Ebook Ostatni list mobi,epub

r­wa, ide­al­ny. Wal­czak unió­sł dło­nie ge­stem czło­wie­ka prze­ko­na­ne­go, że wszyst­ko da się za­ła­twić roz­sąd­ną dys­ku­sją. - Słu­chaj, nie trak­tuj tego am­bi­cjo­nal­nie - po­wie­dział. - My chce­my grać, Ber­ger chce zro­bić re­wo­lu­cję, tego się nie da po­go­dzić. - Na­wet nie pró­bo­wa­łeś. - Nie bądź nie­spra­wie­dli­wa. Nie pró­bo­wa­łem? Pró­bo­wa­łem. Tyl­ko że nasz Ja­sio jest na eta­pie bez­kom­pro­mi­so­wej bez­kom­pro­mi­so­wo­ści. Sama sły­sza­łaś. Be­nio od­sta­wił bu­tel­kę i za­czął cho­wać fen­de­ra do fu­te­ra­łu. - Okej - wes­tchnął te­atral­nie Wal­czak. - Mu­si­my po­sta­no­wić, co ro­bi­my. Ju­tro mam pod­pi­sać umo­wę na tę tra­sę. - Dla­cze­go nam o tym wcze­śniej nie po­wie­dzia­łeś? - Maja sta­ra­ła się uspo­ko­ić. Pró­bo­wa­ła so­bie wmó­wić, że na Ber­ge­rze świat się nie ko­ńczy. Bez po­wo­dze­nia. Czu­ła, że cze­ka ją bez­sen­na noc. - Bo do ostat­niej chwi­li ne­go­cjo­wa­łem wa­run­ki - od­pa­rł Wal­czak. Wy­ra­źnie czuł się w sio­dle co­raz pew­niej. - Do­słow­nie parę go­dzin temu uzgod­ni­łem ostat­nie szcze­gó­ły. Ta umo­wa jest dla nas za­je­bi­ście ko­rzyst­na. Je­śli ju­tro pój­dę i po­wiem, że nie je­dzie­my, to będzie ko­niec. I nie cho­dzi o to, że zro­bię z sie­bie dur­nia. To zna­czy nie tyl­ko o to. Jako mar­ka mo­że­my zwi­jać in­te­res. Wie­ści się ro­zej­dą, będzie­my mie­li blo­ka­dę na ja­kie­go­kol­wiek po­wa­żne­go spon­so­ra. Nie wiem, czy to się w ogó­le uda kie­dy­kol­wiek od­kręcić. - Je­dzie­my - oświad­czył Woj­tek. - Jak je­dzie­my? - za­pro­te­sto­wa­ła Maja. - Bez Ber­ge­ra? - Je­śli nie będzie in­ne­go wy­jś - - wy­ra­ził opi­nię Be­nio. Ra­czek klep­nął go w ra­mię. - Be­niu, nie pier­nicz. On już od dłu­ższe­go cza­su ole­wał nas, ole­wał ka­pe­lę, ole­wał kom­po­no­wa­nie. Jak wpu­ści­my świe­żą krew, do­brze nam zro­bi. - Ale lu­dzie ku­pią bi­le­ty, bo chcą zo­ba­czyć Ber­ge­ - Lu­dziom wisi, kto gra na gi­ta­rze. Przede wszyst­kim chcą oglądać Maj­kę... - To w ogó­le może być wy­jście - po­wie­dział Woj­tek. - Na sta­łe. Maja aż po­czer­wie­nia­ła. - Chy­ba się prze­sły­sza­łam, Woj­tek. Prze­cież to kum­pel. Zna­cie się od za­wsze. Chcesz go wy­rzu­cić z jego wła­sne­go ze­spo­łu? - Sam się wy­rzu­cił. - Spra­wa jest ja­sna - stwier­dził Wal­czak. Wy­glądał na nie­mal zre­lak­so­wa­ne­go. - Parę lat temu pod­pi­sa­li­śmy umo­wę, któ­ra re­gu­lu­je ta­kie sy­tu­acje. Ber­ger nie miał nic prze­ciw­ko temu. Maja przyj­rza­ła mu się z na­my­słem. - Po­wa­żnie? Chcesz gło­so­wać? - Uwa­żam, że to je­dy­ne wy­jście z sy­tu­acji. - Praw­da - po­twier­dził Ra­czek. Woj­tek nie wy­ra­żał sa­tys­fak­cji tak otwar­cie, ale był rów­nie sta­now­czy. - Zga­dzam się - po­wie­dział. - Je­śli w ogó­le, na pew­no nie te­raz - za­pro­te­sto­wa­ła Maja. - Mu­si­my wszy­scy ochło­nąć. Wal­czak uznał, że osi­ągnął wszyst­ko, co chciał, i drob­ne ustęp­stwo nie za­szko­dzi. - Maj­ka ma ra­cję - oświad­czył. - Prze­śpij­cie się z tym. Spo­tka­my się ju­tro rano i for­mal­nie prze­gło­su­je­my te­mat. *** My­śli­cie, że Ber­ger wła­śnie po­pe­łnił sa­mo­bój­stwo? Że oka­zał się na tyle stuk­ni­ęty, żeby zre­zyg­no­wać ze stu ty­si­ęcy zło­tych za­ro­bio­nych w dwa ty­go­dnie? Bez dys­ku­sji: po­stąpił głu­pio. Do­sko­na­le zda­wał so­bie spra­wę, że nie mu­siał pro­wo­ko­wać kon­flik­tu, a po­tem de­mon­stra­cyj­nie wy­cho­dzić. Mógł ja­koś do­trwać do tra­sy, po­męczyć się przez dwa ty­go­dnie, a po­tem od­po­cząć od Wal­cza­ka, gra­nia i resz­ty. Ry­zy­ko­wał, i to bar­dzo: hi­po­te­ka jego miesz­ka­nia była ob­ci­ążo­na kre­dy­tem we fran­kach, bra­nym w cza­sach, gdy kurs fran­ka wy­no­sił dwa zło­te; sa­mo­chód wzi­ął na raty. Nie miał szcze­gól­nie wiel­kich oszczęd­no­ści ani żad­ne­go fun­du­szu eme­ry­tal­ne­go. Tan­tie­my za sta­re nu­me­ry spły­wa­ły, ale stru­my­czek był co­raz mniej­szy. Do­sko­na­le zda­wał so­bie spra­wę, że je­śli nie za­si­li go czy­mś no­wym, za parę lat wy­schnie ca­łko­wi­cie. Dla­cze­go więc wy­sze­dł? Wal­czak miał ra­cję: psy­cho­fan wrzesz­czący pro­sto w twarz Maj­ki był tyl­ko kr