Poniedziałek, 15 listopada
Szkoła Galer Street jest miejscem, w którym empatia, ciało pedagogiczne raz globalna konektywność patronują kreowaniu społeczeństwa obywatelskiego naszej zrównoważonej, multikulturowej planety.
Uczeń/uczennica: Bee Branch
Klasa: osma
Wychowawca/wychowawczyni: Levy
KLUCZ DO OCEN
A arcymistrz wiedzy
M mistrz wiedzy
K kandydat na mistrza wiedzy
geometria A
biologia A
religie świata A
muzyka A
kreatywne pisanie A
ceramika A
język angielski A
rytmika A
UWAGI DOTYCZĄCE UCZNIA: Praca z Bee to prawdziwa przyjemność. Jej zapał do nauki jest zaraźliwy, podobnie jak życzliwość i poczucie humoru. Bee nie boi się stawiać pytań. Zawsze dąży do wszechstronnego zrozumienia tematu, a nie tylko do dobrych ocen. Inni uczniowie zwracają się do niej z prośbami o wytłumaczenie materiału, a ona zawsze chętnie, z uśmiechem każdemu pomaga. Bee wykazuje się niezwykłą koncentracją, kiedy pracuje indywidualnie, w grupie zaś jest spokojną, pewną siebie liderką. Na uwagę zasługuje jej talent do gry na fl ecie. Mamy za sobą dopiero jedną trzecią roku szkolnego, a ja już odczuwam smutek, myśląc o dniu, w ktorym Bee ukończy Galer Street i wystartuje w dorosłe życie. Wiem, że zamierza zdawać do kilku szkoł z internatem na wschodzie kraju. Zazdroszczę nauczycielom, ktorzy po raz pierwszy się z nią spotkają i odkryją, jaka z niej cudowna młoda kobieta.
  
Tego dnia siedziałam z rodzicami przy kolacji i cierpliwie znosiłam
ich ochy, achy, „patrzcie-jaka-mądra” i „jesteśmy-z-ciebie-
-dumni”, czekając, aż ochłoną i pozwolą mi dojść do słowa.
– Wiecie, co to znaczy, prawda? – zapytałam w końcu. – Czas na moją wielką nagrodę.
Mama i tata popatrzyli na siebie pytająco.
– Nie pamiętacie? Kiedy zdałam do Galer Street, obiecaliście, że jeśli będę przynosić najlepsze oceny, to po ukończeniu szkoły mogę sobie zażyczyć, czego dusza zapragnie.
– Pamiętam – potaknęła mama. – Ta obietnica miała uciąć nasze dyskusje o kucyku.
– Kucyka chciałam, kiedy byłam mała – odparłam. – Teraz marzę o czymś innym. Powiedzieć wam, o czym?
– Nie jestem pewien – westchnął tata. – Na pewno chcemy wiedzieć?
– O rodzinnej wyprawie na Antarktydę! – Sięgnęłam po broszurę informacyjną, na ktorej cały czas siedziałam. Był to folder biura podroży organizującego rejsy do rożnych egzotycznych miejsc. Otworzyłam go na stronie dotyczącej Antarktydy i położyłam na stole. – Jeśli się zdecydujemy, to musimy wypłynąć przed Bożym Narodzeniem.
– Przed tym Bożym Narodzeniem? – zdziwiła się mama. – Za miesiąc?
Wstała od stołu i zaczęła zbierać do fi rmowych reklamowek puste pojemniki po daniach na wynos. Tata już studiował broszurę
– Teraz panuje antarktyczne lato – oświadczył. – To jedyny okres, kiedy można tam jechać.
– No... wiesz, kucyki są całkiem fajne. – Mama związała w supeł ucha foliowych reklamowek.
– Co o tym sądzisz? – Tata popatrzył na mamę.
– Zdaje się, że masz dosyć napięte terminy w pracy... – powiedziała mama.
– Właśnie uczymy się o Antarktydzie – wtrąciłam. – Przeczytałam wszystkie relacje podrożnikow, a teraz piszę esej o Shackletonie. – Zaczęłam się wiercić na krześle. – Nie do wiary. Właściwie żadne z was nie powiedziało: „Nie”.
– Czekałem na twoją opinię – tata zwrocił się do mamy. –
Wiem, jak bardzo nie lubisz podroży.
– A ja czekałam na twoją – odparła mama. – Przecież masz pilną pracę.
– O Boże! A więc się zgadzacie! – Zeskoczyłam z krzesła.
– Zgadzacie się!
Zaraziłam radością Lodzię, ktora zbudziła się i zaczęła triumfalnie
biegać dokoła stołu, szczekając wniebogłosy.
