Ebook Mediapolis mobi,epub

rpretacji przepisów wytyczonych przez coś, co zwykło się określać mianem Inteligencji. Jak ci się to podoba? Adam pokręcił głową z udaną dezaprobatą. -- Zasłużyłeś na co najmniej dziesięć lat lochu -- stwierdził z przekonaniem. -- Gdyby było tak, jak mówisz, zakonnicy staliby się Wracajmy już. Podyskutujemy innym razem, choćby pojutrze. Kiedy znaleźli się na sali, cały zgromadzony tłum wpatrywał się w zajmujący połowę jednej ze ścian ekran telewizora, na którym widniała pomarszczona, wykrzywiona grymasem złości twarz Wielkiego Mistrza. ,,...Należy się nad tym zastanowić" -- mówił starzec. -- ,,Problem łamania zasad moralności stał się jednym z najbardziej palących i jemu właśnie poświęcą wiele uwagi nasi wybitni politycy. Dzisiaj rano Izba Zakapturzonych wystąpiła z projektem nowych praw dotyczących poczynań, mających położyć kres wszechobecnemu zepsuciu. Projekt zostanie niebawem zatwierdzony przez Izbę Jawnych. Nie pytajcie mnie, dlaczego nie pyta się was o zdanie. Wyjaśniałem to już Są wśród was światli i mądrzy mężowie, i takoż niewiasty, którzy rozumieją, o co w tym wszystkim chodzi, i w ogó Ale są też wichrzyciele, którym nie wolno pozwolić wichrzyć!!!". -- Chodźmy stąd -- warknął Abel przez zaciśnięte zęby. Po chwili znaleźli się z Anną na ciemnej ulicy. -- Nienawidzisz go -- zauważyła dziewczyna. -- A ty? -- zapytał Abel. -- Czy jesteś w stanie darzyć go sympatią? -- Sympatią nie. Ale staram się być obojętna. Tak jest o wiele lepiej. -- Jesteś dzisiaj jakaś dziwna, inna niż zwykle. Anna opuściła głowę. -- Wieczór jest inny -- westchnęła. -- Wszystko jest -- Ale dlaczego? Wzruszyła ramionami. -- Nie pytaj -- jej głos był tak cichy, że ledwo słyszalny. -- Nie pytaj o Niespodziewany szmer nie pozwolił Ablowi zadać kolejnego pytania. Jego dłoń automatycznie sięgnęła do kieszeni i wyszarpnęła rewolwer. -- Spokojnie, spokojnie, nie tak ostro -- rozległ się czyjś przytłumiony głos. -- Wyłaź! -- zażądał Abel. Zza rogu budynku, obok którego stali, wychyliła się wystraszona twarz. Następnie ujrzeli całego jej właściciela. Był to niski, przygarbiony osobnik o długich siwych włosach. -- Może chcecie państwo zobaczyć mały spektakl? -- zapytał nieśmiało. -- Jesteś naganiaczem? -- spytał Abel, wciąż mierząc do niego z rewolweru. -- Jakie to brzydkie słowo, a I po co panu ta giwera? Ja jestem zupełnie nieszkodliwy. Niech pan zachowa swoje kule dla grubszej zwierzyny. Abel powoli schował rewolwer do kieszeni. -- Masz ochotę tam iść? -- zapytał, spoglądając na Annę. Ku jego zdumieniu dziewczyna skinęła głową. -- Zapraszam, zapraszam -- zachęcał nieznajomy -- tylko pięćdziesiąt od łebka. Mamy też specjalny napój dla zakochanych i pokoiki do wynaję No, więc jak? Państwo jesteście tacy mł Na pewno też zakochani -- Prowadź! -- przerwał mu Abel. Mężczyzna ruszył w kierunku najbliższej bramy, wiodącej do wnętrza betonowego bunkra. Przez dłuższą chwilę błądzili w labiryncie mrocznych, wąskich korytarzy, aż w pewnym momencie naganiacz zatrzymał się i pochylił nad wiekiem ściekowej studzienki. Zastukał weń kilka razy, zapewne przekazując komuś zaszyfrowaną informację. Po chwili wieko się uniosło. W pastelowym świetle, którym emanował otwór, Abel ujrzał kilka pierwszych stopni metalowej drabinki. W okrągłej dziurze pojawiła się czyjaś głowa. Był to łysy, brodaty typ, którego wygląd jednoznacznie kojarzył się z pełnioną przez niego funkcją. Jednym słowem: stuprocentowy goryl. -- Proszę, proszę -- przemówił tubalnym basem. -- Nasz drogi Jack sprowadził gości. Świetnie. No, proszę państwa, należność inkasujemy tutaj, w tym miejscu. Setkę poproszę -- wyciągnął w ich stronę rozcapierzoną ogromną dłoń. -- Po zakończeniu spektaklu Jack odprowadzi was na ulicę. Chyba że zdecydujecie się zostać tutaj na całą noc, he, he, Abel sięgnął do kieszeni, ale Anna była szybsza. W jej dłoni pojawił się banknot. Abel popatrzył na nią z wyrzutem. -- Pozwól, niech to będzie mój wieczór -- poprosiła łagodnie. Goryl z wyraźnym zadowoleniem zainkasował należność. Po fi ligranowej drabince zeszli na dół, do wyczyszczonego i wysuszonego, zapewne niefunkcjonującego od lat kanału. Goryl pociągnął za wystający z nagiej ściany, niezwracający niczyjej uwagi kawałek drutu. Skrzypnęły zamaskowane w sprytny sposób drzwiczki, odsłaniając przed nimi zupełnie inny świat. Znaleźli się w pogrążonej w nastrojowym półmroku sali, pośrodku której wystawało z podłogi koliste, wyłożone szarą tkaniną podwyższenie. Dookoła niego rozstawione były rzędy pokrytych aksamitem krzeseł, których sporą część zajmowali już widzowie. Większość gości lokalu stanowiły damsko-męskie pary w najprzeróżniejszym wieku. Najwid