Niewybaczalne

Pani Puzyńska zapewnia, iż to jeden z najlepszych thrillerów jakie czytała w tym roku. Chciałoby się zapytać, ile książek przeczytała. Nie zrozumcie mnie źle, to nie jest kiepska książka, jednak do mistrzowskiej trochę jej brakuje. Fabuła - dość przewidywalna. Nie miałam problemów z prawidłowym wskazaniem sprawcy zbrodni, zatem jeśli sprawia wam satysfakcję poprawne rozwikłanie zagadki - to jest to książka dla was. Samo morderstwo jest dość makabryczne, aczkolwiek pomysł wcale nowatorski nie jest. Niejeden autor wpadł już na pomysł, aby ofiarą było dziecko. Wtedy uwaga opinii publicznej, a co za tym idzie, również czytelnika jest bardziej skupiona na szybkim i bezkompromisowym rozwiązaniu sprawy. Jeśli chodzi o przedstawienie bohaterów, odrobinę są przerysowani, widać że autorka wzięła sobie do serca porady koleżanki psycholożki i wspierała się charakterystyką z podręczników. Podsumowując, lektura dość ciekawa, na jeden lub dwa wieczory. Czyta się szybko i zapomina równie łatwo. Namawiać specjalnie nie będę.

Izabela Janiszewska - to jedno z tych nazwisk, po które sięgam w ciemno, nie interesuje mnie okładka ani opis. Tylko magia nazwiska, marka sama w sobie.

Zuzanna dowiaduje się o śmierci ojca. Będąc w jego mieszkaniu, odkrywa stertę pożółkłych listów adresowanych do niej, których nigdy nie otrzymała. To dla niej ogromny szok, brała bowiem swego ojca za najbardziej prawdomównego człowieka na świecie.
Dwadzieścia pięć lat wcześniej znika trzyletni chłopiec, a mieszkańcy miasteczka przeżywają wstrząs na wieść o bestialskiej zbrodni. Tylko co ma to wspólnego z Zuzanną?

Przede wszystkim niezmiernie podobały mi się wiernie i szczegółowo oddane emocje targające bohaterami. Zabieg naprzemiennych perspektyw czasowych fajnie budował napięcie i karmił moją ciekawość. Potworna i poruszająca zbrodnia, wywołała łzy.
Im bardziej zagłębiałam się w meandrach fabuły, im bliżej poznawałam jej bohaterów, tym więcej pojawiało się w mej głowie teorii i spekulacji. Mimo wielu tajemnic do odkrycia wszystko zostało precyzyjnie dopracowane.
Powyższe elementy wraz z niebywałą lekkością pióra, sprawiły, że nic nie było w stanie oderwać mnie od lektury.
Ależ to było dobre... z ogromną niecierpliwością czekam na więcej!

...

Kolejna zachwycająca, przykuwająca i szokująco realna książka autorstwa Izabeli Janiszewskiej. Od pierwszego tomu słynnej, debiutanckiej trylogii (Wrzask, Histeria, Amok) jestem wierną fanką twórczości Janiszewskiej. Niewybaczalne tylko potwierdza wielki talent pisarki.
Akcja rozpoczyna się w latach 90. XX wieku gdy ginie mały, 3-letni chłopiec. Trwają ogromne, jak na owe czasy poszukiwania. Zakończone niestety tragicznym finałem. Jaki będzie to miało związek z wydarzeniami z 2015 roku? Jak się okaże bardzo duży. Nawet nie spróbuję choćby w zarysie opisać akcji, nakreślić fabuły. Nie da się. Poza tym nie miałoby to najmniejszego sensu i odebrałoby wam sporą część wielkiej przyjemności wynikającej z lektury książki.
Niewybaczalne to kolejna książka, w której Janiszewska po prostu przeczołguje emocjonalnie czytelnika, gra na jego uczuciach niczym najlepszy wirtuoz. Po lekturze będziecie się czuć jak po jakimś niesamowicie traumatycznym doświadczeniu. Przynajmniej ja się tak czułam.
Jednak muszę przyznać, iż tego właśnie od autorki oczekiwałam. Genialnie skonstruowana intryga, świetnie prowadzona akcja, która pisarka podkręca w najmniej oczekiwanych momentach, wielopłaszczyznowa fabuła i naprawdę świetni bohaterowie.
Dwa główne trzony, które są tematami, sprawami wiodącymi i kilka pobocznych. Co istotne, wszystkie się ze sobą łączą w naprawdę logiczną całość. Autorce nic nie umyka, nic się nie gubi, wszystko ma swój koniec, jest sensownie prowadzone. Dodatkowo książka zmusza do poważnych refleksji na temat życia i nie tylko.
Polecam, naprawdę polecam. Zaginione dziecko, straszna zbrodnia sprzed lat, wielka tajemnica i jedno, jedyne kłamstwo, które za tym tkwi, które może zniszczyć wszystko. Janiszewska znowu porusza i zachwyca.

