Ebook Maniusia Marynia Maria mobi,epub

lat wszystko szło w gospodarstwie idealnie. Ale pewnego razu, a było to w czasie epidemii cholery, poszła Zofka do swojej wsi, do chorej matki w odwiedziny. Nie przewidywała, że już nie powróci ani do dziecka, ani do dobrego pana, którego szanowała i kochała jak ojca. I w ten sposób mała Kostusia została we dworze. Z początku bawiła się z Urszulką i starszym Rochem, a później, kiedy przyszedł czas i dziewczynki podrosły, przyjął ojciec do nich pannę, która uczyła i wychowywała trójkę dzieci. W tym czasie po raz drugi nadciągnęła epidemia cholery tak groźna, że całe wsie wymierały. Opowiadała mi babcia Urszula, że pewnego razu wybrały się z Kostusią i folwarczną dziewczyną do pobliskiego sadu. Ona żęła sierpem chwast dla inwentarza, a one pokucały przy krzaczkach agrestu i chrupały ze smakiem jeszcze zielone owoce. Drogą przechodził jakiś człowiek i rzekł do babci: ,,Nie jedz tego, kochaneczko, bo idzie cholera". Na to babcia podniosła się i wyjrzała przez dziurę w płocie, żeby zobaczyć, jak to też wygląda ta cholera. Opowiadała nam potem i śmiała się, mówiąc, że nic im się wtedy po zjedzeniu agrestu nie stało. A epidemia powoli wygasła. Lata biegły. Z dziecka wyrósł podlotek, czas pokazać pannę w okolicy. Był zwyczaj urządzania wspólnych zabaw, spotkań, więc zjeżdżano się w tygodniu to w jednym, to w drugim dworze. Urszulka wyróżniała się urodą i wdziękiem po matce. Grała nieźle na fortepianie i śpiewała. A głos miała niski, ciepły. Przypadkiem na jednym z balów w sąsiedztwie znalazł się pruski generał. Ta właśnie część Polski była pod zaborem niemieckim. Tylko z panną Sulimierską chciał tańczyć gruby Prusak, tylko dla niej przy mazurze leciały drzazgi z podłogi. Dwoił się i troił. Podkręcał wąsiki i patrzył w oczy. Zauroczyły go dwa grube warkocze i przepastne czarne oczy Urszuli. ,,Herr Sulimierski - mówił - nie żyć mi bez niej. Daj ty mnie ją za żonę. Złotem obsypię. Nie pożałujesz ty, Herr Sulimierski". Ale decydujący głos miała sama Urszula, którą ojciec kochał bez pamięci i liczył się z jej zdaniem. Odmowa spowodowała rychły wyjazd niedoszłego adoratora. Podobno pociągnął z wojskiem w inne strony. Babcia potem lubiła powtarzać, że i ona należała do tych, ,,co nie chciały Niemca". W tych burzliwych latach Sulimierzyce przechodziły z rąk do rąk okupanta. Austriacy przepędzali Prusaków, to znów Rosjanie zajmowali ich wczorajsze stanowiska. Dość na tym, że dwór był rabowany z żywności, topniały zapasy, szło pod nóż bydło i wszelki drób. Był rok 1863. Roch ukończył konspiracyjne gimnazjum, a że był zdolny, zamierzał dalej studiować. W owym czasie zawiązywały się potajemnie grupy młodych ludzi, którzy ćwiczyli i uczyli się rzemiosła wojennego. Roch Sulimierski miał wtedy około dwudziestu lat. Wyrośnięty, zręczny nad podziw, przyuczony przez ojca w strzelaniu - wodził rej wśród młodzieży. A byli to synowie okolicznej szlachty. Nie brakowało chłopów pod wąsem, którzy tylko czekali, by stanąć w szeregu obrońców uciemiężonego kraju. 22 stycznia 1863 roku rozpoczęło się powstanie w Królestwie Polskim, nazwane styczniowym. Oddziały partyzanckie zaatakowały garnizony rosyjskie. Na wiosnę walki rozszerzyły się na Litwę, Białoruś i Ukrainę. Największe potyczki odbywały się w lasach, ale brak uzbrojenia dawał się coraz częściej we znaki. Wobec przeważającej liczby wroga powstanie upadło. Zaczęły się zsyłki na Sybir, gdzie wywieziony został także Roch. Opowiadał później, bo zsyłkę przeżył, że pracował w kopalni na Kamczatce w strasznych warunkach, o głodzie, źle ubrany. A że w wielu potyczkach był ranny i wykrwawił się, ciągle był słaby i nie mógł wrócić do zdrowia. Praca ponad siły, głód i surowy klimat nie sprzyjały poprawie. Tak minęło długich dwadzieścia lat w poniewierce, w straszliwych mrozach. Zamążpójście Tymczasem moja babka Urszula, a jedyna siostra Rocha, gospodarzyła razem z ojcem. Poznała młodego profesora Saramowicza i po jego oświadczynach postanowiła oddać mu rękę. Smutne było rozstanie ojca z ukochaną Urszulką, młodą, osiemnastoletnią dziewczyną. Ale małżonek - tak zakochany, że świata poza nią nie widział - przysięgał dozgonną miłość, opiekę i troskę o jej dobrobyt. Owszem, był dobrobyt, ale było też po latach dwanaścioro dzieci. Pewnie zdążyła już zapomnieć, jak beztrosko brzmiała śpiewana dla niej przez dworskie dziewczęta pieśń weselna: Oj, skowroneczek śpiewa, dzień się rozwijewa, Urszulka się stroi, gości się spodziewa. Wyjdźże do nas, dziewko miła, jeszcze raz prosiewa, Dla ciebie to, Ulisiu, wianeczki wijewa. Prawdziwą pomocą, zesłaną chyba od Boga, okazała się Kostusia, która przyjechała ze swoją panią do Częstochowy i z całym oddaniem i poświęcenie