Zwrot przez współczesną

ąd też poza rzadkimi partiami dialogowymi i poetyckimi nie zostały wyróżnione typograficznie. [3] R. Kapuściński, Heban, Warszawa 2004, s. 181. Autor pisze wprawdzie o czym innym, ale przy bliższym wglądzie nie aż znowu tak bardzo. [4] F. Moretti, Przypuszczenia na temat literatury światowej, tłum. P. Czapliński, ,,Teksty Drugie" 2014, nr 4, s. 146 (pierwsze wydanie oryginalne 2000). Nb. w oryginalnym wydaniu stwierdzenie o ,,przekonaniu, że właśnie ten punkt widzenia jest lepszy" zostało wyróżnione kursywą (a zatem dyskretnie), w przekładzie zaś - ze względu na konwencje edytorskie - kursywa owa zamienia się w (pozbawione już subtelności) wytłuszczenie. Ot, drobny przyczynek do rozważań, jak nawet niewinne (zdawałoby się) normy redakcyjne potrafią oddziaływać na recepcję. Tu zdecydowałem się na pominięcie owego podkreślenia. Por. F. Moretii, Conjectures on World Literature, w: tegoż, Distant Reading, London - New York 2013, s. 61. [5] A. Tabucchi, Zaginiona głowa Damascena Monteira, tłum. J. Ugniewska, Warszawa 1999, s. 116 i n. (pierwsze wydanie oryginalne 1997). Por. A. Tabucchi, La testa perduta di Damasceno Monteiro, Milano 2013, s. 129. [6] Każdy geometra literatury, samozwańczy Literaturvermesser, zobowiązany jest wszakże do przedkładania racji. [7] Wallace, ,,Course Syllabus. English 67 - Literary Interpretation. Section 02, Spring 2005", dokument dostępny online w wielu miejscach, np. w archiwum Scribd: , stan z 12 stycznia 2020. Jeśli nie zaznaczono inaczej, cytaty przytaczam w przekładzie własnym. [8] J. Culler, Komparatystyka literacka - nareszcie, w: tegoż, Literatura w teorii, tłum. M. Maryl, Kraków 2013, s. 317 (pierwsze wydanie oryginalne 1995). [9] E. Pound, Duch romański, tłum. L. Engelking, Warszawa 1999, s. 5 (pierwsze wydanie oryginalne 1910). Por. E. Pound, The Spirit of Romance, New York 1968, s. 5. [10] Forster, Aspects of the Novel, ed. O. Stallybrass, introduction F. Kermode, London 2005, s. 30 i n. (pierwsze wydanie oryginalne 1927). [11] V. Woolf, Krzywa wieża, w: tejże, Eseje wybrane, tłum. M. Heydel, Kraków 2015, s. 120 i n. (pierwsze wydanie oryginalne 1940). Por. V. Woolf, The Leaning Tower, w: tejże, Collected Essays, vol. 2, London 1966, s. 163. [12] Borges, El taller del escritor, w: tegoż, Textos recobrados (1956-1986), Barcelona 2011, s. 355 (tłum. A. Sobol-Jurczykowski; pierwsze wydanie oryginalne 1979). [13] R. Calasso, Nienazwana teraźniejszość, tłum. J. Ugniewska, Gdańsk 2019, s. 7 (pierwsze wydanie oryginalne 2017). [14] Borges, Biblioteca personal, Madrid 2008, s. 22 (pierwsze wydanie oryginalne 1988). [15] I może z tego względu niczym echo powracają tu i ówdzie dwa czy trzy tożsame przytoczenia. Niezredukowanie ich do tylko jednego można mi będzie poczytać za brak dostatecznej staranności - ale mimo ryzyka nieco irytującego poczucia déj? lu pozostawiłem je ze względu na ich istotność w danym kontekście oraz walor dodatkowego zazębiania poszczególnych szkiców. [16] E. Pound, Duch romański, s. 5. [17] J. Brandes, Główne prądy literatury XIX stulecia. Prelekcye wykładane na Uniwersytecie Kopenhagskim, t. 5 [tłumacz nieznany], Warszawa 1885, s. 380 i n. [18] Owszem, nic tu nie piszę o twórczości Iljasa Churiego, Liu Cixina czy Chimamandy Ngozi Adichie. Z różnych przyczyn. Prawda, nie podkreślam także, jak ważna jest dla mnie twórczość takich pisarek, jak Clarice Lispector, Alice Munro, Margaret Atwood, Annie Ernaux, Marlene Streeruwitz czy Lorrie Moore, i dlaczego cenię Polę Oloixarac, Ottessę Moshfegh, Tine H?eg, Sibylle Berg albo Dorotę Masłowską. I nie precyzuję wielce, że pisząc o ,,prozie nieokreślonego rodzaju", nie pozostawiam (przynajmniej we własnym mniemaniu) poza obszarem zainteresowania także wymiaru poetyckości literatury współczesnej. Nie wspominam również o mocnej gałęzi drzewa literatury, jaką jest dziś powieść graficzna, poza przestrzenią refleksji pozostawiam wreszcie także fikcje filmowe czy growe. Etc. pp. Cóż zrobić. [19] Tavares, Encyklopedia. Notatki, tłum. W. Charchalis, Gdańsk 2018, s. 152 i n. [20] I jeszcze jedno. ,,Cytuję tak dużo tekstów łacińskich nie tylko po to, żeby zrobić przyjemność komuś, kto lubi ten język, i nękać kogoś, kto go nie zna, atakami pedanterii. Robię to wówczas, gdy mają one większą siłę i zwięzłość, niż jest w stanie oddać przekład, co widać bez ich rozumienia, choćby po liczbie słów i jakości sylab. Miło jest chwalić się tym, co się kocha. Jednocześnie zapewniam, że nie pojawi się na tych stronach ani jedno słowo łacińskie, które nie znajdzie swojego tłumaczenia natychmiast po przeczytaniu" (P. Quignard, Albucjusz, tłum. T. Komendant, Warszawa 2002, s. 56 i n. [pierwsze wydanie oryginalne 1990]). Nie cytuję wprawdzie (chyba) żadnych tekstów łacińskich, poza tym jednak wszystko - mniej lub więcej - się zgadza.