Paranoja

Wciąga, wciąga jak Obsesja, nie zdecydowałam jeszcze który tom lepszy. Miszczuk zaskoczyła mnie pozytywnie po raz kolejny. Po lekkiej i przyjemnej Ja Cię Kocham a Ty Miau ( komedia kryminalna opowiadana z perspektywy kota ) przyszła pora na nieco poważniejszą serię w lekarskim kitlu. Świetnie się ją czyta i trzyma w napięciu. Gorąco polecam ;)

Paranoja wciąga czytelnika już od pierwszych stron. Autorka nie przynudza, akcja cały czas mknie żwawo do przodu. Co prawda nie znajdziemy tu żadnych krwawych opisów ani zatrważających zwrotów akcji, ale mimo to, książkę czyta się naprawdę bardzo dobrze, z dużą dozą przyjemności. Autorka ma niesamowicie lekki, prosty styl dzięki czemu książkę czyta się szybko i trudno jest się od niej oderwać.

Swoją prostotą ujęła mnie także relacja tworząca się między Markiem Zadrożnym a Joanną Skoczek. Bohaterowie byli bardzo autentyczni, a dialogi między nimi ciekawe, momentami zabawne. Obojga bardzo polubiłam i chętnie poznałabym ich dalsze losy.

W książce możemy natknąć się także na sceny zbliżeń intymnych tych dwojga, które autorka potraktowała niesamowitym wyczuciem smaku i subtelnością. Każda scena rozgrywająca się pomiędzy nimi była odpowiednio wyważona i na swój sposób urocza.

Jedyne co mnie odrobinę rozczarowało to zakończenie. Nie takiego finału tej sprawy się spodziewałam. Choć muszę przyznać, że w związku z tym zakończeniem liczę na kolejną część cyklu.

I choć fabuła może niezbyt skomplikowana i dla niektórych pewnie przewidywalna, to mnie tam się ta książka bardzo podobała, spędziłam z nią kilka naprawdę dobrych godzin i szczerze ją Wam polecam.

Paranoja wciąga czytelnika już od pierwszych stron. Autorka nie przynudza, akcja cały czas mknie żwawo do przodu. Co prawda nie znajdziemy tu żadnych krwawych opisów ani zatrważających zwrotów akcji, ale mimo to, książkę czyta się naprawdę bardzo dobrze, z dużą dozą przyjemności. Autorka ma niesamowicie lekki, prosty styl dzięki czemu książkę czyta się szybko i trudno jest się od niej oderwać.

Swoją prostotą ujęła mnie także relacja tworząca się między Markiem Zadrożnym a Joanną Skoczek. Bohaterowie byli bardzo autentyczni, a dialogi między nimi ciekawe, momentami zabawne. Obojga bardzo polubiłam i chętnie poznałabym ich dalsze losy.

W książce możemy natknąć się także na sceny zbliżeń intymnych tych dwojga, które autorka potraktowała niesamowitym wyczuciem smaku i subtelnością. Każda scena rozgrywająca się pomiędzy nimi była odpowiednio wyważona i na swój sposób urocza.

Jedyne co mnie odrobinę rozczarowało to zakończenie. Nie takiego finału tej sprawy się spodziewałam. Choć muszę przyznać, że w związku z tym zakończeniem liczę na kolejną część cyklu.

I choć fabuła może niezbyt skomplikowana i dla niektórych pewnie przewidywalna, to mnie tam się ta książka bardzo podobała, spędziłam z nią kilka naprawdę dobrych godzin i szczerze ją Wam polecam.

Pierwszy tom serii W lekarskim fartuchu, czyli "Obsesję", przeczytałam dokładnie rok temu. W związku z tym martwiłam się, że nie połapię się w bohaterach, bo sporo już zapomniałam z fabuły. Jednak nie było tak źle, dość szybko przypomniałam sobie najważniejsze informacje. Warto znać poprzedni tom cyklu, ponieważ wydarzenia obyczajowe rozgrywające się w "Paranoi" to dalszy ciąg perypetii tych samych bohaterów. Jedynie zagadka kryminalna jest nowa.


Tym razem w wątku kryminalnym na pierwszy plan wysuwają się lekarz medycyny sądowej Marek Zadrożny oraz komisarz Sebastian Pol. Świetny duet przyjaciół, który w dużej mierze ratuje powieść. W Warszawie, gdzie toczy się akcja tej części, dochodzi do kilku zgonów. Policja początkowo uważa je za samobójstwa, jednak Marek zauważa pewną cechę wspólną. Wszystkie znalezione osoby mają przy sobie czerwoną nitkę. Według Zadrożnego ma to znaczenie i natychmiast kojarzy mu się to z kabałą. Policja jednak usiłuje jak najszybciej zamknąć sprawy, które traktuje jak niepowiązane ze sobą samobójstwa, a pomysł Zadrożnego lekceważy. Do czasu, aż morderca sam da śledczym do zrozumienia, że są w błędzie. Podrzucając kolejne wskazówki wodzi ich za nos, licząc na upublicznienie sprawy, a co za tym idzie - na sławę. Kto znajduje się wśród podejrzanych? Czy wskazówki mordercy zaprowadzą policjantów do celu? Ile osób będzie musiało zginąć, zanim sprawa zostanie rozwiązana? I który z naszych bohaterów powinien bać się najbardziej?