?Zbrodnie przerażają bardziej, gdy dzieją się w miejscach, w których dotychczas czuliśmy się bezpieczni i beztroscy. "

"Niewybaczalne" to oczywiście historia o zbrodni. Ale jest to też opowieść o żałobie i zemście. Sekretach z przeszłości i zagadkach z przyszłości...
Kiedy przeczytałam prolog, pomyślałam sobie "to będzie bardzo dobra książka" i już teraz mogę Wam powiedzieć, że nie myliłam się ani trochę!

Rok 2015: Zuzanna, główna bohaterka, jest po rozwodzie, a jej dziennikarska kariera legła w gruzach po napisaniu niefortunnego artykułu. W chwili, gdy ją spotykamy, kobieta dowiaduje się o śmierci swojego ojca. Aby poradzić sobie z tą tragiczną wiadomością, wybiera się do jego mieszkania. Znajduje tam listy od swojej matki, która podobno umarła, kiedy Zuzanna była małym dzieckiem. Dziennikarka rozpoczyna śledztwo na własną rękę, aby dowiedzieć się, że jej dzieciństwo zostało oparte na kłamstwie i fałszu.

Rok 1990: Pewnego, zwyczajnego dnia, mały chłopiec puszcza rękę mamy i w momencie znika jej z oczu. Niewielkie miasteczko rusza na poszukiwania, jednak starania mieszkańców idą na marne. Kubuś zostaje znaleziony martwy, brutalnie poraniony i zmasakrowany. Obok niego leżą dwaj inni, nieco starsi chłopcy. Oni również zostali zamordowani...
Miasteczko ogarnia sieć podejrzeń i ogromna nieufność. Kto mógł się dopuścić takiej zbrodni?

Śmiało mogę powiedzieć, że był to jeden z lepszych polskich thrillerów jakie czytałam, jeśli nawet nie najlepszy. Od początku autorka kreśli pełną napięcia i emocji historię - mocny, dopracowany i przerażający thriller psychologiczny. Niepokój i napięcie towarzyszy nam już od pierwszych stron i trwa aż do końca, a może nawet dłużej. Oplata niepewnością i obawą, zapiera dech w piersiach i wywołuje dreszcze emocji.
Książka jest niezwykle wciągająca i nie pozwala się odłożyć, choćby nawet na chwilę!
To jak autorka misternie przeplata wszystkie wątki, które tak zgrabnie łączą się w jedną całość i wzajemnie się uzupełniają, jest po prostu wspaniałe. Wciąż jestem pod wrażaniem jej talentu i warsztatu.
Wszyscy bohaterowie są niezwykle prawdziwi, a ich losy okazują się być splątane, bardziej niż na pierwszy rzut oka może się wydawać.
Zakończenie wbije Was w fotel, zaskoczy i nie pozwoli zasnąć. Będziecie chcieli analizować każdy krok, każdą myśl i każdy ruch bohatera, nawet wtedy, gdy już poznacie finał historii. Cały czas mój umysł intensywnie pracował i rozmyślał nad możliwym zakończeniem, a i tak się pomylił.
Pomysł na fabułę jest zarazem oryginalny, jak i boleśnie prawdziwy, a jego realizacja na pewno Was nie zawiedzie. Dodatkowo fakt, że autorka inspirowała się prawdziwą historią (nie czytajcie posłowia przed zakończeniem książki!) dodaje całej historii pikanterii i zostawia z mocnym "kacem książkowym" oraz refleksjami nad współczesnym życiem.

Mogłabym jeszcze długo pisać o przytłaczającej atmosferze miasteczka, które z początku niczym się nie wyróżnia i zdaje się być przyjazne każdemu gościowi, a tak naprawdę skrywa mroczne tajemnice, słabości i lęki. Opowiadać godzinami o szokującym zakończeniu. I rozwodzić się nad niezwykle druzgoczącą powieścią, idealną dla fanów dobrych kryminałów i wciągających thrillerów. Jednak wydaje mi się, że najlepiej będzie, jeśli sami się o tym przekonacie. Gwarantuję Wam mnóstwo przeżyć i silnych odczuć. Zostawiam też jedno pytanie:
Co według was jest "niewybaczalne"?
...
~books_by_brunette~

"Niewiedza bywa błogosławieństwem. Gdy wiesz mniej, boli mniej. A może tylko inaczej?"

