Anton - Audiobook mp3

łaś, jest trudna. Cholernie zagmatwana, tym bardziej dla kogoś, kto nie wychował się zgodnie z naszą tradycją. To wszystko jest dla ciebie nowe i zgaduję, że również przerażające. Ale jesteś Callaro i musisz wypełnić swoje obowiązki, których wymaga od ciebie famiglia. Jestem także przyszłym capo, więc podlegasz mojej jurysdykcji. Pamiętaj, że możesz również dużo zyskać, jeśli tylko przełkniesz swoją dumę i nas posłuchasz. Kobiety z naszej rodziny wiedzą, jak owinąć mężczyzn wokół palca. Szybko rozgrzejesz serce przyszłego męża, jestem tego pewny. Na jego słowa Soraya wybuchnęła gromkim śmiechem. Zdezorientowana posłałam Francowi przerażone spojrzenie, niedowierzając, że naprawdę sugerował mi zyskanie przychylności własnego męża poprzez łóżko. Tak jakbym w ogóle zamierzała z nim sypiać. Nie było możliwości, bym dopuściła go do siebie tak blisko. - Poważnie, fratello2? Chcesz jej powiedzieć, że jeśli będzie uległą suczką dla swojego właściciela, to będzie miała życie mlekiem i miodem płynące? To pieprzona klatka. Złota, ale nadal klatka. - Niespodziewanie kobieta odwróciła się ku mnie, a jej wargi drżały ze złości. - Mężczyźni to zaraza, mordercy bez litości. W naszych kręgach kobiety są wychowywane na żony-trofea. Nie musisz być mądra i wykształcona. Nie musisz, a nawet nie powinnaś mieć własnego zdania. Jeśli będziesz dość mądra, poradzisz sobie. Natomiast jeśli będziesz zbyt pyskata, przygotuj się na ból. Nie oczekuj miłości i szczęśliwego zakończenia. To na pewno cię nie spotka w tym małżeństwie. A z Siergiejem, och, doznasz wszystkich najgorszych rzeczy na własnej skórze. Oczy zaszły mi łzami, a ciało dygotało z przerażenia. Cudownie, zostałam zamknięta w jakimś nierealnym koszmarze. Gdybym tylko mogła coś zrobić, udowodnić, że zaszła pomył Niestety wiem, że to marzenia głupiego. Jestem niemal perfekcyjną mieszanką genów rodziny Callaro. Jasne, złociste włosy i ciemnobrązowe oczy. Taki kontrast nie jest czymś powszechnie spotykanym, tym bardziej u Amerykanek. Przełknęłam łzy, nie chcąc dać tej jędzy satysfakcji, że mnie nastraszyła. - Przyszłaś udowodnić mi, w jak bardzo patowej sytuacji się znajduję, czy jest jeszcze jakiś inny powód? Jeśli nie, to wyjdź i daj mi odpocząć - odpowiedziałam opanowanym tonem. Franco spojrzał na mnie lekko zaskoczony, lecz w jego oczach dostrzegłam błysk dumy. Po chwili jednak założył na twarz maskę obojętności i skierował się do drzwi, ciągnąc za sobą młodszą siostrę. - Ubierz się w coś eleganckiego. Musisz zapoznać się z resztą famiglii. - Kiwnął głową w zadumie, a następnie zmierzył mnie wzrokiem. - Gdybyś się źle poczuła, masz nas od razu poinformować. Chore serce to nie są żarty, rozumiemy się? Soraya rzuciła mi ostatnie, pogardliwe spojrzenie, a potem wyszła z pokoju. Zostałam sama i ze wszystkich sił starałam się nie rozkleić, nie rozpaść jak domek z kart. Słowa dziewczyny były bezwzględne, ale i szczere. Kimkolwiek jest ten dziedzic bratwy, zniszczy mnie tak szybko, jak zapowiadali. Zrezygnowana i przytłoczona ciemnymi scenariuszami swojego przyszłego życia opadłam na miękki materac. W chwilach największego przygnębienia zawsze towarzyszył mi mój pamiętnik i długopis. Kiedy pisałam, czułam jak z moich barków schodzi ogromny ciężar. Potrzebowałam go, by nie zwariować i na chłodno przeanalizować sytuację. Musiało istnieć jakieś rozwiązanie tej dramatycznej zagadki. Złoty środek, który wyplątałby mnie z kajdan niechcianego małżeństwa. Rozejrzałam się po pokoju w poszukiwaniu czegoś, na co mogłabym wylać dręczące mnie myśli. W oczy od razu rzucił mi się stary, zakurzony i pożółkły notes. Idealny. Nie zastanawiając się dłużej, spisałam kolejne kawałki swojej duszy. Wątpliwości i przeplatające się w mojej głowie głosy podpowiadały mi najmroczniejsze możliwości ucieczki. *** Ubrana w szykowną, ciemnofioletową sukienkę z długim rękawem udałam się do salonu. Ku mojemu zaskoczeniu było w nim pusto, ale z oddali słyszałam śmiech i rozmowy dobiegające z ogrodu. Nie czułam się wystarczająco pewnie, by skierować się prosto w stronę tłumu gości. Do ludzi, którzy mimo wszystko byli moją rodziną. Jedyną rodziną, którą było dane mi posiadać. Wzięłam głęboki wdech, a w klatce piersiowej poczułam nieprzyjemne kłucie. Te nerwy zdecydowanie nie działały korzystnie na moje sponiewierane serce. - Wszystko w porządku? Może panienka chciałaby się napić wody? - zapytała przesympatyczna Zoya, służąca ubrana w elegancki mundurek. Oczywiście. Nawet służba musiała nienagannie się prezentować. Nie chciałam robić jej kłopotu, a tym bardziej zwracać na siebie uwagi. Uśmiechnęłam się blado i kiwnęłam potwierdzająco głową. - Poproszę szklaneczkę