Ebook Dwa światła mobi,epub

­sto, lu­dzi, drze­wa, pta­ki, a wraz z nimi jak­by przy­ga­si­ła słoń­ce, zma­to­wi­ła bar­wy, ode­bra­ła głę­bię sma­kom i in­ten­syw­ność za­pa­chom. Nic nie było już tak jak daw­niej, wio­sna tak­że. Wo­lał zimę. Ona nie nio­sła obiet­nic, nie roz­pa­la­ła na­dziei. Po­ja­wia­ła się za­po­wia­da­na uprzed­nio wpraw­dzie za­pa­chem śnie­gu, mimo to za­wsze jed­na­ko­wo nie­spo­dzie­wa­na. Opa­tu­la­ła jak pie­rzy­na, taka praw­dzi­wa, wy­peł­nio­na gę­sim pu­chem, i zda­wa­ła się szep­tać ko­ją­cym gło­sem do zie­mi i wszyst­kich ży­ją­cych na niej stwo­rzeń: ,,Pora od­po­cząć, za­śnij, za­śnij". To zimą wra­ca­ło do nie­go naj­wię­cej do­brych wspo­mnień. Kto wie, może wła­śnie dla­te­go, że nie­mal wszyst­kie bar­wy, za­pa­chy, od­gło­sy na­tu­ry po­zo­sta­wa­ły wte­dy uśpio­ne i nie roz­pra­sza­ły jego my­śli. Zimą czas pły­nął ina­czej. Po­wo­li, le­ni­wie. Nie było się prze­cież do­kąd spie­szyć. Męż­czy­zna ni­g­dy nie wsta­wał wcze­śnie, mimo to zimą bu­dził się w ciem­no­ściach, a już w po­rze pod­wie­czor­ku znów pa­no­wał mrok, jak­by samo słoń­ce było zbyt za­spa­ne, roz­le­ni­wio­ne, by dłu­żej świe­cić. Te­raz ża­ło­wał, że jego ulu­bio­na pora roku zbli­ża się ku koń­co­wi, ko­lej­ny raz ustę­pu­jąc miej­sca zwod­ni­czej wio­śnie. Pra­wie kwa­drans stał na przy­stan­ku tram­wa­jo­wym wśród lu­dzi cho­wa­ją­cych nosy w koł­nier­zach nie­mal jed­na­ko­wych bu­rych płasz­czy i prze­stę­pu­ją­cych z nogi na nogę, by tro­chę się roz­grzać, a może i roz­bu­dzić. Gdy wresz­cie nad­je­chał spóź­nio­ny tram­waj, pro­fe­sor, po­pchnię­ty kil­ka­krot­nie przez co żwaw­szych współ­pa­sa­że­rów, wsiadł do ciem­na­we­go wa­go­nu wy­peł­nio­ne­go nie­przy­jem­nym za­pa­chem prze­po­co­nych ciał i nie­świe­żych po nocy od­de­chów. Tram­waj ru­szył z wy­raź­nym ocią­ga­niem, jak­by i on zdą­żył już się zmę­czyć tym ko­lej­nym dniem, choć ten nie roz­po­czął się jesz­cze na do­bre. O miej­scach sie­dzą­cych nie było na­wet mowy, więc pro­fe­sor chwy­cił się moc­no po­rę­czy i wy­glą­dał przez okno, usi­łu­jąc roz­pro­szyć przy­gnę­bie­nie, któ­re za­czę­ło go za­le­wać, jak gdy­by zre­zy­gno­wa­nie współ­po­dró­żu­ją­cych i jego po­zba­wia­ło sił. Nie­ste­ty, sy­tu­acja na ze­wnątrz nie przed­sta­wia­ła się ani odro­bi­nę le­piej. Sza­re, po­pę­ka­ne mia­sto peł­ne było miesz­kań­ców o po­sza­rza­łych twa­rzach, któ­rzy ze zgar­bio­ny­mi ple­ca­mi su­nę­li do pra­cy, bez na­dziei, że pew­ne­go dnia bę­dzie ina­czej. Znów za­bra­kło mu tchu. Nie wie­dział, czy to przez fak­tycz­ny brak po­wie­trza, czy może du­szą­cą at­mos­fe­rę zwąt­pie­nia, szczel­nie wy­peł­nia­ją­cą każ­dy cen­ty­metr po­jaz­du. Tram­waj do­jeż­dżał wła­śnie do ko­lej­ne­go przy­stan­ku, więc męż­czy­zna po­sta­no­wił wy­siąść i pójść da­lej pie­cho­tą. Wciąż nie był pe­wien, czy do­brze robi, ale zmu­sił się, by od­su­nąć od sie­bie tę myśl. Po­wi­nien wresz­cie do­pro­wa­dzić tę spra­wę do koń­ca, bez wzglę­du na to, jak wie­le mia­ło­by go to kosz­to­wać. Szedł po­nu­ry­mi uli­ca­mi mia­sta po­szar­pa­ne­go, roz­gra­bio­ne­go, peł­ne­go blizn, któ­rych nie dało się ukryć. Nie po­tra­fił po­jąć my­śli kie­ru­ją­cej ludź­mi od­po­wie­dzial­ny­mi za wskrze­sze­nie War­sza­wy, po­dźwi­gnię­cie jej z gru­zów. Do­kład­nie de­ka­dę wcze­śniej, w lu­tym 1945, po­wo­ła­no in­sty­tu­cję na­zwa­ną szum­nie Biu­rem Od­bu­do­wy Sto­li­cy. Na po­cząt­ku zaj­mo­wa­no się tam spi­sy­wa­niem wszyst­kie­go, co oca­la­ło z po­żo­gi. Pro­fe­sor do­sko­na­le pa­mię­tał po­zba­wio­ne okien bu­dyn­ki, po­zna­czo­ne czar­ny­mi pla­ma­mi po po­ża­rach, i przy­cze­pio­ne na nich czer­wo­ne ta­blicz­ki, z or­łem już bez ko­ro­ny, na któ­rych wid­niał na­pis: ,,Bu­dow­la za­byt­ko­wa sta­no­wią­ca do­ku­ment kul­tu­ry na­ro­do­wej. Na­ru­sze­nie sta­nu bu­dyn­ku jest su­ro­wo za­ka­za­ne". Za­sa­da ta zda­wa­ła się jed­nak do­ty­czyć wszyst­kich poza sa­mym BOS, któ­re wy­da­wa­ło co­raz to nowe de­cy­zje o roz­biór­kach pra­wie nie­na­ru­szo­nych ka­mie­nic przy Mar­szał­kow­skiej, Ogro­do­wej, Elek­to­ral­nej i w wie­lu in­nych punk­tach mia­sta. Naj­gor­sze było jed­nak to, co zro­bio­no na Mar­szał­kow­skiej. Ta uli­ca od za­wsze była sym­bo­lem, przed woj­n