Moje pierwsze spotkanie z autorką i od razu mogę stwierdzić, jestem teamjaniszewska. Tak wiem, teraz czas nadrobić serię z Larysą i Bruno. ????
"Niewybaczalne" to bardzo dobrze rozegrany thriller psychologiczny, tak naprawdę wszystko według mnie było na wysokim poziomie i maksymalnie dopracowane.
"niejednoznaczność" tak nazwałbym zarówno wszystkich bohaterów, oraz wszystkie zdarzenia. Nic, absolutnie nic w tej książce nie było jednoznaczne, czytając książkę motałam się, podejrzewając wszystkim i jednocześnie nie mając na żadną z tych osób odpowiednich dowodów.
Cóż prawda okazała się jednak zgoła inna, niż mogłabym przypuszczać.
Morderstwo zawsze powoduje silne zburzenie i ogromne emocje. Tak też było i tutaj, autorka idealnie pokazała nie tylko odczucia osób, których ta tragedia dotknęła bardzo blisko, jednak całej społeczności, bo oczywiście taka zbrodnia nie mogła przejść bez echa. Uświadomiło mi to, że rzadko spotykam w książkach tak umiejętnie opisane tło, pobocznych bohaterów i jakieś mniej ważne sprawy, wydawać by się mogło, wcale nie związane z zagadka.
Dobra kreacja bohaterów to naprawdę spory orzech do zgryzienia. Przyznam, ja nie mogłam wczuć i polubić żadnego z bohaterów, czy bohaterek książki. Nie wiem co na to wpłynęło, być może to, iż nie mogłam znaleźć jednej osoby, której nie podejrzewała bym o zbrodnie? Jednak mam wrażenie, ze w tej książce absolutnie nie chodzi o to, żeby kogoś lubić, może autorka właśnie to chcę nam uświadomić, że nic nie jest takim jakiem się wydaje?
Fabuła podzielona jest na dwie ramy czasowe, które dzieli 25 lat. Rozdziały przeplatają się między 1990 rokiem, gdzie narracja jest 3 osobowa, a 2015 który napisany jest już w narracji pierowszosobowej za którą odpowiada Zuzanna.
Książka dostarczyła mi nie lada emocji, potrafiła być bardzo brutalna i niezwykle przerażająca w tym, że takie rzeczy możemy spotkać nawet w otaczających nas realiach. I chyba właśnie ta świadomość jest tak przygnębiająca.
Ogromnie ta książka mną wstrząsnęła i podejrzewam, że bardzo długo będę miała obraz z tej opowieści przed oczami.
Zdecydowanie polecam tę książkę, bo to jedna z tych o której myśli wracają jak boomerang!

?Niewybaczalne? Izabela Janiszewska

Nigdy, żaden dzień nie będzie odpowiedni do tego, aby zmierzyć się z wiadomością o śmierci najbliższej osoby. Tak było również w przypadku Zuzanny, młodej dziennikarki, dla której smierć ojca przyszła zdecydowanie zbyt wcześnie. Matki nie pamietała zbyt dobrze. Odeszła, gdy Zuzanna miała zaledwie kilka lat. W mieszkaniu ojca, Zuzanna przypadkowo natrafia na szufladę z podwójnym dnem. Moment ten będzie dla niej jak otwarcie puszki Pandory. Znajdzie tu coś, co już na zawsze zburzy jej spokój i popchnie do tego, aby poznać prawdę za wszelka cenę. Wszystko co do tej pory znała było kłamstwem. Dlaczego własny ojciec ukrył przed nią prawdę?
????
25 lat wcześniej ..
Elżbieta Babicz, młoda matka z trzyletnim synkiem robi zakupy w domu towarowym Kryształ. Chwila nieuwagi ze strony kobiety i malec znika bez śladu. Jakby rozpłynął się w powietrzu. Przeszukanie obiektu i najbliższej okolicy niewiele daje. Wkrótce śledczy odnajdują na pobliskich łąkach zmasakrowane ciała trójki dzieci. Miejscowa społeczność jest wstrząśnięta okrucieństwem tej zbrodni i zrobią wszystko aby odnaleźć winnego...

