Utracona

Po przeczytaniu czterech thrillerów psychologicznych J.P. Delaney byłam pewna, że i ?Utracona? okaże się powieścią niedokładalną. Wiedziałam, że autor potrafi tak budować napięcie i oddziaływać na emocje czytelnika, że czytana historia wciąga bez reszty, a chęć poznania zakończenia nie pozwala przerwać lektury w trakcie.

W najnowszej powieści na emocjonalny odbiór bez wątpienia miała też wpływ poruszana tematyka skupiona na relacjach rodzinnych, macierzyństwie, adopcji, konsekwencjach dokonywanych wyborów, ale też molestowaniu seksualnym, uzależnieniu i cieniach sławy.

Gdy Susie przed piętnastu laty oddawała córeczkę do adopcji uważała, że jest to najlepsza decyzja dla nich obu, ale narastająca tęsknota i rozpacz spowodowana kolejnymi poronieniami sprawiają, że coraz częściej myśli o swojej stracie. Pociesza się myślą, że dziewczyna prowadzi szczęśliwe życie. A jeśli tak nie jest? Jeśli swą decyzją wyrządziła jej krzywdę?

Gdy pewnego dnia kontaktuje się z nią nastoletnia Anna, twierdząc, że jest jej córką, a list kończy słowami ?jestem koszmarnie nieszczęśliwa? w Susie emocje wybuchają z ogromną siłą. Wraz ze swoim mężem Gabe?em witają Annę z otwartymi ramionami i co ważniejsze otwartym sercem chcąc nadrobić stracony czas i wynagrodzić jej wszelkie zło, jakiego mogła doświadczyć. Wiemy, że Susie kieruje się miłością i wyrzutami sumienia, a jakie pobudki przywiodły do ich domu Annę?

Nawet się nie spostrzegłam, kiedy wpadłam w wir zdarzeń, które nakręcając się wzajemnie burzyły kolejne filary ułożonego życia Susie i Gabe?a. Brzydkie sekrety, zatajone fakty, podejrzenia i manipulacje wyskakiwały jak grzyby po deszczu, a narracja prowadzona z trzech perspektyw dawała wejrzenie w emocje każdego z bohaterów. Autorowi znowu udało się mnie zaskoczyć, zszokować wręcz i pozostawić z kłębiącymi się w głowie myślami, które stopniowo ucichną, by ponownie wybuchnąć, gdy kolejna jego książka pojawi się na naszym rynku.

"Utracona" to niby thriller, ale ja bym określiła tę książkę jako obyczajówkę - powiedzmy, że z elementami thrillera, ale delikatnymi. Nie zmienia to faktu, że jest to powieść domestic noir - mocna i wzbudzająca wiele emocji.

Fabuła kręci się wokół zagadnień związanych z adopcją - jej wpływem na rodziców (biologicznych oraz adopcyjnych) oraz - przede wszystkim - na dziecko. Z reaktywnymi zaburzeniami przywiązania spotkałam się po raz pierwszy, ale muszę przyznać, że jest to naprawdę trudny temat. Podobnie zresztą jak inne, o których mowa w tej historii. Wykorzystywanie nieletnich, kontrowersyjne metody terapii, narkotyki, liczne poronienia, napady agresji - to tylko skrót tego, co znajdziecie w "Utraconej".

Historia Suzie, Gabea oraz Anny nie jest łatwa. To chwytająca za serce opowieść o rodzicielskiej miłości, dawaniu drugiej szansy i niszczycielskiej sile tajemnic. Poza wszystkim, co wypisałam wyżej, pokazuje też blaski i cienie kariery muzycznej.

Doceniam fakt, jak dokładny research zrobił autor. W książce wiele jest zagadnień prawniczych, psychologicznych, czy związanych z działaniem opieki społecznej. Wszystkie tematy, które mogłyby być dla czytelnika niejasne, zostały wyjaśnione poprzez zgrabne wplecenie ich w fabułę.

