Ebook Dom Czwartego Przykazania pdf

a jest w nie­bie­skie, wy­tar­te dżin­sy, bia­łą ko­szu­lę i sza­ry swe­te­rek. Ma szczu­płą i de­li­kat­ną syl­wet­kę. Jej wło­sy o ja­snym od­cie­niu, ko­lo­ru zło­ty blond, się­ga­ją tro­chę po­nad ra­mio­na. Wy­róż­nia się ścię­tą po sko­sie grzyw­ką, spod któ­rej pa­trzy para nie­bie­skich oczu. Męż­czy­zna nie pa­mię­ta ko­bie­ty z prak­tyk. Jest prze­ko­na­ny, że musi być nowa. Stwier­dza, że ma wy­pi­sa­ne na twa­rzy coś na kształt fa­scy­na­cji wy­mie­sza­nej z za­in­te­re­so­wa­niem. Uwa­ża, że to cha­rak­te­ry­stycz­ny wy­raz twa­rzy dla osób, któ­re asy­mi­lu­ją się w no­wej pra­cy. Zna to po so­bie. - Je­stem Ju­lia, a ty? - Spy­taj Kry­sty­nę - męż­czy­zna kie­ru­je spoj­rze­nie na wpa­trzo­ną w nie­go sta­rusz­kę. - Jak on ma na imię? - Ro­bert - od­po­wia­da Kry­sty­na z taką pew­no­ścią, że nie moż­na do­szu­kać się w niej choć­by zia­ren­ka nie­praw­dy. Ju­lia uwie­rzy­ła, a męż­czy­zna stał się Ro­ber­tem, chło­pa­kiem z wy­obraź­ni osiem­dzie­się­cio­let­niej sta­rusz­ki. Ju­lia i Ro­bert prze­no­szą spoj­rze­nia na pa­nią M. Jest uro­czą sta­rusz­ką o pięk­nych, bia­łych i dłu­gich wło­sach. Zwy­kle bar­dzo roz­mow­na. Uwiel­bia opo­wia­dać o stu­diach na uni­wer­sy­te­cie i wspo­mi­nać lata mło­do­ści. Czę­sto jej wspo­mnie­nia są żywe i ak­tu­al­ne do tego stop­nia, że jest pew­na, że ży­je­my w la­tach pięć­dzie­sią­tych. W ta­kich chwi­lach po­kój nr 206 za­mie­nia się w stu­denc­kie miesz­ka­nie. Wte­dy pan­na M. czę­sto szu­ka su­kie­nek w sza­fie. Chce ład­nie wy­glą­dać. Lecz su­kie­nek, któ­rych szu­ka, nie ma. Są tyl­ko we wspo­mnie­niach sprzed pięć­dzie­się­ciu ośmiu lat, w miesz­ka­niu w Kra­ko­wie, nie­opo­dal uli­cy Gro­no­sta­jo­wej, na któ­rej stu­dio­wa­ła. W 1951 roku była jed­ną z pierw­szych stu­den­tek nowo otwar­te­go Wy­dzia­łu Bio­lo­gii i Nauk o Zie­mi Uni­wer­sy­te­tu Ja­giel­loń­skie­go. Dzi­siaj jest jed­ną z pięć­dzie­się­ciu lo­ka­to­rek domu po­mo­cy. Pod­czas po­ran­nej to­a­le­ty nic nie mówi. Bez sło­wa wsta­je i ob­ra­ca się. Jak­by chcia­ła mieć te wszyst­kie czyn­no­ści jak naj­szyb­ciej za sobą i po­wró­cić do wspo­mnień z mło­do­ści. Jest za­wsty­dzo­na. Zdra­dza to wy­raz jej twa­rzy, a w szcze­gól­no­ści prze­peł­nio­ne nie­pew­no­ścią spoj­rze­nie. Ju­lia do­kład­nie myje pa­nią M., a Ro­bert chwy­ta za pie­lu­chę i owi­ja wo­kół mied­ni­cy sta­rusz­ki, za­pi­na­jąc rze­py z tyłu. - Czy ty na pew­no do­brze za­pi­nasz pie­lu­chę? - pyta Ju­lia. Ro­bert jest prze­ko­na­ny, że to bez róż­ni­cy, z któ­rej stro­ny za­pi­na się pie­lu­chę. Wcze­śniej ro­bił to kil­ka­krot­nie na prak­ty­kach w po­dob­ny spo­sób. - Ma­łym dzie­ciom za­pi­na się pie­lu­chy z przo­du. Ty za­pi­nasz pie­lu­chę z tyłu. - Je­steś pew­na? - Je­stem prze­ko­na­na, że pie­lu­chy za­rów­no ma­łym dzie­ciom, jak i do­ro­słym za­pi­na się w ten sam spo­sób. - My­śla­łem, że to bez róż­ni­cy, czy za­pi­na się pie­lu­chę z przo­du, czy z tyłu. By­łem tu na prak­ty­kach i tyl­ko raz po­ka­za­li, mi jak to zro­bić. Na­stęp­nym ra­zem ro­bi­łem to sam. - By­łeś tu na prak­ty­kach i nikt nie zwró­cił ci uwa­gi, że źle za­pi­nasz pie­lu­chy? Ro­bert zo­rien­to­wał się, że pani M. pa­trzy na nie­go wro­gim spoj­rze­niem. - Dłu­go jesz­cze mam tak stać? - pyta. Naj­wi­docz­niej nie spodo­ba­ła jej się sy­tu­acja wo­kół jej tył­ka. 2 Ali­cja jest zła, że ktoś po­sło­dził jej kawę. Od mie­sią­ca jest na die­cie. Pącz­ki o ni­czym nie świad­czą. Ku­pu­je je od dwóch lat w każ­dy czwar­tek. Uwa­ża, że trud­no jej się od­zwy­cza­ić. Twier­dzi, że raz w ty­go­dniu jej nie za­szko­dzą. Ale po­sło­dzo­nej kawy nie da­ru­je. Jesz­cze się nie na­uczy­li - my­śli. Roz­glą­da się, szu­ka win­ne­go. Po­zna­je w oczach Ro­ber­ta, że to on sło­dził. Pod wpły­wem jej spoj­rze­nia cho­wa wzrok, jak­by nic się nie sta­ło. Pierw­szy raz od daw­na nie wy­pi­ła kawy. Czu­je, że zbie­ra jej się na czkaw­kę. Ża­łu­je, że aku­rat jej przy­pa­dła zmia­na z no­wy­mi pra­cow­ni­ka­mi. Nie lubi po­uczać, dla­te­go nig­dy nie chce mieć dzie­ci. Uwa­ża, że by­ła­by kiep­ska w roli mat­ki. Po śnia­da­niu za­bie­ra Ro­ber­ta do cięż­kie­go przy­pad­ku. Tak okre­śla tych, któ­rym zo­sta­ło nie­wie­le cza­su. Na łóż­ku przy wej­ściu leży sie­dem­dzie­się­cio­ośmio­let­n