"Niewybaczalne" to najnowsza powieść Izabeli Janiszewskiej. Po doskonałej trylogii z Luboń i Wilczyńskim autorka nie obniża poprzeczki i serwuje czytelnikowi kolejny fascynujący thriller psychologiczny. Pani Izabela obrała sobie bardzo trudny i poruszający temat na fabułę. Zaatakowała czytelnika jak orkan, pozostawiając go w emocjonalnym chaosie.
W powieści "Niewybaczalne" autorka ukazała dwie ramy czasowe przeplatające się ze sobą. Chociaż dzieli ich niemal ćwierć wieku, są ze sobą nierozerwalnie związane. Izabela
Janiszewska po raz kolejny udowodniła, że jest mistrzynią tego gatunku i emocjami czytelników potrafi manipulować jak nikt inny. Thriller trzyma w napięciu i przeraża realnością wydarzeń. Osadzenie akcji w małym miasteczku i jego zamkniętej społecznościowych, w której wszyscy się znają i większość żyje we wzajemnych układach, co dodatkowo potęguje i tak już gęstą atmosferę. Wykreowani bohaterowie są doskonałym odzwierciedleniem takich małomiasteczkowych zachowań. W tej książce znajdziecie wszystko, co dobry thriller powinien zawierać! Historia została fenomenalnie ukazana.
Cała gama emocji, jaką odnajdziecie w tej pozycji jest niczym precyzyjnie poukładane ładunki wybuchowe. Nie wiadomo, w którym miejscu uderzą! Podsumowując "Niewybaczalne" to thriller z górnej półki i prawdziwa gratka dla miłośników literatury kryminalnej!
Gorąco polecam i zachęcam do lektury!
Ocena 10/10

Są zbrodnie niewybaczalne, za które kara może być tylko jedna, "życie za życie".

Izabela Janiszewska we wcześniejszej twórczości zachwyciła mnie już niesamowitą empatią przy poruszaniu trudnych tematów społecznych, oczarowała wykreowaniem elektryzującej relacji pomiędzy bohaterami i lekkością pióra. Tym razem jednak stworzyła powieść tak emocjonującą, że sięgnęła najgłębszych warstw mojej wrażliwości.

"To co zaczęło się dwadzieścia pięć lat temu, nigdy się nie skończyło."

Gdy po śmierci ojca Zuzanna otwiera ukrytą szufladę, wylewa się z niej przeszłość, od której nie ma odwrotu. Dlaczego ojciec ukrywał przed nią, że matka żyje?

Kobieta chce wydobyć z zapomnienia przeszłość, której nie poznała, którą skrywała zasłona kłamstw i tajemnic. Tylko czy nie jest już na to za późno? Od matki nie dowie się już niczego, bo popełniła samobójstwo skacząc z wiaduktu. Jej śmierć wydaje się jednak bardziej zagadkowa i nieprzypadkowa, niż się pierwotnie wydawało.

Powrót do rodzinnej miejscowości niesie ze sobą wiele nadziei, ale jak się okazuje i niebezpieczeństw. Hermetyczne, lokalne społeczeństwo, w którym wszyscy się znają nie życzy sobie, by wypytywała o swoją rodzinę i związaną z nią tragedię sprzed lat.

Cofamy się do roku 1990 gdy po wielogodzinnych poszukiwaniach policja znajduje zwłoki trójki chłopców. Ta brutalna zbrodnia odbija się nie tylko na życiu rodzin ofiar, ale jak się okazuje jej wydźwięk nie cichnie nawet po wielu latach. Czy dlatego, że nie wszystko w tej sprawie zostało wyjaśnione?

Krzywda dzieci rani zawsze najmocniej, wraz ze śmiercią dziecka umiera część duszy rodzica. Tym razem jednak autorka obnaża więcej, niż chcielibyśmy zobaczyć, przekracza granicę, za którą nie odważamy się nawet zerkać. To zbyt przerażające i odzierające z wyobrażeń o naturze ludzkiej, porządku świata, o panującej w nim względnej równowadze.

Powieść autorki to mozaika emocji. Tak silnych, przytłaczających, że trudno się dźwignąć pod ich ciężarem. Kłamstwa, tajemnice, tragedia, żałoba i w końcu prawda, która wcale nie oczyszcza, nie daje wytchnienia.
Nie przesadzę jeśli napiszę, że to jedna z najlepszych książek przeczytanych przeze mnie w tym roku. Tak sugestywna, mocna i emocjonująca, że przy połączeniu z lekkim stylem, naturalnymi dialogami i pełnokrwistymi bohaterami czyni ją powieścią nieodkładalną.

Thriller "Niewybaczalne" to wyzwanie. Sądzę, że to nie jest książka, która leży w czyjejkolwiek strefie komfortu.

