Dwa światła

ogo­ło­co­no z me­bli. Choć pro­fe­so­ra So­ko­łow­skie­go za­pra­sza­no do ho­te­lu na kil­ka oko­ło­kon­kur­so­wych uro­czy­sto­ści, ani razu nie sko­rzy­stał z oka­zji, by oso­bi­ście zo­ba­czyć, jak wy­glą­da­ło owia­ne le­gen­dą pię­tro pia­ni­stów. Sły­szał tyl­ko, że zwie­zio­no tam kil­ka­dzie­siąt for­te­pia­nów, by uczest­ni­cy kon­kur­su, a tak­że ju­ro­rzy i inni za­pro­sze­ni go­ście mo­gli grać, gdy tyl­ko przyj­dzie im na to ocho­ta. Ci, któ­rzy nie do­sta­li się do fi­na­łu, dzię­ki wspa­nia­ło­myśl­no­ści wło­da­rzy Pol­skiej Rze­czy­po­spo­li­tej Lu­do­wej mo­gli po­zo­stać w ho­te­lu i cie­szyć się wszyst­ki­mi przy­wi­le­ja­mi do cza­su za­koń­cze­nia kon­kur­su. Fi­na­li­ści mie­li do wy­bo­ru dwa utwo­ry: Kon­cert e-moll i Kon­cert f-moll. Pra­wie wszy­scy re­pre­zen­tan­ci Pol­ski wy­bra­li Kon­cert f-moll, uwa­ża­ny za nie­co lżej­szy w od­bio­rze. Je­dy­nie An­drzej po­sta­no­wił zmie­rzyć się ze skom­po­no­wa­nym w War­sza­wie li­rycz­nym Kon­cer­tem e-moll, któ­ry Cho­pin na­pi­sał z mi­ło­ści do Kon­stan­cji Gład­kow­skiej, ,,na pa­miąt­kę któ­rej sta­nę­ło ada­gio". Utwór pe­łen głę­bo­kich, chwy­ta­ją­cych za ser­ce to­nów był uko­cha­nym kon­cer­tem pro­fe­so­ra. So­ko­łow­ski za­sta­na­wiał się na­wet przez chwi­lę, czy nie mia­ło to wpły­wu na wy­bór An­drze­ja. Pręd­ko jed­nak zru­gał sam sie­bie za po­dob­ne my­śli. - Nie pa­mię­ta. Nie może pa­mię­tać. To było prze­cież tak daw­no temu! - wes­tchnął z pew­nym nie­do­wie­rza­niem. Sa­me­mu Edwar­do­wi wciąż się wy­da­wa­ło, że te po­nad dwa­dzie­ścia mie­się­cy, któ­re spę­dzi­li ra­zem, od­dzie­le­ni od ca­łe­go zła tego świa­ta szczel­ną ścia­ną zbu­do­wa­ną z naj­pięk­niej­szych fraz mu­zycz­nych stwo­rzo­nych w hi­sto­rii ludz­ko­ści, skoń­czy­ło się za­le­d­wie wczo­raj. Ale to było tyl­ko złu­dze­nie. Mi­raż sta­re­go czło­wie­ka tę­sk­nią­ce­go za już prze­ży­tym ży­ciem. To on tę­sk­nił za tym, by być znów czę­ścią co­dzien­nej hi­sto­rii tam­te­go ge­nial­ne­go chłop­ca, by znów czuć się nie­mal jak cza­ro­dziej od­sła­nia­ją­cy przed chłon­nym dzie­cię­cym umy­słem ta­jem­ni­ce świa­ta mu­zy­ki. Wciąż tę­sk­nił do dziec­ka, któ­re­go już nie było. An­drzej był do­ro­sły, miał dzie­więt­na­ście lat, nie wie­rzył pew­nie w cza­ro­dziej­skie re­cep­tu­ry za­mknię­te w dźwię­kach. Pro­fe­sor uśmiech­nął się do tych wspo­mnień. Naj­praw­do­po­dob­niej gdy­by zwie­rzył się z nich mał­żon­ce, wy­śmia­ła­by go, oczy­wi­ście z cha­rak­te­ry­stycz­ny­mi dla niej de­li­kat­no­ścią i wdzię­kiem. Wan­da była jego cał­ko­wi­tym prze­ci­wień­stwem. Być może wła­śnie to spra­wia­ło, że w mał­żeń­stwie z tą prak­tycz­ną, moc­no stą­pa­ją­cą po zie­mi, peł­ną ży­cio­wej ener­gii, nie­za­leż­ną ko­bie­tą o prze­ni­kli­wym umy­śle, wraż­li­wej du­szy i wie­lu prze­dziw­nych ta­len­tach Edward czuł się tak do­brze, pew­nie i spo­koj­nie. Tak, tym wła­śnie była dla nie­go Wan­da - spo­ko­jem. Prze­mi­ja­nie przyj­mo­wa­ła jak wie­le in­nych spraw ty­leż uciąż­li­wych, co nie­unik­nio­nych - jak choć­by pła­ce­nie ra­chun­ków czy prze­rwy w do­sta­wach gazu - z ła­god­ną cier­pli­wo­ścią. Naj­wię­cej wy­ma­ga­ła za­wsze od sie­bie i ni­g­dy nie po­zwa­la­ła so­bie na próż­no­wa­nie, mar­no­tra­wie­nie cza­su uwa­ża­jąc za je­dy­ny grzech nie­wy­ba­czal­ny. Mię­dzy in­ny­mi to wła­śnie spra­wia­ło, że jego żona rzad­ko po­dró­żo­wa­ła mię­dzy świa­ta­mi. Nie tra­ci­ła sił ani na wspo­mi­na­nie prze­szło­ści, ani na od­re­al­nio­ne roz­wa­ża­nia o przy­szło­ści. Ow­szem, pla­no­wa­ła ko­lej­ne dzia­ła­nia me­to­dycz­nie i skru­pu­lat­nie, jed­nak my­śle­nie o mi­nio­nych dniach nie było dla niej ma­rze­niem, śnie­niem na ja­wie o tym, co by było gdy­by, lecz zwy­kle mu­sia­ło za­owo­co­wać ja­kimś dzia­ła­niem tu i te­raz. Wan­da była te­raź­niej­szo­ścią. On utknął w prze­szło­ści. - An­ - wy­szep­tał. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki Spis tre­ści Kar­ta re­dak­cyj­na De­dy­ka­cja Mot­to 20 mar­ca 1955 Smo­rzan­do 1935 Can­ta­bi­le 1939 Con do­lo­re 1942 Sot­to voce Apas­sio­na­to Tra­nqu­il­lo 1944 Agi­ta­to Po­czą­tek sierp­nia 1944 Con amo­re 1948 Mor­mo­ran­do 20 mar­ca 1955 Smo­rzan­do Po­sło­wie