Ebook Pamięć, nostalgia, tożsamość epub

la wszystkich, którym wciąż stoją przed oczyma wileńskie krajobrazy. Autor Rodu Abaczówzamilkł, schorowany, może zmęczony nieustannie powracającymi doń wizjami na zawsze utraconych Kresów. Moja książka jest więc również dla Niego - mojego pisarza, którego książki przepełnione są głęboką miłością Boga, ludzi i Jego Kraju Lat Dziecinnych - Wileńszczyzny. Jest swoistym podziękowaniem za wszystkie jego powieści. Zbigniew Żakiewicz (Wilno, 1932-) 1: Pisarz, eseista, historyk literatury rosyjskiej. Pochodzi z wileńskiego rodu szlacheckiego o korzeniach polsko-bojarsko-tatarskich. Dzieciństwo spędzał w Mołodecznie, Poniziu Tatarskim nieopodal Smorgoni (majątku dziadka) i folwarku matki - Leopole na Oszmianszczyźnie. Repatriowany w roku 1946 osiada w Łodzi. Następnie przeprowadza się do Opola i podejmuje studia rusycystyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Od roku 1957 jest asystentem w Katedrze Literatury Rosyjskiej na Wydziale Filologiczno-Historycznym WSP w Opolu Od 1964 roku - należy do Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). W 1966 broni w WSP rozprawę doktorską, której tematem jest ,,Literatura rosyjska lat 1894-1914 w kręgu Młodej Polski". W tym czasie jest blisko związany z opolskim poetą Bogusławem Żurakowskim, jak też ze śląskimi pisarzami - Janem Goczołem i Zbyszko Bednorzem. W roku 1966 otrzymuje propozycję pracy na stanowisku adiunkta w Katedrze Filologii Rosyjskiej Wydziału Humanistycznego WSP w Gdańsku (od roku 1970 - Uniwersytet Gdański). Latem 1967 roku opuszcza definitywnie Opole (do którego to miasta już zawsze będzie czuł wielki sentyment) i przenosi się na stałe do Gdańska. W 1968 roku ukazuje się jego pierwsza powieść wileńska - Ród Abaczó latach 1968-1969 przebywa na stypendium naukowym w Rosji, które wykorzystuje do pierwszych odwiedzin swojego Kraju Lat Dziecinnych. Szkice i reportaże z pobytów w ZSRR publikuje w ,,więzi", ,, miesięczniku literackim" i w ,,literach". (Wybór w tomie pt. Ludzie i krajobrazy,1970). W 1969-1971 pełni funkcję sekretarza gdańskiego oddziału ZLP. W 1971 roku otrzymuje ważną dla niego Nagrodę Fundacji im. Kościelskich (za twórczość powieściopisarską, w szczególności za utwory Ród Abaczów i Biały karzeł),zaś w sierpniu 1972 roku odbiera nagrodę literacką w Genewie. Lata 70. stanowią okres największej aktywności literackiej Żakiewicza. Ukazują się wówczas powieści: To sen tylko, Danielu (1973), Dolina Hortensji (1975), Czteropalcy (1977), Markigo(1978); i kilka książek dla dzieci. W tych latach regularnie publikuje też felietony, zapiski, fragmenty dziennika ujęte w cykle: Półgłosem (,, DZIENNIK BAŁTYCKI" 1971-72), Z notesu (,,GŁOS WYBRZEŻA" 1973), Dziennik intymny mojego (,,ZNAK", ,,WIĘŹ", ,,TYGODNIK PO WSZECHNY", wydane następnie w formie książkowej pod tym samym tytułem). W roku 1979 zostaje członkiem Zrzeszenia Kaszubsko - Pomorskiego, zaś rok później jest sygnatariuszem gdańskiej listy ZLP będącej wyrazem poparcia dla strajkujących w Stoczni Gdańskiej. W latach 1980-1994 należy do NSZZ ,,Solidarność". Po wprowadzeniu stanu wojennego publikuje głównie w prasie katolickiej (,, gwiazda morza", ,,W drodze", ,,tygodnik powszechny", ,,królowa apostołów").W roku 1989 zostaje członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, a w 1990 PEN Clubu. W latach 80. i 90. ukazują się jego kolejne ważne powieści kresowe: Wilcze łąki (1982), i napisana już w wolnej Polsce (a więc bez kostiumu języka ezopowego) - Wilio, w głębokościach morza (1993), która w zamierzeniu autorskim stanowi semantyczne i historyczne dopełnienie losów jego kresowych bohaterów z Rodu Abaczów i Wilczych łąk. Przesiąknięty kaszubszczyzną podarowuje swej ,,Nowej Ziemi": Ciotuleńkę (1988) i Gorycz i sól morza(2000). W 1998 roku kończy pracę na Uniwersytecie Gdańskim i przechodzi na emeryturę. W roku 2006 gdańskie wydawnictwo Słowo/obraz terytoria wznawia trzy najważniejsze utwory kresowe Żakiewicza pod nowym, wspólnym tytułem - Tryptyk wileński. Zbigniew Żakiewicz był zawsze bardzo lubiany i ceniony w środowiskach twórczych. Tak o jego gdańskim kręgu przyjaźni pisze syn literata - dr Maciej Żakiewicz 2: ,,...w pierwszych latach pobytu na Wybrzeżu przyjaźnił się z śp. Stanisławem Hebanowskim - kierownikiem artystycznym Teatru Wybrzeże, człowiekiem o klasycznym wykształceniu pochodzącym z Wielkopolski. Inną postacią tego czasu był śp. Jędrzej Smulkowski. Fizyk z UG, z którym przewędrował Kaszuby. J. Smulkowski w 1982 roku był członkiem Prymasowskiej Rady w Warszawie. W latach 70. nawiązał trwałą przyjaźń z wybitnym grafikiem z Wileńszczyzny - śp. Ryszardem Stryjcem. W dekadach 70, 80 krąg ten stanowił śp. Jerzy Godwood, rusycysta z Wileńszczyzny, Alina Makowiecka - wilnianka - bibliotekarka, która bez mała była ,,muzą" dla wielu twórczych ludzi. Ojciec otaczał się m