Izabela Janiszewska funduje swoim czytelnikom doznania niezwykle silne i trudne ? szczególnie dla rodziców. W Jej książce każda strona wręcz ocieka emocjami, co nie dziwi biorąc pod uwagę temat, jaki Autorka wzięła na warsztat. Oddała jednak cierpienie rodziców i uczucia związane ze śledztwem Zuzanny po mistrzowsku. Nie narzuca ich odbiorcy na siłę, ale pozwala mu samodzielnie wniknąć w świat bohaterów. Prowokuje do oddania się tej książce w całości, czytania jej w pełnym skupieniu. Jakby jednocześnie chciało się i nie chciało współodczuwać z bohaterami.

Akcja tocząca się w dwóch przestrzeniach czasowych pozwala na spojrzenie na wydarzenia z różnych perspektyw. Autorka pokazuje, że pomimo lat jedno się nie zmienia ? ogrom cierpienia po utracie dziecka.

Osadzenie akcji w małym miasteczku tworzy niesłychany klimat. To tajemnice, układy, wieloletnie znajomości i przyjaźnie oparte się na wspólnych przeżyciach. Mrocznego, gęstego klimatu dopełniają pierwszorzędnie skonstruowani bohaterowie. Każdy z nich może wzbudzić w czytelniku podejrzenia. Jednak to nie pogoń za mordercą wysuwa się na pierwszy plan, ale okrucieństwo zadane dzieciom i ból spowodowany ich stratą.

Nawet zakończenie na tym się opiera. Wspólnie z bohaterką odkrywamy prawdę, a dotarcie do rozwiązania było niemal tak samo trudne jak przeżywanie z bohaterami ich cierpienia.

"Niewybaczalne" to perfekcyjnie skonstruowany thriller psychologiczny. Akcja i intryga zostały skonstruowane w przemyślany sposób. Izabela Janiszewska wzięła na tapet chyba najtrudniejszy możliwy temat, w którym trudno zachować autentyczność. Autorce się to udało, jestem pełna podziwu dla tej pracy.

Królowa powróciła! W tych dwóch słowach mógłbym najprościej streścić najnowszą książkę autorstwa Izabeli Janiszewskiej i nie byłoby w tym ani krzty przesady, bowiem ?Niewybaczalne? to thriller psychologiczny o przerażającej sile autodestrukcji człowieczeństwa.

Książka niesie ze sobą rzadko spotykane, tak ogromne pokłady rozmaitych emocji, które w trakcie czytania wdzierały się w najodleglejsze zakamarki mojego serducha, zmuszając do przeżywania uczuć, o które właściwie mało kto mnie w ogóle podejrzewa. Jej fabuła to eksplodujący ładunek emocjonalny, ukazujący człowieka którego wewnętrzna brzydota jest zwyczajnie odrażająca. To przerażająca historia niewyobrażalnego cierpienia, z którym nigdy nie powinien się mierzyć żaden z rodziców.

?Niewybaczalne? to po prostu fantastyczna książka, na którą składa się wiele czynników. Najważniejszym z nich w mojej opinii jest absolutnie rewelacyjny warsztat pisarki autorki- genialnie opowiedziana historia za pomocą przyjemnych dla oczu słów pomimo ich ciężaru, nie miałaby prawa przyjąć się tak dobrze, gdyby nie była właściwie utorowana. Dołożyć do tego należy oczywiście wagę emocjonalną książki, a ta przecież jest z tych najcięższych zarówno do opowiedzenia, jak i do przetrawienia przez czytelnika. Świetnego dzieła dopełniają rewelacyjnie skonstruowani bohaterowie, z którymi niejednokrotnie utożsamiałem się pomimo ciążącym im podjętym decyzjom. Wszystko to sprawiło, że w tym przypadku miałem do czynienia z książką z najwyższej półki w swojej kategorii i była to dla mnie prawdziwa, czytelnicza uczta.

Z twórczością Izabeli Janiszewskiej jestem od samego właściwie jej początku i doprawdy fascynuje mnie za każdym razem jej subtelna wrażliwość na otaczający świat. Autorka jak mało kto pisze z ogromną gracją o uczuciach, które najzwyczajniej w świecie potrafią emocjonalnie zniszczyć czytelnika właściwie w jednej sekundzie, a Izabela Janiszewska robi to z przerażającą wręcz łatwością. Jej książek nie wypada tak zwyczajnie przeczytać i odłożyć, należy je po prostu przeżyć i przetrawić, a każdy z nas musi zrobić to po swojemu. Zwłaszcza w tym przypadku.

