Ebook Barbarzyńskie wspomnienie Dom amazonek mobi,epub

sie jak oni. Mag stał, głęboko oddychał i był przerażony, a jego ciało było tak sine, że niemal fioletowe. Krew w nim już od dawna nie płynęła, a skóra straciła dawną barwę. Nie miał oczu. Puste oczodoły przypominały czerwono-czarne dziury. Usta pozbawione języka były wypełnione brudną i czarną krwią. Nieumarłego otaczała ciemna chmura zielonego dymu. -- -- Ania delikatnie szarpnęła go za rękaw kurtki. -- Tu są też inni. Chłopiec zmusił się w końcu, by oderwać wzrok od wpatrującego się w nich, a przynajmniej zwróconego w ich stronę, mężczyzny. Faktycznie, schodząc w dół po niewielkich schodkach, zobaczyli wiele metalowych blatów z martwymi ciałami. Na blacie przypominającym stół operacyjny leżała martwa kobieta. Piękna barbarzynka z dużymi piersiami oraz oczami w kolorze błękitu, wytrzeszczonymi z bólu, jakiego doświadczyła w chwili śmierci. Usta były sine, tak samo jak reszta jej nagiego ciała. Kobieta była całkowicie łysa. Dłonie miała delikatne oraz niewielkie, tak samo jak stopy. Pośladki ponętnie wypukłe, brzuch szczupły oraz kształtny. Chłopiec, idąc między łóżkami, przypatrywał się z niemym przerażeniem innym ciałom spoczywającym na zimnych blatach. Niektóre z nich były przykryte białym materiałem. Inne natomiast pokrojone tak, że ciężko było dostrzec, jak wyglądali za życia. Nieopodal łóżek stały stoliki z miskami wypełnionymi krwią oraz zanurzonymi w nich niegdyś białymi ściereczkami. Obok mis leżały rozmaite noże do cięcia ciała. Ania przechodziła teraz między stołami, powstrzymując wymioty. Na jednym z blatów leżał nagi mężczyzna z umięśnionym i szczupłym ciałem oraz wyrzeźbionym brzuchem i szeroką klatką piersiową. Ogolony był na łyso, tak samo jak kobieta. Miał zarysowaną po męsku szczękę, rzymski nos oraz małe orzechowe oczy, wytrzeszczone w chwili śmierci. Usta sine tak, jak całe ciało. Chłopiec zastanawiał się, gdzie w tej komnacie może znajdować się Sarantar. Po nekromancie nie było jednak śladu. Oprócz potężnej aparatury alchemicznej z nieumarłym stworzeniem oraz stołami operacyjnymi z martwymi czarodziejami było tu wiele regałów z jeszcze większą ilością grubych ksiąg. Większość z nich miała okładki oznaczone srebrnymi runami oraz rytualnymi symbolami. Księżniczka szybko podbiegła do regałów i zaczęła pośpiesznie wertować książki. -- Sprawdzę, czy nie ma czegoś na temat Zwierciadła Charakterów, a ty idź przeszukaj resztę komnaty. -- Ania w tym momencie była całkowicie pochłonięta lekturą, a chłopiec szedł dalej w głąb pracowni Sarantara. Na suficie wisiały dwa potężne czarne żyrandole, które dawały większość światła w komnacie, w której było jedno niewielkie okno. Podłogę wyłożono czarnymi płytami, a na ścianach, które nie były przeznaczone na regały, znajdowały się obrazy z podobiznami różnych czarodziejów oraz czarodziejek. Numkowi zdawało się, że postacie z portretów przez cały czas go obserwują. Spojrzał więc na maga z długą białą brodą, w śnieżnobiałych szatach z delikatnymi srebrnobiałymi wzorami. Czarodziej miał oczy w kolorze błękitnego nieba oraz niezwykle łagodne spojrzenie. Twarz należała do starszego mężczyzny, ale jego skóra była bardzo delikatna, przez co Numek mimowolnie poczuł sympatię do tego dziadka. Potem zwrócił wzrok ku innej postaci, przez co tak się zarumienił, że Ania -- przestając na moment czytać -- podeszła do przyjaciela i zdenerwowana uderzyła go w bark. Obraz przedstawiał kobietę z długimi czerwonymi i kręconymi włosami. Oczy miała duże i jasnozielone, umalowane mocnym tuszem podkreślającym ich urodę. Niewielki nos i idealnie gładka skóra sprawiały, że twarz kobiety była niezwykle piękna. Na jeszcze innym portrecie przedstawiono maga z krótkimi siwymi włosami zaczesanymi do tyłu, ogolonego na twarzy. Starszy mężczyzna miał orzechowe oczy oraz surowe, wyniosłe spojrzenie i prosty, krótki nos. Miał na sobie szatę w kolorze czerni z białą lamówką u samej góry. Po minie Ani wpatrującej się w portret kobiety z czerwonymi włosami widział, że i ona doceniła urodę czarodziejki. Pod jedną ze ścian znajdował się drewniany stół nakryty białym obrusem. Obok stały drewniane krzesła z wysokim oparciem. Tutaj również nie było Sarantara, za to na stole leżało jeszcze więcej ksiąg poświęconych nekromancji. Pod ścianą, głęboko w sali, znajdowały się duże lustra w ramach z wyrzeźbionymi figurami rogatych, czerwonych potworów z wyszczerzonymi zębiskami oraz nieumarłych szkieletów z zębami ułożonymi w sarkastycznym uśmiechu i dziurami po oczach. Żadne nie przypominało Zwierciadła Charakterów. Dzieci nie znalazły więc ani jego, ani kamienia mocy Diurala. Młoda barbarzynka zaczęła wertować księgi w poszukiwaniu jakiejś wzmianki na interesując