Akcja w tym tomie nie jest dynamiczna. Jeśli ktoś liczy na dreszczyk emocji, to raczej się zawiedzie. Już "Obsesja" była bardziej podszyta nutką niepokoju niż trzymającą w napięciu intrygą, a tutaj z klimatem jeszcze słabiej, więc... nie nastawiajcie się na thrillerowy efekt WOW. Do tego przeplatający się ze sprawą kryminalną wątek miłosny... taki jakiś mdły i dość irytujący momentami. Joanna Skoczek i jej niestabilność emocjonalna nie pomaga. Wciąż się rumieniła, a pozostali bohaterowie byli jej zachowaniem rozbawieni. Ona się rumieniła, a oni byli rozbawieni, więc ona znów się rumieniła, a oni byli jeszcze bardziej rozbawieni, jeśli rozumiecie, o co mi chodzi ;-)
Na szczęście wśród bohaterów tego tomu trafili się również ci bardziej wyraziści. Najbardziej przypadli mi do gustu pani prokurator Natalia Świetlik, komisarz Pol i mała rezolutna Marta, bratanica Zadrożnego. Mam nadzieję, że w kolejnej części te właśnie postacie wysuną się na pierwszy plan. Bardzo interesuje mnie na przykład, jak potoczą się losy prokurator Świetlik, czyli postrachu komisariatu.

Lekki styl autorki zdecydowanie nie pasuje do ciężkich kryminalnych klimatów, ale przynajmniej dialogi są zabawne. Można się chociaż od czasu do czasu pośmiać, bo jeśli chodzi o intrygę kryminalną, to nie jest bardzo skomplikowana.

Czy będę przewidywalna, jeśli napiszę, że... korekta zaspała? :D No cóż, sąsiadka Zadrożnego na pewno się ze mną zgodzi, bo w tekście raz jest panią Kowalską, by za chwilę stać się panią Kowalik, a na następnej stronie powrócić do nazwiska Kowalska... O błędach innej maści już nie wspomnę.

Powieść może nie wywołuje ciarek na plecach, ale czyta się dobrze. Nada się w sam raz na spokojny wieczór po męczącym dniu.

W ?Paranoi? ponownie spotykamy się z bohaterami, których poznaliśmy w pierwszej części cyklu ?W lekarskim fartuchu?, czyli ?Obsesji?. Mimo, że powieść można czytać samodzielnie, to jednak znajomość pewnych tematów i zawiłości z życia bohaterów ukazana, lub choć zasygnalizowana w części pierwszej, może być istotna do pełnego zrozumienia niektórych wątków.

W drugim tomie również mamy do czynienia z seryjnym mordercą, który zostawia po sobie znak rozpoznawczy ? czerwoną nitkę. Początkowo ani komisarz prowadzący śledztwo, Sebastian Pol, ani prokurator Świetlik nie widzą w kolejnych samobójstwach nic podejrzanego. Jedyną osobą zwracającą uwagę na czerwone tasiemki pojawiające się przy zwłokach jest lekarz medycyny sądowej Marek Zadrożny, którego nikt nie traktuje poważnie, wmawiając mu wręcz paranoję. Dopiero gdy sam morderca zmęczony nieudolnością śledczych zostawia jasną wskazówkę, zaczyna się prawdziwe śledztwo.

Podobnie, jak w części pierwszej autorka nie skupia się jedynie na wątku kryminalnym, a daje nam wejść w życie osobiste bohaterów. Poznajemy bliżej Marka i komisarza Pola, również Pani prokurator Natalia Świetlik pokazuje swą ludzką twarz. Oczywiście nie zabrakło sympatycznej lekarki psychiatrii Joanny Skoczek, która wniosła do książki sporo ciepła i humoru. Trzeba przyznać, że wyraziste postacie zarówno mężczyzn, jak i kobiet, to niewątpliwie jeden z powodów, dla których tak dobrze czyta się tę książkę.

Lektura drugiej części cyklu dała mi więcej przyjemności dzięki bardziej rozbudowanemu wątkowi kryminalnemu, jak i olbrzymiej sympatii do bohaterów. Zabrakło mi jedynie nieco tego mroku, który po przeczytaniu pierwszej części, kazał oglądać się przez ramię idąc ciemnym korytarzem firmy.