– Zgadzamy się? – zapytał tato przy wtorze zgniatanych w koszu na śmieci plastikowych pojemnikow.
– No tak – odpowiedziała mama.
- - -
Wtorek, 16 listopada
Od: Bernadette Fox
Do: Manjula Kapoor
Manjula, wypadło mi coś niespodziewanego, więc byłoby cudownie, gdybyś mogła popracować trochę dłużej. Jeśli o mnie chodzi, to Twoj okres probny wiele razy okazał się zbawieniem. Mam nadzieję, że Ty też jesteś zadowolona. Jeśli tak, to proszę, odpisz jak najszybciej, bo chciałabym, żebyś zrobiła użytek ze swojej hinduskiej magii w pracy nad pewnym bardzo dużym zleceniem. OK, czas zerwać kurtynę tajemnicy. Jak wiesz, mam corkę Bee (dla ktorej zamawiasz lekarstwa i o ktorą tak dzielnie walczysz z fi rmą ubezpieczeniową). Okazuje się, że kiedyś razem z mężem obiecaliśmy, że spełnimy dowolne jej marzenie, jeżeli ukończy szkołę z najlepszymi ocenami. Rzeczywiście, Bee przyniosła same piątki – a raczej tytuły arcymistrza wiedzy, bo Galer Street jest jedną z tych nowoczesnych, liberalnych szkoł, w ktorych panuje przekonanie, że oceny źle wpływają na uczniow (mam nadzieję, że ta moda ominęła Indie) – i wiesz, czego sobie zażyczyła? Żebyśmy całą rodziną popłynęli na Antarktydę!
Z miliona rożnych powodow wolałabym zrezygnować z tej wyprawy, głowny jednak jest taki, że trzeba będzie ruszyć się z domu. Zapewne zdążyłaś się już zorientować, że nie przepadam za podrożami. Nie mogę jednak odmowić Bee. To dobre dziecko. Ma silniejszy charakter niż Elgie, ja i jeszcze dziesięć innych osob razem wziętych. Ponadto jesienią zdaje do szkoły z internatem, do ktorej oczywiście się dostanie dzięki swoim ocenom. Ech, to znaczy tytułom! Dlatego nie wypada odmowić jej tej przyjemności. Na Antarktydę można się dostać jedynie statkiem. Najmniejszy z nich zabiera na pokład stu pięćdziesięciu pasażerow, co oznacza, że zostanę uwięziona ze stu czterdziestu dziewięcioma innymi osobami, ktore będą doprowadzać mnie do szału swoim grubiaństwem, bałaganiarstwem, idiotycznymi pytaniami, nieustannym trajkotaniem, osobliwymi wymaganiami kulinarnymi, nudnymi anegdotami itp. Na domiar złego, mogą się do mnie przyczepić i oczekiwać, że będę dla nich miła. Już na samą myśl o tym rejsie dostaję ataku paniki. No coż, odrobina fobiispołecznej jeszcze nikomu nie zaszkodziła, prawda? Chciałabym Cię prosić, żebyś zajęła się formalnościami, wizami, biletami lotniczymi i wszystkimi rzeczami niezbędnymi podczas ekspedycji trzech osob z Seattle na biały kontynent. Prześlę Ci wszystkie informacje. Znajdziesz na to trochę czasu?
Proszę, powiedz, że tak.
Bernadette
Aha! Znasz numer karty kredytowej, ktorą zapłaciszza samolot, podroż, ubrania i ekwipunek. Jeśli jednak chodzi o honorarium, to wolałabym, żebyś je pobrała bezpośrednio z mojego osobistego konta. Kiedy Elgie przeczytał zestawienie transakcji za ubiegły miesiąc i zobaczył wynagrodzenie za Twoją pracę, to – chociaż kwota była niewielka – nie był szczegolnie zachwycony, że wynajęłam wirtualną asystentkę z Indii. Obiecałam mu, że zrezygnuję z Twoich usług. Dlatego obiecaj mi, Manjulo, że nasz mały romans pozostanie tajemnicą.
- - -
Od: Manjula Kapoor
Do: Bernadette Fox
Droga Pani Fox,
z przyjemnością pomogę Pani w przygotowaniach do rodzinnej wyprawy na Antarktydę. Załączam umowę dotyczącą dalszej wspołpracy w pełnym wymiarze godzin. We wskazanych rubrykach proszę uzupełnić numer identyfi kacyjny Pani banku. Mam nadzieję, że nasza współpraca będzie długa i owocna.
Pozdrawiam serdecznie,
Manjula