Ebook Dom Fauna mobi,epub

co mi przy­nie­sie Świę­ty Mi­ko­łaj? - Ania za­sta­na­wia­ła się gło­śno. - To za­le­ży od tego, czy by­łaś grzecz­na - wtrą­ci­ła pan­na Ofe­lia, sie­dzą­ca po prze­ciw­nej stro­nie du­że­go ku­chen­ne­go sto­łu. Bar­tek ro­ze­śmiał się. Na­to­miast Ania wes­tchnę­ła. Pan­na Ofe­lia na­praw­dę cza­sa­mi za­po­mi­na­ła, że mło­dzi Ostrow­scy nie są już ma­ły­mi dzieć­mi. Pani Be­ata tak­że się ro­ze­śmia­ła. - Za­pew­niam cię, Ofe­lio, że moja có­recz­ka była grzecz­na - po­wie­dzia­ła, ukła­da­jąc go­to­we pier­nicz­ki w ko­lo­ro­wej pusz­ce. - No, może nie za­wsze, - Mamo! - Ania jęk­nę­ła. - Bar­tek rów­nież spra­wo­wał się do­brze, więc za­słu­gu­je na pre­zent od Świę­te­go Mi­ko­ła­ja - mama pu­ści­ła oko do syna. - Świet­nie się w tym se­me­strze uczy i nie spra­wia kło­po­tów - po­chwa­li­ła. - Mógł­by tyl­ko czę­ściej sprzą­tać po so­bie, bo ostat­nio zro­bił się tro­chę ba­ła­ga­niar­ski - do­da­ła. - Och, mamo! - te­raz z ko­lei Bar­tek jęk­nął, a pan­na Ofe­lia po­pa­trzy­ła na nie­go ta­kim wzro­kiem, że za­raz za­czął się tłu­ma­czyć. - Je­śli cho­dzi o te ubra­nia le­żą­ce w moim po­ko­ju, to mó­wi­łem już, że cza­sem mu­szę się za­sta­no­wić i doj­rzeć do de­cy­zji, któ­re są do pra­nia, a któ­re moż­na jesz­cze za­ło­żyć. - Do­brze, do­brze - mama po­ki­wa­ła gło­wą z lek­kim ubo­le­wa­niem. - A wiesz, Ofe­lio - pani Be­ata zmie­ni­ła te­mat - że dzie­ci od daw­na nie wda­ły się w żad­ną awan­tu­rę? Żad­nych skar­bów, żad­nych prze­stęp­ców! - chwa­li­ła, wy­li­cza­jąc. - Bo jest zima, moja dro­ga - od­par­ła pan­na Ofe­lia. - Mi­nus pięt­na­ście stop­ni mro­zu i gru­ba war­stwa śnie­gu! Gdzie mają szu­kać skar­bów? - za­py­ta­ła re­to­rycz­nie. Pani Be­ata z nie­po­ko­jem zer­k­nę­ła na dzie­ci, jak­by spraw­dza­ła, czy żad­ne nie­cne pla­ny nie krą­żą im po gło­wach. Może Ofe­lia mia­ła ra­cję? Może jej la­to­ro­śle jed­nak coś knu­ją i cze­ka­ją tyl­ko na wio­sen­ne roz­to­py, by zno­wu wdać się w ja­kąś na­rwa­ną przy­go­dę? Ale Ania i Bar­tek, po­chy­le­ni nad świą­tecz­ny­mi pier­nicz­ka­mi, wy­glą­da­li zu­peł­nie nor­mal­nie i nad­zwy­czaj nie­win­nie. ,,Jak do­brze, że jest zima!" - po­my­śla­ła pani Be­ata z ulgą, choć nie za bar­dzo lu­bi­ła tę porę roku. Ona rów­nież ra­zem z mę­żem nie mu­sia­ła nig­dzie wy­jeż­dżać. W te­ren po­ja­dą do­pie­ro wio­sną i wte­dy dzie­ci zno­wu na parę ty­go­dni zo­sta­ną pod opie­ką pan­ny Ofe­lii, bab­ci i wuj­ka Ry­szar­da. A na ra­zie spę­dzą miłe świę­ta w ro­dzin­nym gro­nie. - My­ślę, Ofe­lio, że na­sze dzie­ci są już star­sze, a więc doj­rzal­sze i roz­sąd­niej­sze, i mo­że­my być o nie zu­peł­nie spo­koj­ne - gło­śno po­wie­dzia­ła pani Ostrow­ska, z wia­rą w to, co mówi. Ania i Bar­tek wy­mie­ni­li nad sto­łem ukrad­ko­we spoj­rze­nia. Mama nie mo­gła prze­cież wie­dzieć, że wczo­raj skon­tak­to­wa­li się z nimi Gard­ne­ro­wie z eks­cy­tu­ją­cy­mi wie­ścia­mi z Lon­dy­nu. I że już po ci­chu za­ję­li się spra­wą skra­dzio­nych ja­poń­skich ob­ra­zów. Ania roz­po­czę­ła na­wet czwar­ty tom Kro­nik Ar­cheo! A za­wsze, kie­dy to ro­bi­ła, przy­go­da na­bie­ra­ła tem­pa. Ro­dzeń­stwo nie chcia­ło jed­nak psuć hu­mo­ru ma­mie ani pan­nie Ofe­lii, któ­ra zwy­kle gwał­tow­nie re­ago­wa­ła na wszel­kie prze­ja­wy ich ar­che­olo­gicz­nej dzia­łal­no­ści. Bar­tek przyj­rzał się uważ­nie pan­nie Łycz­ko, chcąc spraw­dzić, czy cze­goś już się przy­pad­kiem nie do­my­śla. Mia­ła nie­wąt­pli­wie szó­sty zmysł wy­czu­lo­ny na ta­kie spra­wy. Ale w tej wła­śnie chwi­li pan­na Ofe­lia za­pa­trzy­ła się w okno z mu­śli­no­wą fi­ran­ką. Na dwo­rze w świe­tle ulicz­nej la­tar­ni tań­czy­ły płat­ki śnie­gu. Przy­po­mnia­ły jej świę­ta spę­dzo­ne w ro­dzin­nym domu, gdy sama była jesz­cze małą dziew­czyn­ką. Oj­ciec brał ją wte­dy na ko­la­na i opo­wia­dał nie­zwy­kłe ba­śnie, a ona wpa­try­wa­ła się w błysz­czą­ce bomb­ki na cho­in­ce i wy­obra­ża­ła so­bie elfy i prze­róż­ne ba­śnio­we kra­iny ze snu­tych opo­wie­ści. A po­tem on za­gi­nął gdzieś w ama­zoń­skiej dżun­gli i już nig­dy świę­ta nie były ta­kie same. Boże Na­ro­dze­nie było naj­trud­niej­szym okre­sem dla pan­ny Łycz­ko, bo wte­dy ojca bra­ko­wa­ło jej naj­bar­dziej. Z Kronik Archeo W Lon­