Królowa powróciła. Rozsiadła się na tronie i zdaje się, że jest jej tam wyjątkowo wygodnie. Nic dziwnego, zapewne spędzi tam sporo czasu?

"Mój ojciec zawsze powtarzał, że prawda daje nam szansę, a kłamstwo nie zostawia nam wyboru. Przez całe życie wierzyłam w te słowa. Do dnia, w którym okazało się, że mnie oszukał."
Czytamy książki, które dostarczają nam rozrywkę. Czytamy książki, które poruszają w nas wiele emocji. Czytamy książki, które skłaniają do refleksji. Czytamy książki, które zgniatają Twoje serce, miażdżą jak walec orzeszka, przeżuwają jak dzika zwierzyna złapaną ofiarę, doprowadzają do zawału, by później skrupulatnie doprowadzić nas do prawdy, która łamie serce, chłosta duszę, zadaje bolesne rany.
Najnowsza książka pani Izy, to thriller, który wciągnie Was na samo dno najtrudniejszych emocji. Pierwsze sto stron doprowadza do palpitacji serca, niedowierzania i co najgorsze, wydarzenia tam usytuowane są tak realistycznie przedstawione, że mam chęć przytulić córki i nie wypuszczać ich z rąk na ten parszywy, okrutny świat. Każdy rodzic, czy osoba mocno wrażliwa, będzie miała gwarantowany rollercoaster emocji. Wiem, że wiele z Was w tym momencie odłoży książkę i poczeka, aż emocje ochłoną. Ja przyjęłam to na klatę i brnęłam dalej ze świadomością, że im szybciej przez to przejdę, tym mniej będę się nad tym roztkliwiać. Połowicznie tak było.
Temat zaginięć dzieci zawsze jest bardzo trudny, zwłaszcza gdy finał kończy się popełnioną zbrodnią. Ta tutaj, choć częściowo można się domyślić jaki miała przebieg, rozdziera serce. Zostajemy wplątani w codzienność, uczucia osób, które przeżywają tamto wydarzenie. Poznajemy myśli i reakcje różnych bohaterów. Drugi tor czasowy to rok 2015, kiedy to Zuzanna wraca do miejscowości, w której się urodziła i tam szuka odpowiedzi. Czy jej się uda? Czy prawda, z którą przyjdzie jej się zmierzyć, pomoże jej uporać się z wieloma niewiadomymi?
"Nie wiedziałam jeszcze tylko, że wiele z moich wspomnień zostało starannie zbudowanych na kłamstwie. A to, co nazywałam pamięcią, było jedynie iluzją."
Nie chcę wiele zdradzać na temat fabuły. Po pierwsze temat jest bardzo trudny, po drugie warto przeczytać książkę samemu. Pani Iza ma dar doprowadzania czytelnika do "szewskiej pasji", która dotyczy brutalności świata, w którym żyjemy. Sprawnie lawiruje podejrzeniami między bohaterami, którzy mogliby być potencjalnymi winnymi.
Czytając "Niewybaczalne" nasuwało mi się pytanie, czy prawda nas wyzwoli? Czy całe dotychczas prowadzone życie, jak się okazuje w kłamstwie, może nagle otulić nas spokojem, mimo okrutnej prawdy? Ciężko o dobry przepis na życie.
Motyw małego miasteczka i mieszkańców, którzy nie przepadają za osobami z zewnątrz został tutaj świetnie ukazany. Zuzanna podejrzewa każdego, a wszyscy odwdzięczają się jej niechecią bądź fałszywymi uprzejmościami. Całe miasteczko wydaje się być przeciwko głównej bohaterce. Klimat tak bardzo duszny, miejscami mroczny jest dopełnieniem do emocji, które krążą w krwiobiegu czytelnika.
"Nie widzisz, że to miejsce zatruwa wszystkich po kolei? To jest jak jakaś cholerna klątwa. Wszyscy jesteśmy więźniami tamtej tragedii. Wszyscy."
Nie można porównać "Niewybaczalnego" do trylogii o Larysie i Brunonie. Różnią się gatunkowo i byłam naprawdę szczerze zdumiona, że pani Iza poszła w thrillery. I dobrze! Każdą kolejną książkę biorę w ciemno, nie patrząc na gatunek w jakim będzie osadzona nowa powieść. Styl i emocje wyróżniają twórczość autorki i mam nadzieję, że będzie płynęła nadal z prądem i porażała nas kolejnymi mistrzowskimi historiami. Wierzę, że niejedna kolejna książka da nam przysłowiowego liścia i nie wiem, czy da się jeszcze bardziej lubić Janiszewską. Czytajcie, naprawdę. teamjaniszewska forever and ever.

