Ebook Banita mobi,epub

edziela, , godz. 16:24 GMT (04:24 czasu lokalnego), ro­syj­ska sta­cja ba­daw­cza, je­zio­ro Na­ły­cze­wo, Kraj Kam­czac­ki, Fe­de­ra­cja Ro­syj­ska Bez­chmur­ne nie­bo było jesz­cze ciem­ne. Po­ło­żo­na z dala od sku­pisk ludz­kich baza przy je­zio­rze Na­ły­cze­wo mo­gła­by sta­no­wić ide­al­ne miej­sce do ob­ser­wa­cji gwiazd - zwłasz­cza że głów­nych za­bu­do­wań nie oświe­tla­no zbyt moc­no, to­też nic nie za­kłó­ca­ło wi­do­ku nie­bo­skło­nu. Miej­sce to nie było jed­nak do­stęp­ne dla zwy­kłych śmier­tel­ni­ków. Sta­cja ba­daw­cza sta­no­wi­ła jed­ną z wie­lu pil­nie strze­żo­nych, taj­nych pla­có­wek na­uko­wych Fe­de­ra­cji Ro­syj­skiej, a po­ło­żo­ny nie­co na ubo­czu nie­po­zor­ny, pro­sto­kąt­ny bu­dy­nek H krył w swym wnętrzu jed­no z naj­wi­ęk­szych za­gro­żeń dla ca­łej ludz­ko­ści - przed­sta­wi­cie­la rasy po­cho­dzącej z in­ne­go wszech­świa­ta, isto­tę opar­tą na ener­gii zwa­ną Star­szym. I gdy­by osob­nik ten nie był uwi­ęzio­ny w klat­ce elek­tro­ma­gne­tycz­nej oraz chro­nio­ny przez ro­tu­jące eli­tar­ne siły chi­ńskie, ro­syj­skie i ame­ry­ka­ńskie, pew­nie znisz­czy­łby pla­ne­tę i cały Układ Sło­necz­ny, jak wcze­śniej pla­no­wał i z czym nie­spe­cjal­nie się krył. Zresz­tą fakt, że obec­nie był pod kon­tro­lą, nie ozna­czał, że nie sta­no­wił za­gro­że­nia. Tkwił w ku­li­stym wi­ęzie­niu bez ru­chu, po­ra­nio­ny pod­czas star­cia z 2027 roku, bez mo­żli­wo­ści re­ge­ne­ra­cji, ale na­dal śmier­tel­nie nie­bez­piecz­ny. Wie­dział, że czas nie sta­no­wi dla nie­go naj­mniej­sze­go pro­ble­mu. Ży­cie jego, jak i in­nych istot ze Świa­ta Cen­tral­ne­go, z któ­re­go po­cho­dził, było dłu­ższe niż kil­ku po­ko­leń Zie­mian. A nie­ca­łe trzy lata, któ­re prze­by­wał tu­taj, sta­no­wi­ły je­dy­nie krót­ki okres wy­cze­ki­wa­nia, któ­re mo­gło trwać de­ka­dy czy na­wet wie­ki. Wy­star­cza­jąco po­znał za­miesz­ku­jące tę pla­ne­tę isto­ty żywe, by wie­dzieć, że w ko­ńcu po­pe­łnią błąd, po­ró­żnią się mi­ędzy sobą, a on będzie mógł to wy­ko­rzy­stać, aby się uwol­nić i znisz­czyć tę pry­mi­tyw­ną rasę, jak rów­nież całe ży­cie w tym ukła­dzie. Spe­łni swój obo­wi­ązek względem po­bra­tym­ców, zre­du­ku­je po­pu­la­cję tego świa­ta, aby w swo­im wła­snym ochro­nić ży­cie, któ­re zgod­nie z nada­nym przed eona­mi Pra­wem jest naj­wa­żniej­sze. Nie czuł nie­na­wi­ści do istot, któ­re go schwy­ta­ły i prze­trzy­my­wa­ły, tak samo jak one nie czu­ły nie­na­wi­ści w sto­sun­ku do in­sek­tów czy zwie­rząt, któ­rym od­bie­ra­ły ży­cie, aby zdo­być po­ży­wie­nie. Nie od­czu­wał chęci za­bi­ja­nia. Po pro­stu mu­siał to uczy­nić, aby wy­ższa spo­łecz­no­ść ze Świa­ta Cen­tral­ne­go mo­gła na­dal żyć i roz­wi­jać się. Było to pro­ste, lo­gicz­ne, przy­czy­no­wo-skut­ko­we ro­zu­mo­wa­nie. *** Czte­ry błękit­ne roz­bły­ski w od­da­li przy­ku­ły uwa­gę star­sze­go sze­re­go­we­go Wa­si­li­ja Po­po­wa. W ciem­no­ści nocy były zde­cy­do­wa­nie zbyt ja­sne, aby dało się je prze­oczyć. Nie za­nie­po­ko­iły one jed­nak żo­łnie­rza na tyle, by za­mel­do­wał o tym cen­tra­li. Mo­gły sta­no­wić prze­cież wy­ła­do­wa­nia at­mos­fe­rycz­ne, a mel­du­nek o nich przy­spo­rzy­łby mu wi­ęcej kło­po­tów ani­że­li sła­wy. Uznał, że na­wet ob­ra­ca­nie w ich stro­nę ci­ężkie­go ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go Kord15), za­mon­to­wa­ne­go na opan­ce­rzo­nej wie­życz­ce, będzie wy­si­łkiem bez spe­cjal­ne­go uza­sad­nie­nia. Do ko­ńca słu­żby po­zo­sta­ło nie­co po­nad pó­łto­rej go­dzi­ny, więc sen­no­ść do­skwie­ra­ła mu już zde­cy­do­wa­nie. Cze­kał tyl­ko szó­stej, aby przy­szli zmien­ni­cy. 15)Rosyjski wielkokalibrowy (12,7 mm) karabin maszynowy produkowany od roku 2001, o szybkostrzelności do 750 strzałów na minutę. Si­ęgnął po ku­bek ter­micz­ny, w któ­rym miał kawę. Upił łyk i skrzy­wił się. Ku­bek, co praw­da, za­wie­rał na­pój, ale na­zy­wa­nie na­czy­nia ter­micz­nym wy­da­wa­ło się nad­uży­ciem. Kawa była zim­na. - Pa­vel, skocz po nową kawę, ta już ca­łkiem wy­sty­gła. - Mó­wi­ąc to, kop­nął przy­sy­pia­jące­go na sie­dząco ko­le­gę. Ten aż pod­sko­czył. Wa­si­lij zro­zu­miał, że Pa­vel spał w naj­lep­sze. W grun­cie rze­czy do­brze mu tak. Są na war­cie, a na war­cie się nie śpi. Przy­sy