Nie mów przepraszam, nie mów kocham. Książka o empatii wobec siebie i innych

zradność lub złość, kiedy się z tobą nie zgadzają? Może czasem czujesz wstyd lub masz poczucie winy, kiedy uświadomisz sobie, że powtarzasz zachowania swoich rodziców, choć obiecywałeś sobie, że nigdy tak nie powiesz do swoich dzieci? Być może należysz do tych osób, które odczuwają tęsknotę za bezpieczną bliskością, zaufaniem do ludzi, do tego, że cię zrozumieją w sposób, jakiego naprawdę chcesz; tęsknotę do bycia ważną osobą w swojej społeczności bez konieczności odgrywania ról, udawania kogoś, kim się nie czujesz. Może znasz taki stan, kiedy wojna wewnętrznych głosów nie pozwala ci zasnąć, odpocząć? A przecież tylko chcesz czuć się dobrze ze sobą, wśród ludzi, w świecie. Po co rozmawiamy? Żeby wyrazić swoje zdanie. Żeby wyrazić swoje emocje. Podzielić się informacją. Doświadczyć więzi z innymi. Zainspirować. Dać lub otrzymać wsparcie. Poprosić o coś ważnego. Rozmawiamy, aby zwiększyć szansę na spełnienie swoich ważnych potrzeb. Jednak często osiągamy skutek odwrotny od zamierzonego. Dlaczego tak się dzieje? Kiedy rozmawiam z ludźmi w różnym wieku, w odmiennych sytuacjach życiowych, na temat tego, w jaki sposób chcieliby rozmawiać z innymi osobami o sprawach istotnych, zawsze padają podobne określenia: spokojnie, szczerze, móc wyjaśnić, dlaczego postępujemy w taki sposób, konkretnie, bez oceniania, na temat jednej sytuacji, dać szanse naprawienia tego, co zrobiliśmy nie tak. Z uczuciem. Bez zalewania emocjami, bez agresji czy obwiniania. Ilekroć pytam o to biznesmenów, nauczycieli, rodziców, nastolatków - odpowiedź jest bardzo podobna. I zadziwiająco podobna do opisu procesu porozumienia stworzonego przez Marshalla Rosenberga. Kiedy zaczynałam się uczyć tej metody, wydawała mi się sztuczna i zbyt trudna do stosowania, ale kiedy zaczęłam ją stosować, zobaczyłam, że podstawowe założenia metody Porozumienia bez Przemocy to opis naszych ludzkich tęsknot związanych z tym, jak chcemy się czuć wśród innych ludzi. Wiemy, co sprzyja porozumieniu. Prawie każdy z nas potrafi to nazwać, jeśli da sobie czas i zanurkuje w siebie. Dlaczego więc nie praktykujemy tego tak często, jak byśmy chcieli? Porozumienie bez Przemocy opisuje, czasem porządkuje lub wyjaśnia, zasady porozumiewania się sprzyjające spełnianiu naszych potrzeb. Ten rodzaj komunikowania się wspiera budowanie takich relacji, w których każda ze stron czuje się OK, ważna, zrozumiana, wzięta pod uwagę taka, jaka jest. Czy nie tego oczekujemy od innych? Czy sami chcemy taką jakość wnosić do naszych związków? Wierzę, że tak. To jest komunikacja ekologiczna, energooszczędna, a nawet energotwórcza. To jest komunikacja przyszłości i dla przyszłości. Być może nie ma w tej książce dokładnych odpowiedzi na wszystkie postawione wyżej pytania, ale jest w niej pokazany kierunek rozwoju, sprzyjający nawiązaniu takiej więzi ze sobą i innymi, która może przynieść ci więcej spełnionych potrzeb, więcej życia w życiu, więcej wewnętrznego pokoju i spokoju. Główna porada zawarta w tej książce sprowadza się do stwierdzenia: czuj, myśl i nie przywiązuj się zbytnio ani do swoich uczuć, ani do myśli. Niech płyną. ROZDZIAŁ 1 PSYCHOZABAWA. JAK SIĘ MA TWOJA EMPATIA? Każdy, kto jest ciekaw, jak to jest z jego empatią, może to sprawdzić na kilka sposobów. Jednym z nich jest zrobienie testu odczytywania stanu osoby z wyrazu oczu1, innym rozmowa ze znajomymi lub skorzystanie z tej psychozabawy, która zawiera ziarno prawdy. Jak duże? - możesz sprawdzić, odpowiadając na poniższe pytania. Najważniejszy w psychozabawie jest jednak czas, który poświęcasz na kontakt ze sobą, na refleksję, a klucz to pewnego rodzaju podpowiedź. Oto pytania: 1. Kiedy ktoś prosi cię o pomoc: A) Zawsze lub prawie zawsze mówisz tak, bo głupio ci odmówić, albo uważasz, że tak wypada. B) Zawsze lub prawie zawsze odmawiasz, bo masz teraz mało czasu ze względu na pracę lub z innych powodów. C) Jesteś otwarta/ty na pomoc tej osobie i w zależności od jej sytuacji i twoich możliwości szukacie razem sposobu na to, co zrobić. 2. Kiedy widzisz cierpiącą osobę, np. płaczące dziecko, osobę bezdomną, głodną to: A) Zaczynasz myśleć, jak ty się czułaś/łeś w podobnej sytuacji, albo wyobrażasz sobie, jak mogłabyś/mógłbyś się poczuć, gdyby cię to spotkało. Jesteś osłabiona/ny. B) Myślisz, że i tak nie masz na to wpływu, niech się tą osobą zajmie opieka społeczna. C) Potrafisz wyobrazić sobie, albo chcesz zrozumieć, co może czuć ta osoba. Jeśli jest to ktoś bliski, poświęcasz trochę swojego czasu na rozmowę, pobycie z nią. Jeśli czujesz, że to potrzebne, oferujesz wsparcie w działaniu. 3. Kiedy widzisz lub słyszysz znajomą osobę, która robi coś ,,niewłaściwego", ,,głupiego" to: A) Starasz się jak najszybciej coś zrobić, przekonać