Niestety nie jest to książka pełna akcji. Co prawda gdy już się wkręciłam, to przeczytałam ją praktycznie na raz, jednak była to raczej kwestia krótkich rozdziałów (jest ich ponad 100, a książka ma niecałe 400 stron). Przez to kolejne kartki uciekały mi przez palce. Owszem, fabuła była ciekawa, a kolejne wychodzące na jaw tajemnice szokowały, ale nadal uważam, że jest to bardziej obyczajówka z dreszczykiem, a nie mrożący krew w żyłach thriller, którego spodziewałam się po lekturze Lokatorki.

Zakończenie było dość przewidywalne, ale całą książkę będę wspominała dobrze. Przede wszystkim doceniam poruszenie przez autora tematów - bardzo trudnych tematów - z którymi w żadnej innej książce się nie spotkałam.

Niespodziewanie z Susie kontaktuje się jej piętnastoletnia córka Anna, którą kobieta oddała w młodości do adopcji. Dziewczyna daje jej do zrozumienia, że nie jest szczęśliwa. Adopcyjni rodzice są nieprzychylni kontaktom córki z matką biologiczną i twierdzą, że dziewczyna ma tendencję do zmyślania. Jak wygląda prawda?

"Utracona" to już piąty thriller psychologiczny JP Delaneya. Czytałam je wszystkie. To szalenie intrygująca powieść, która wciąga już od pierwszych stron i porusza trudności związane z wychowaniem dziecka adopcyjnego m.in. zaburzenia przywiązania. Leczenie terapią przytrzymywania, której poddana została dziewczynka, zrobiła na mnie szokujące wrażenie.

Historia napisana z perspektywy trójki głównych bohaterów: Anny, Susie i jej męża Gabea, pozwala nam na wnikliwą i wszechstronną obserwację rozgrywających się wydarzeń. O ile para małżonków od razu zyskała moją sympatię, o tyle postać Anny potraktowałam z dużą dozą nieufności. Czy miałam rację? Nie do końca, okazało się bowiem, że wszyscy mają sekrety, których pilnie strzegą. Lekki i przyjemny styl oraz krótkie rozdziały, sprawiły, że lektura upłynęła mi niepostrzeżenie. Polecam.

?(?) ból po stracie zazwyczaj nie maleje, ale czasem udaje nam się doprowadzić do tego, że życie rozrasta się wokół niego, jak kora drzewa, w które wbito gwóźdź?.

Susie. 21-letnia dziewczyna u progu muzycznej kariery. Kobieta wyzwolona i zniewolona jednocześnie..

Imprezy i używki. Próbowanie życia na wszystkie możliwe sposoby.. To jej codzienność.

I nagle buu.. nieplanowana ciąża.
Owoc przelotnej znajomości.

Decyzja: oddanie dziecka do adopcji.

Życiowy błąd lub szansa na lepsze życie dla niego i.. dla siebie.
Konsekwencje: ?pustka w kształcie dziecka? i dożywotnie karmienie się nadzieją wymieszaną z rozpaczą..

15 lat później, ta rana na nowo zostaje rozdrapana..

Dziś Susie jest spełnioną artystką, ma kochającego męża i piękny dom. Para planuje powiększenie rodziny.. choć los już wiele razy kładł im kłady pod nogi.. Pewnego dnia z kobietą kontaktuje się jej 15-letnia córka oddana przed laty do adopcji.

Strach, szok, euforia.

A potem.. jeszcze większy strach, silniejszy szok i euforia zmieniająca się w rodzinny dramat..

?Utracona? to znakomity thriller psychologiczny. Historia o drugich szansach, mrocznych tajemnicach, małych i dużych kłamstwach i przemilczeniach, życiowych wyborach i paleniu mostów, a także o ogromnej sile i determinacji, o akceptacji i wybaczeniu.. także sobie.

Autor po raz kolejny serwuje nam nieszablonową historię, nowoczesną, realistyczną i prowokującą ? zaskakuje, zaciekawia i zmusza do zabrania głosu. Porusza niezwykle trudne tematy i mimo wszystko pozostawia nadzieję na szczęśliwe zakończenie..

Polecam.