Śmiało mogę napisać, że już po trylogii Larysy i Bruna byłem teamjaniszewska a powieść ?Niewybaczalne? tylko mnie w tym utwierdziła. Ta książka dostarcza olbrzymiej ilości emocji i to bardzo trudnych.

Historia toczy się w dwóch liniach czasowych i fakt faktem nie zawsze mi to odpowiada, tak tutaj wyszło to powiadam Wam zacnie. Co mnie bardziej niepokoi to fakt, że jestem już chyba bardzo stary, skoro starsza linia czasu toczy się w latach, które doskonale pamiętam, no ten fakt akurat rozsądny i miły nie jest?

Trudno mi zdefiniować Zuzannę, bo nie jest to postać jednowymiarowa niby alkoholiczka, ale jakoś nie potrafi się temu oddać w całości, tak jakby na imprezie ktoś pił po pół kieliszka, niby ogarnięta życiowo, a wykłada się na prostych rzeczach i nie jest to zarzut tylko sam do teraz nie wiem, czy ją polubiłem.

Fascynująca była postać Kąkola niby wiecznie napruty jak Messerschmitt, a czujny jak ważka, cichy jak ninja, spryt kobry, siła tura, gibkość szczura no połączenie Rambo, Ojca Mateusza i Ferdka Kiepskiego, a to wszystko okraszone umysłem Stephena Hawkinga.

Zakończenie jest świetne, jeszcze kilkanaście stron przed końcem nie zgrywało się to za bardzo, jednak finalnie wszystkie tryby wskoczyły na swoje miejsce i sprawiły, że zakończenie jest logiczne i?bolesne. Fenomen tej powieści polega na tym, że ona kipi emocjami, a każdą z tych emocji czytelnik może interpretować na swój sposób, przez co powieść będzie interpretowana na mnóstwo sposobów.?
Najgorsze było uświadomienie sobie po zakończeniu powieści, że opisana historia faktycznie może się zdarzyć i wbrew wszystkiemu nie jest to jakoś specjalnie abstrakcyjna wizja.

Według mnie jedna z lepszych książek w tym roku. Nie lękajcie się i czytajcie moi mili, najmilsi moi, penetrujcie te strony, chłońcie i tak dalej?

...

Musze przyznać, że książka niewybaczalne to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki na które bardzo długo czekałam! Spodziewałam się niebanalnych bohaterów, historii która doszczętnie mnie pochłonie, fabuły która niesie za sobą coś głębszego niż to co standardowo spotykamy w kryminałach ? nie zawiodłam się !

Bohaterowie to zwykli ludzie, którzy w mojej ocenie są bardzo autentyczni, ich zachowania nie są przerysowane a przeżywane emocje, w tym żałoba po utracie dziecka, jest ukazana w sposób bardzo realistyczny. Dodatkowo autorka przeplata wydarzenia w dwóch ramach czasowych, nie tracąc przy tym spójności, a wręcz przeciwnie ? wydarzenia idealnie się uzupełniają.

Chociaż w trakcie lektury można przewidzieć zakończenie, to jednak autorka postanawia namieszać i wprowadzić pomimo wszystko element zaskoczenia. Dla mnie ?Niewybaczalne? to thriller który porusza do głębi! Wzrusza i zaskakuje, wciąga i paraliżuje, wzbudza zachwyt i lęk, a na koniec rozkłada czytelnika na łopatki ? bardzo polecam!

"W życiu często zadajemy pytania, nie zdając sobie sprawy, że wcale nie chcemy usłyszeć odpowiedzi.?

