Oczarowanie Jak odzyskać zauroczenie światem

Urzekająca swoją okładką.
Obrazująca piękno świata.
Wzbudzająca zachwyt nad wszystkim, co nas otacza.
Ucząca czerpania z życia pełnymi garściami.

"Oczarowanie" to patrzenie na świat oczami dziecka. Bo dziecko czuje więcej, widzi więcej. Jest ciekawe, a ciekawość wzbudza jego fascynację. Dziecko dotyka, wącha, poznaje. Dziecko zachwyca się tym, co dla dorosłych wydaje się nieistotne. A w szczegółach właśnie tkwi całe piękno. O tym, my dorośli, zapominamy.

Dlatego powstała książka "Oczarowanie". Katherine May odpowiada w niej na ważne pytanie:
Jak wzbudzić w sobie zauroczenie światem?
Uczy nas, jak doświadczać świat wszystkimi zmysłami. Jak go chłonąć, poznawać go, jak nim się zachwycać.

Książka (myślę, że nie przez przypadek) została podzielona na cztery rodziały:
???? ZIEMIĘ
???? WODĘ
???? OGIEŃ
???? POWIETRZE
Każdy z tych żywiołów odgrywa bardzo ważną rolę.
Każdemu z nich autorka poświęciła mnóstwo uwagi.

"Oczarowanie" można porównać do pamiętnika, pozbawionego dat. Autorka opisuje w nim własne doświadczenia, szczególnie te, z jakimi musiała mierzyć się w trakcie trwania pandemii koronawirusa, a także po niej. Tylko kontakt z naturą, pomógł jej przetrwać ten trudny czas. To właśnie tu, wśród żywiołów, które mają w sobie wiele piękna i magii, starała się wzbudzić w sobie dziecięcy zachwyt. Wiedziała, że jest on gdzieś uśpiony wewnątrz niej, że czeka, aż ona sobie o nim przypomni. Bo przecież oczarowania nie można zniszczyć, nie można ot tak z siebie wyrzucić.

"Oczarowanie" to książka, która urzeka swą dojrzałością. Myślę, że wielu z nas odnajdzie w niej cząstkę siebie, bo wielu z nas w pędzie dnia codziennego, nie zwraca uwagi na piękno, jakie roztacza przed nami świat, jak wiele magii kryje w sobie natura.
Katherine May chce wzbudzić w nas oczarowanie. Chce, żebyśmy na chwilę zwolnili, zatrzymali się i skupili na tym, co naprawdę ważne.

"Oczarownie to małe cuda (...), fascynacja pochwycona w sieć baśni i wspomnień. Składa się z niewielkich (...) dawek podziwu. (...) To zapomniane spoiwo ziemskiego życia, nieuchwytna cząstka wiążąca zmienną substancję: umiejętność dostrzegania magii w sprawach codziennych, wchłaniania jej przez nasze umysły i ciała, karmienia się nią."

,, Zrozumiałam jednak, co chciały mi przekazać. Piękno jest niepraktyczne. I nie dla takich zwykłych ludzi jak my".

