długie zimowe wieczory sprzyjają subtelnej grze ars amandi w sypialni. - Mrugnął wymownie. Wojtek roześmiał się na głos. Słowa Larsa wlały nieco otuchy w jego serce. Może rzeczywiście nie warto wracać do przeszłości, tylko zająć się tym, co tu i teraz. Jak mówi przysłowie, w miłości jak na wojnie, wszystkie chwyty są dozwolone. Ma prawo walczyć o uczucie żony. Zbłądził, to fakt. Ale jest tylko człowiekiem i może popełniać błędy. Koch