Wyobraź sobie, piękny czerwcowy dzień który spędzasz z dzieckiem w domu handlowym na zakupach. Płacisz za coś, na sekundę spuszczasz trzymające się ciebie dziecko z oka? i po tej sekundzie nigdzie go nie ma. Widzisz tysiące twarzy, ale nie ma tej ukochanej. Z upływem czasu umysł szaleje, adrenalina buzuje, krew cię zalewa, bezradność paraliżuje, czarne myśli zadymiają duszę? a dziecka nie ma! Choć wyobrazić sobie, a przeżyć ? do dwie zupełnie inne rzeczy, ciśnienie wzrasta na samą myśl takiego scenariusza. A ?wszystko będzie dobrze? to w tej sytuacji jedynie pusty frazes, naiwne zaklęcie, pobożne życzenie prowadzące donikąd.
Tak zaczyna się ta książka ? od tajemniczego zaginięcia 3-letniego Kubusia, roześmianego chłopca o błękitnych oczach i kręconych jasnych włosach, który podczas zakupów zniknął na zawsze z oczu swojej mamy.. Zmaterializowany koszmar senny z którego nie można się obudzić trwa.
Podczas zakrojonych na szeroką skalę poszukiwań chłopca, w pobliskim lesie śledczy natrafiają na trzy ofiary przerażającej zbrodni..
I tu rzeczywistość mieszkańców miasta nieodwracalnie dzieli się na PRZEDTEM i POTEM.
25 lat później, Zuzanna, kobieta po przejściach ? matka wychowująca swojego 4-letniego synka w systemie opieki naprzemiennej z byłym mężem, ze złamaną karierą zawodową, która w chwilach samotności karmi bezsenność alkoholem, ale mimo wszystko trzyma się na powierzchni dzięki wrodzonej determinacji i woli walki ? dowiaduje się o nagłej śmierci ojca.
Podczas porządków w jego domu otwiera szufladę z dokumentami ? wrota do tego co minęło. To co tam odkrywa powoduje, że wszystko, w co w życiu wierzyła i to o czym wiedziała, o sobie, swojej matce i ojcu, rozsypuje się jak domek z kart. Upiorna przeszłość uderza w nią bez litości, sentymentów, czy taryfy ulgowej, domagając się uwagi tu i teraz.

Dziewczyna, która uważa, że przegrała swoje życie, rozczarowała sobą wszystkich, zawiodła oczekiwania, nawet własne ? będzie miała okazję udowodnić, że jednak jest wojowniczką ? uda się w podróż w przeszłość, która szarpie trzewia, podnosi tętno i przyprawia o niekontrolowane skurcze żołądka.
Zuzanna ma świadomość, że nie zmieni przeszłości, ale wie, że ta przeszłość zmieni ją samą i przyszłość wielu ludzi..
Co zrobi Zuzanna, by rozbić mur za którym utkwiły jej wspomnienia?
Co się stało 25 tat temu w rodzinnym mieście Zuzanny?
Czy istnieją ?rzeczy?, których nie da się wybaczyć?
?Niewybaczalne? to historia o bestialskiej zbrodni, o miłości, zemście, przebaczeniu i nienawiści. O sile kłamstwa, drogach bez powrotu, o ślepych zaułkach i poszukiwaniu prawdy na bezdrożach życia. Poruszająca, przeszywająca do szpiku kości, rozdzierająca serce opowieść o tym, że czasami nic nie jest takie, na jakie wygląda.
Rozwiązywanie zagadek kryminalnych serwowanych przez Izabelę Janiszewską to jednocześnie niebywała przyjemność, kaskada emocji i niezapomniana lekcja, która zmusza do refleksji nad tym co nieoczywiste.

Polecam.

Pani Izabela ma niesamowity dar wzbudzania emocji w czytelniku.. Zazwyczaj w swoich książkach przemyca nam ciężkie wydarzenia - takie, które wymagają przetrawienia, zostawiają w nas ślad..

Nie inaczej było i tym razem. Morderstwo trzech chłopców to wszak zbrodnia okrutna, niecodzienna i przerażająca.. Mnie osobiście doprowadziła do łez..

Autorka jest jedną z niewielu osób, która postacie kreuje w sposób tak realny jakby istniały naprawdę. Z każdą stroną jesteśmy w stanie wgłębić się w ich myśli i uczucia. Intryga zaczyna nas pochłaniać, podejrzenia buzują w głowie. Sprawia to, że książka coraz bardziej wciąga i kusi by odkryć tajemnicę wydarzeń sprzed lat.

Prowadzenie historii w dwóch ramach czasowych i z perspektywy różnych bohaterów to coś co bardzo lubię w thrillerach. Dodatkowo autorka w bardzo przemyślany sposób lawiruje między wydarzeniami, podsycając tym samym naszą ciekawość

Im bliżej jesteśmy zakończenia, tym bardziej wszystko zaczyna układać się w całość. Autorka naprowadza nas na rozwiązanie powoli, małymi krokami. Po części możemy się domyślić jak to się rozwiąże, jednak ziarno zaskoczenia zostaje.

W ogólnym odbiorze książka jest niesamowita. Intrygująca, pełna emocji, owiana tajemnicą. Z pewnością należy do tych, o których długo po zakończeniu się jeszcze myśli.