Jak nie krzyczeć na swoje dziecko

ć tracić panowanie nad sobą. Polecane w tej książce nawyki i strategie nie tylko pomogą ci zostać cierpliwszym i bardziej wyluzowanym rodzicem, sprawią również, że poczujesz się ogólnie szczęśliwsza, bardziej produktywna, i skuteczniej zapanujesz nad innymi dziedzinami życia. Być może nie po raz pierwszy czytasz o tym, jak przestać wrzeszczeć, czy jak zachować zimną krew, kiedy ktoś cię prowokuje. Przypuszczam, że inne porady nic nie dały, inaczej by cię tu nie było. Rozumiem. Ja też przeczytałam wszystkie artykuły i listy ,,dziesięciu najważ", nie tylko z obowiązku, lecz przy okazji zbierania materiałów do tej książki. Zaczęłam się nimi interesować kilka lat temu, pewnego koszmarnego wieczoru, kiedy to usadziłam moje małe tyranki przed ,,Tygryskiem Danielem", co dało mi około dwudziestu dwóch minut na wyszukanie w Google ,,jak przestać wrzeszczeć na dzieci". Przypominam, że mam doktorat z klinicznej pracy socjalnej, a i tak skończyłam, szukając czegoś takiego w internecie. Jeśli nie masz pojęcia, jak sobie poradzić, zapewniam cię, że nie jesteś sama. Dlaczego jeszcze nie wzięłaś się w garść (uwaga, spoiler: to nie twoja wina) Z mojego prywatnego i zawodowego doświadczenia wynika, że popularne rady nie sprawdzają się w przypadku większości rodziców z kilku różnych powodów. Książki bywają po prostu za długie i większość rodziców nie ma czasu, siły ani ochoty na ich czytanie. Obiecuję, że będę się streszczać. Poradniki stawiają rodzicom i dzieciom nierealne wymagania i zadania, które może i są doskonałe w teorii, ale w rzeczywistości nie da się im sprostać. Kiedy wyczytane sugestie nic nie dają, uznajesz swoją porażkę i się poddajesz. Jestem pracującym rodzicem (moje córki mają osiem i dziesięć lat) i nie zamierzam ci serwować niczego, czego nie zastosowałabym w swoim domu. Przy okazji, warto jeszcze raz przypomnieć, że nie musisz być idealnym rodzicem, żeby być dobrym rodzicem. Im bardziej przejmujesz się dążeniem do perfekcji, tym większe ryzyko, że stracisz panowanie nad sobą i się wściekniesz - taka ironia losu, tylko mało fajna. Większość porad skupia się na samej awanturze, często podpowiadając, co powinnaś robić, zamiast się złościć. Według mnie to rady z kategorii ,,gdybym - to bym". Wiesz, że powinnaś zrobić dziesięć pajacyków albo wziąć czternaście głębokich oddechów, zamiast krzyczeć i gdybyś mogła, to byś to zrobiła, więc jest oczywiste, że potrzebujesz innego podejścia. Mojego. Są rady, które nie pasują do ciebie lub twojej rodziny. Dowód A: Kiedyś przeczytałam, że powinnam krzyczeć do sedesu, zamiast na dzieci. Owa strategia zapewne się sprawdziła w przypadku rodzica, który ją opisał, ale ja miałam wówczas jedno dziecko w pieluchach, a drugie w samym środku horroru treningu nocnikowego. Nie życzyłam sobie spędzać jeszcze więcej czasu blisko zbiorników na kupę. Porady w niniejszej książce są uniwersalne i łatwo je dostosować do twoich upodobań i zwyczajów. Wreszcie, brakuje porad, co robić po fakcie, kiedy nieunikniona awantura już się zdarzyła (a zdarzy się, choćby nie wiem co). Prawda jest taka, że po wybuchu możesz potraktować i siebie, i dzieci lepiej albo gorzej. Skuteczniejsze strategie pomogą ci szybciej dojść do siebie i zmniejszą prawdopodobieństwo kolejnego wybuchu w najbliższej przyszłości, więc na nich się skupimy. Musisz wiedzieć, że jeśli do tej pory nie przestałaś wybuchać, to nie dlatego że jesteś do niczego. I z całą pewnością nie dlatego, że coś jest nie w porządku z tobą, jako człowiekiem czy jako rodzicem. To ogromnie ważne, więc powtórzę jeszcze raz, drukowanymi literami: NIE JESTEŚ ZŁYM RODZICEM. Wychowywanie dzieci jest trudne, utrata panowania nad sobą jest wpisana w ludzką naturę, a tobie po prostu zabrakło odpowiednich rad i pomocy. Poradzisz sobie. Słowo. DLACZEGO NIE MA ,,ZŁYCH RODZICÓW" Niektórzy z was pewnie powiedzą, że owszem, istnieją naprawdę źli rodzice, matki i ojcowie, którzy zachowują się strasznie, biją dzieci, albo systematycznie je zastraszają, poniżają i zaniedbują. Może nawet myślisz, że też do nich należysz. Może masz rację, może nie, ale ja i tak nikogo nie nazwę ,,złym rodzicem". To po prostu nic nie daje. Kiedy dostajesz taką etykietkę, nie masz wyjścia, nie masz widoków na zmianę i poprawę. Zamiast nazywać rodziców ,,złymi", mówmy o rodzicach zmagających się z problemami - licznymi - którzy nie dostali jeszcze właściwych informacji, środków i wsparcia. Zaczynając od współczucia możemy się zastanowić, co robić dalej. * * * koniec darmowego fragmentu zapraszamy do zakupu pełnej wersji MUZA SA ul. Sienna 73 00-833 Warszawa tel. +4822 6211775 e-mail: Dział zamówień: +4822 6286360 Księgarnia internetowa: Wersja elektroniczna: MAGRAF , Bydgoszcz