Ebook Lata wojen mobi,epub

nc, wdar­ła się mię­dzy nich, ro­ze­rwa­ła szy­ki. Lu­dzie pa­da­li na zie­mię w kłę­bach dymu. Szwa­dro­ny zła­ma­ły szyk, cof­nę­ły się krok do tyłu. Fla­gi za­chwia­ły się i spa­dły na zie­mię. Pra­wie po­ło­wa na­cie­ra­ją­cej hu­sa­rii prze­bi­ła się jak po­cisk przez pierw­szą li­nię prze­ciw­ni­ka. Szwedz­kie i bran­den­bur­skie od­dzia­ły usta­wio­ne były jak zwy­kle w kil­ku sze­re­gach, je­den za dru­gim: pierw­szy, dru­gi i trze­ci sze­reg. Szwedz­kie od­dzia­ły, któ­re po­bi­te zo­sta­ły w pierw­szej fa­zie wal­ki, ucie­kły do tyłu, wy­peł­nia­jąc wol­ne prze­strze­nie mię­dzy po­zo­sta­ły­mi sze­re­ga­mi. Hu­sa­ria na­pie­ra­ła co­raz moc­niej. Za­mie­sza­nie po­wsta­ło te­raz w dru­gim sze­re­gu. Jed­nak sto­ją­cy tu nie­miec­cy na­jem­ni­cy bro­ni­li się dziel­nie przy po­mo­cy pi­sto­le­tów i szpad. Hu­sa­ria ude­rzy­ła jak fala mor­ska w ska­łę, po czym za­trzy­ma­ła się. Siła ude­rze­nio­wa ule­ga­ła za­zwy­czaj zmniej­sze­niu po pierw­szym, gwał­tow­nym na­tar­ciu. Gdy Po­la­cy do­sta­li się pod ogień musz­kie­tów, zmu­sze­ni zo­sta­li do od­wro­tu. Nie ma­jąc wspar­cia wojsk kwar­cia­nych - któ­rych atak za­trzy­ma­ny zo­stał przez kontr­na­tar­cie wy­pro­wa­dzo­ne z flan­ki przez Szwe­dów - rzu­ci­li się do bez­ład­nej uciecz­ jak pstro­ka­ta chma­ra owa­dów znik­nę­li za piasz­czy­stym wzgó­rzem, gdzie sze­ro­ka rze­ka koni i lu­dzi roz­la­ła się po ca­łej oko­li­cy w po­sta­ci ma­łych stru­my­ków, aby póź­niej w ogó­le znik­nąć z oczu. Atak, któ­ry trwał tyl­ko kil­ka mi­nut, do­biegł koń­ca. Na zie­mi po­zo­sta­ło oko­ło 150 jeźdź­ców, za­bi­tych albo ran­nych, jak rów­nież mnó­stwo pięk­nych, cen­nych koni. Od­dzia­ły szwedz­kie za­czę­ły gro­ma­dzić się pod swo­imi zna­ka­mi i usta­wiać szy­ki. Zła­ma­ne sze­re­gi zno­wu wy­peł­ni­ły się żoł­nie­rza­mi, któ­rzy stwo­rzy­li nie­do­stęp­ny mur. Za­ła­ma­nie mi­nę­ło - przy­najm­niej na chwi­lę. Hu­sa­ria - naj­lep­sze woj­sko, któ­rym szczy­ci­ła się Pol­ska - po­nio­sła po­raż­kę. W cią­gu na­stęp­nej go­dzi­ny Po­la­cy przy­pusz­cza­li ko­lej­ne szar­że kie­ro­wa­ne prze­ciw­ko ar­miom sprzy­mie­rzo­nym. Nowe od­dzia­ły pol­skich jeźdź­ców po­ja­wia­ły się jak fale przy­pły­wu: kil­ka szyb­kich salw, kil­ka starć na lan­ce i szpa­dy, po czym fala znów co­fa­ła się. Wszyst­kie ude­rze­nia Po­la­ków zo­sta­ły od­par­te. Już ani razu nie uda­ło się im do­trzeć tak da­le­ko, jak zro­bi­ła to hu­sa­ria w cza­sie pierw­sze­go sztur­mu na lewe skrzy­dło. W kil­ku miej­scach do­szło na­wet do krót­kiej, choć nie ma­ją­cej żad­nych skut­ków wal­ki wręcz. Szwe­dzi i Bran­den­bur­czy­cy nie bra­li jeń­ców - Po­la­cy, któ­rzy chcie­li od­dać się w ich ręce, za­bi­ja­ni byli na miej­scu, a to­wa­rzy­szy­ło temu za­wo­ła­nie ,,War­schau­er ac­cord ", co było na­wią­za­niem do sy­tu­acji, kie­dy to w cza­sie ka­pi­tu­la­cji War­sza­wy Po­la­cy za­bi­ja­li szwedz­kich jeń­ców. Do­cho­dzi­ło te­raz do przy­pad­ko­wych starć, cha­otycz­nych po­ty­czek w gę­stej ciż­bie, gdzie strze­la­no z pi­sto­le­tów, sie­ka­no, rą­ba­no i cię­to ostry­mi sza­bla­mi i szpa­da­mi. Ła­two so­bie wy­obra­zić efekt ta­kiej bi­twy, gdy­by uży­wa­no tyl­ko bia­łej bro­ni; wy­czer­pa­ni lu­dzie ma­ją­cy w oczach strach ucho­dzą z pola wal­ki; po­cię­te twa­rze, po­szar­pa­ne ubra­nia; ręce za­bru­dzo­ne krwią od osła­nia­nia się od cięć; dło­nie po­kry­te głę­bo­ki­mi ra­na­mi, tak głę­bo­ki­mi, że aż wi­dać ko­ści; od­cię­te pal­ce wi­szą­ce na strzę­pach skó­ W cza­sie jed­ne­go z ta­kich starć król o mało nie stra­cił ży­cia. W trak­cie szar­ży je­den z hu­za­rów, Ja­kub Ko­wal­ski, uj­rzał w pierw­szym sze­re­gu ja­dą­ce­go na ko­niu Ka­ro­la Gu­sta­wa. Ko­wal­ski śle­dził go wzro­kiem. Król miał w zwy­cza­ju trzy­mać w pra­wej, pod­nie­sio­nej wy­so­ko ręce, sza­blę i cu­gle. Kie­dy w pew­nej chwi­li zbli­żył się przy­pad­ko­wo do in­ne­go jeźdź­ca, cu­gle kró­lew­skie­go ko­nia owi­nę­ły się wo­kół jego pi­sto­le­tu. Kró­lew­ski koń - ,,an­giel­ski si­wek" - szarp­nął do tyłu i sta­nął dęba. W tej sa­mej chwi­li Ko­wal­ski ude­rzył swe­go ko­nia ostro­ga­mi i rzu­cił się do przo­du z opusz­czo­ną lan­cą. Jej ostrze tra­fi­ło kró­la w pierś, tuż pod szy­ją. Jed­nak zbro­ja, któ­ra chro­ni­ła