Ebook Kazimierz Odnowiciel mobi,epub

front i przeszedł do obozu saskiego. Echo tych wydarzeń odnajdujemy w dziele spisanym przez niemieckiego kronikarza Thietmara. Według dziejopisa Mieszko I podczas Świąt Wielkanocnych w 986 roku pojawił się w Kwedlinburgu w obecności małoletniego Ottona, jego matki i wielu innych ważnych dostojników. Po załatwieniu wszystkich spraw Piast odjechał do domu z bogatymi darami. Zanim to jednak nastąpiło, podporządkował się cesarzowi i towarzyszył mu w dwóch wyprawach wojennych[10]. Wspólne wyprawy niemiecko-polskie skierowane były przeciwko Wieletom, którzy w 983 roku, w wyniku zwycięskiego powstania zbrojnego, zdołali wyzwolić się spod uciążliwego zwierzchnictwa Ottonów[11]. Posiłki piastowskie nie pomogły jednak Niemcom w przywróceniu wpływów nad tą częścią Połabia. Szczególnie zacięte walki rozgorzały o gród Brennę. Otton III i Mieszko I pojawili się tam w 991 roku. Słowianie zostali zaskoczeni i musieli pogodzić się z utratą grodu. Nie na długo wprawdzie, ponieważ po odwrocie wojsk niemieckich do domu warownia ta ponownie znalazła się we władaniu poprzednich właścicieli. Jeszcze przed wyruszeniem na Połabie w 991 roku książę Mieszko rozpoczął wojnę z państwem Przemyślidów. Nie są znane kolejne fazy tego konfliktu. Przypuszczalnie najpierw zaatakował Małopolskę, wypędzając z tamtejszych grodów załogi czeskie. Do najważniejszych zdobyczy Piasta należały w tym czasie Kraków i Sandomierz. Podbój tych ośrodków nie byłby możliwy bez wcześniejszego nawiązania przez Mieszka kontaktów z Arpadami, co znalazło wyraz w małżeństwie jego syna Bolesława (Chrobrego) z nieznaną z imienia księżniczką węgierską. Powstało w ten sposób przymierze polsko-węgierskie o wyraźnym zabarwieniu antyczeskim. Apogeum zmagań polsko-czeskich przypadło na rok 990. Wtedy to Bolesław Pobożny, wspomagany przez posiłki wieleckie, wystąpił przeciwko Mieszkowi, żądając zwrotu zagarniętych przezeń ziem (regnum ablatum), a więc podbitej wcześniej Małopolski. Piast, cieszący się poparciem cesarzowej Teofano, nie zamierzał jednak ugiąć się przed żądaniami nieprzyjaciela i był gotowy nawet na otwartą z nim wojnę. Przemyślida ostatecznie ustąpił, co Mieszko natychmiast wykorzystał - zaatakował Śląsk i przyłączył go do swego państwa. Pod koniec życia Mieszko I oddał swój kraj pod opiekę Stolicy Apostolskiej. Z okazji tej oblacji sporządzono dokument, który zachował się tylko w regeście i znany jest od pierwszych jego słów pod nazwą Dagome iudex. Jego wystawcami byli Mieszko, jego druga żona Oda oraz ich dwaj synowie: Mieszko i Lambert. W regeście nie uwzględniono pozostałych synów Mieszka: Świętopełka i Bolesława Chrobrego. Nie sposób jednoznacznie stwierdzić, dlaczego ich imion zabrakło w dokumencie. Ta sama uwaga dotyczy ustalenia przyczyn oddania państwa Polan pod opiekę papieżowi (swój pontyfikat sprawował wtedy Jan XV). Trudno również wskazać, dlaczego w dokumencie figuruje jakiś Dagome zamiast Mieszka. Sądzono, iż jest to błędna (zniekształcona) forma drugiego imienia księcia, a więc Dagobert, które przypuszczalnie otrzymał podczas obrzędu chrztu w 966 roku. Uczeni wielokrotnie badali omawiane w tym miejscu źródło. Jak dotąd nie ustalono niczego pewnego i wszystko, co powiedziano na temat Dagome iudex, ma charakter czysto spekulatywny. Najpewniej nie zmieni się to w ciągu najbliższych lat z uwagi na brak innych źródeł mogących pomóc w zweryfikowaniu danych zwartych w regeście[*2]. Bolesław Chrobry Wielki Mieszko I zmarł - co skrupulatnie odnotował w swej kronice Thietmar - 25 maja 992 roku. Według XV-wiecznej tradycji jego ciało pochowano w katedrze w Poznaniu. Zgodnie z wolą zmarłego księcia państwo polskie miało zostać podzielone między jego synów z pierwszego i drugiego małżeństwa. Jak w szczegółach wyglądał ten podział, trudno orzec. Jest natomiast pewne, iż stan ten nie utrzymał się długo, gdyż pełnię władzy skupił w swym ręku najstarszy syn Mieszka - Bolesław Chrobry. Piastowic wygnał z kraju macochę i swych przyrodnich braci. Oślepił także nieprzychylnych mu możnowładców - Odylena i Przybywoja. Thietmar po latach z uznaniem pisał o dokonaniach Bolesława, wspominając, iż udało mu się zjednoczyć kraj ,,z lisią chytrością"[1]. Nowy władca polski odziedziczył po swoim ojcu poprawne relacje z państwem niemieckim. W 992 roku wysłał Ottonowi III posiłki zbrojne, gdy ten wyprawił się na Połabie, choć nie mógł wziąć bezpośredniego udziału w tych walkach z racji istniejącego zagrożenia ze strony Rusi[2]. Trzy lata później (995) osobiście uczestniczył w kampanii niemieckiej skierowanej przeciw Wieletom. W wojnie z poganami Niemców i Polaków wspomagał książę libicki Sobiesław (Sobiebor). W trakcie tej wyprawy książę czeski Bolesław II najechał nieoczekiwanie Libice i zgł