Co może łączyć projektantkę mody, starszą panią i mieszkającego pod mostem bezdomnego? Pozornie nic, pomijając fakt, że wszystkie te osoby popełniły ostatnio samobójstwo. Po wykonanej sekcji zwłok prokuratura mogłaby zamknąć dochodzenie i zająć się innymi sprawami, a jednak lekarz medycyny sądowej, Marek Zadrożny, uważa że wszystkie zgony coś łączy. Czy nikt nie widzi, że każdy samobójca miał na ciele fragment czerwonej włóczki? Czy tylko jemu wydaje się podejrzane, że bezpośrednia przyczyna zgonu u wszystkich denatów była taka sama? A może wcale nie były to samobójstwa? Czy to możliwe, że po Warszawie grasuje kolejny seryjny morderca? A może Marka zaczyna pomału ogarniać paranoja?

W drugim tomie serii ?W lekarskim fartuchu?, Katarzyna Berenika Miszczuk skupia się na postaci lekarza medycyny sądowej, Marka Zadrożnego, którego mieliśmy już okazję poznać (a także pokochać) w pierwszym tomie, czyli ?Obsesji?. Szczerze mówiąc nie mogłam doczekać się bliższego poznania tej postaci i jego perspektywy, bo szalenie przypadł mi do gustu w trakcie czytania pierwszej części. O ile w ?Obsesji?, autorka postawiła na pierwszoosobową narrację lekarki Joanny Skoczek, tak w ?Paranoi?, ku mojej rozpaczy narratorem wcale nie został Marek, a wszystkie wydarzenia poznajemy z perspektywy narratora trzecio osobowego. Naprawdę liczyłam na to, że będę miała okazję bardziej zajrzeć do głowy, temu niesamowitemu mężczyźnie, ale muszę przyznać autorce rację, że tym razem wszechwiedzący narrator sprawdził się bardziej niż perspektywa jednej postaci.

Choć to Marek bezapelacyjnie jest głównym bohaterem ?Paranoi?, dzięki trzecio osobowej narracji rozwinęło się również wiele wątków pobocznych. Szczególnie zachwyciła mnie relacja przyjaciela Marka- policjanta Sebastiana Pola i pani prokurator Natalii Świetlik. Cóż to była za para! Ich przekomarzaniom nie było końca, a specyficzna więź zrodzona z wzajemnej nienawiści, generowała masę przezabawnych scen. Mam szczerą nadzieję, że kolejna książka, będzie się skupiała właśnie na nich.

Również Joanna dostała swoje pięć minut, choć tym razem już nie jako narratorka a postać drugoplanowa. Po dramatycznych wydarzeniach z ?Obsesji?, bohaterka wciąż dochodzi do siebie. Na chwilę nawet całkiem zniknęła z Warszawy. Teraz jednak powraca a jej relacja z Markiem wreszcie ma okazję się rozwinąć. Nie obejdzie się jednak bez kolejnej tony przeszkód, a na drodze do szczęścia stanie im ktoś jeszcze.

W gatunkiem jakim jest kryminał, autorka znana z fantastyki wciąż jeszcze się ?dociera?. Zgrabnie buduje napięcie i całkiem sprawnie kreuje kolejne zbrodnie, ale jeszcze nie wstrząsa i nie szokuje, tak jak, mam nadzieję, zrobi to w przyszłości. Zaimponowała mi za to bardzo przygotowaniem się do opisywanych wydarzeń. Środowisko lekarskie z racji wykonywanego zawodu jest autorce doskonale znane, ale tym razem poszerza znacznie ?podwórko? głównych bohaterów. Do opisania pracy prokuratora, policjantów, a nawet gwiazdy telewizji, autorka przygotowała się solidnie, przeprowadzając szereg rozmów z odpowiednimi osobami, dzięki czemu książka zyskała na wiarygodności. Widać od razu, że Pani Miszczuk naprawdę szanuje swoich czytelników i daje z siebie wszystko nie tylko kreując rewelacyjnych bohaterów, ale też przywiązując dużą wagę do rzetelności przekazanych informacji. Nawet opis biegania w pełnym stroju motocyklowym, został poprzedzony rozmową z przyjaciółką motocyklistką!

O CZYM? Lektura ?Paranoi? była kolejnym bardzo udanym spotkaniem z piórem autorki, która jest w stanie nawet kryminał napisać z lekkością, wdziękiem i odrobiną poczucia humoru. Nie jest to może najlepsza książka Pani Miszczuk, wciąż wolę ją bardziej w wydaniu fantasy, ale nie zmienia to faktu, że świetnie bawiłam się czytając drugi tom serii ?W lekarskim fartuchu? i chętnie zapoznam się także z trzecim, a nawet czwartym tomem, jeśli autorka zdecyduje się je napisać. Na chłodne jesienne wieczory, ta powieść jest wręcz idealna. Polecam!