Powiem wam, że czytając ją czułam jakbym płynęła kajakiem przez rzekę, która nazywa się życiem. Wraz z bohaterką płynę przez lata jej dzieciństwa, gdzie chciała być szczęśliwa, ale rodzice nie bardzo potrafili jej je dać, a nawet wręcz twierdzili, że jest nie dla niej. Ona niby żyje w świecie codziennych rytuałów, gdzie śpi, je, sprząta i szuka tego szczęścia, chce na nowo zostać oczarowana światem, choć jej czas mija i nie jest w stanie cieszyć się z tych samych rzeczy, co kiedyś, gdyż wszystko na tym świecie się zmienia. Początkowo nie wiemy dlaczego nam to wszystko opowiada, czemu liczą się dla niej te same rytuały. Dopiero później po trzydziestej stronie odkrywa przed nami powód swojej depresji, a raczej coś, co ją powoduje. Jest to powodem jej niestabilności finansowej, gdyż często traci pracę z powodu swoich ułomności. Od tego momentu zaczynamy rozumieć dlaczego rozdziały są zatytułowane w tak niespotykany sposób. Ona swoje emocje przekłada na żywioły, którym niby chce się poddać, ale nieraz nie potrafi, a czasami wierzy, że kiedy odnajdzie ten zapłon szczęścia, to jej życie się zmieni. To z pewnością bardzo wrażliwa osoba, która z powodu swoich ograniczeń widzi znacznie więcej niż inni. Ona zauważa, że biegniemy wciąż do przodu, nakładamy sobie obowiązków licząc, że nas uszczęśliwią, a tak naprawdę jest ich coraz więcej i zamiast fascynacji, którą czuliśmy na początku, wchodzi na nas wypalenie. W tym czasie życie przelatuje nam przez palce, a gdy się budzimy okazuje się, że na wszystko jest już za późno. Za późno przychodzą rzeczy, które zostawiliśmy na później i teraz nie mają one sensu. Już nas nie cieszą, bo nie tylko my się zmieniliśmy, ale i otoczenie w którym przebywamy. Nie wiem czemu, ale ta książka jest dla mnie takim krzykiem o uwagę. Na zauważenie, że niektórzy z nas zmagają się z okropnymi rzeczami, problemami i nikt tego nie widzi. Jakby napisanie jej koiło jej ból i stratę, byśmy sami również nie poddawali się w życiu, tylko choćby małymi kroczkami, ale szli naprzód. Motywuje nas do działania, kibicuje w spełnianiu marzeń i podkreśla, że wszystko ma swój czas i wartość. Tylko trzeba sobie powiedzieć, że się tego chce, a później działać.

Koncepcja filozoficzna dotycząca żywiołów ma swoje początki już w starożytności. Teoria ich dotycząca miała być pomysłem na wyjaśnienie otaczającej nas przyrody i wyróżniała powietrze, ogień, wodę i ziemię. Ogień symbolizował energię i emocje, ziemia siłę i stabilność, powietrze myśli i wartości, a woda odczuwanie i intuicję. I to właśnie one stanowią myśl przewodnią książki ?Oczarowanie?.

Katherine May pochodzi z Wielkiej Brytanii, a pisanie wypływa wprost z jej wnętrza ? to odczuwa się podczas lektury jej książek. Nie inaczej jest z tą pozycją. Autorka odczuwa świat głębiej i stara się przekazać swój sposób patrzenia czytelnikowi. Zwraca uwagę na piękno świata, ale też na naszą skłonność do umniejszania go do czegoś oczywistego ? a przecież nic nie jest stałe, także to, co nas otacza. Pisze językiem prostym i zrozumiałym dla odbiorcy, a jednak udaje jej się utkać za pomocą zwyczajnych słów swego rodzaju magię, która oddziałuje na czytającego i wzmacnia przekaz, który niesie ta książka.

?Oczarowanie? to nie tylko piękna zwracająca uwagę okładka. To także osobliwe wnętrze, które wyróżnia tę pozycję na tle innych. Podzielona na cztery części skrupulatnie systematyzuje tematy, którymi chce zainteresować nas May. Dzięki wplecionym elementom z prywatnego życia Autorki mamy okazję także niejako poznać ją i jej codzienność, co pozytywnie wpływa na odbiór pozycji. Poniekąd to jej odnoszenie się do własnych odczuć sprawia, że odnajdujemy kawałek siebie w tej opowieści i wielokrotnie kiwamy głową na znak ?też tak mam?. Narracja jest tu delikatna, a jednak z mocą wręcz ogromną uderza w czytelnika swoim przekazem. Teoretycznie May pisze tu o rzeczach zwyczajnych i mało odkrywczych, a jednak tak starannie marginalizowanych przez dorosłych. Wiele rzeczy umyka nam zupełnie nieświadomie poprzez utratę dziecięcej niewinności, codzienny pęd i natłok obowiązków, lecz nie wpływa to przychylnie na nas samych i nasz dobrostan psychiczny. A może warto dać się oczarować światu raz jeszcze? Polecam zacząć od tej pozycji!