Too mean to die - Accept CD

Accept - "Too mean to Die" - recenzja Niedawno Accept wydał swoje kolejne studyjne wydawnictwo. Przypomina to, co już było zagrane, ale jest też parę bardziej interesujących momentów na płycie. Wolf znów tworzy dobre riffy, niestety powtarzalne, Mike jest w swoim żywiole i tam, gdzie trzeba krzyczy, a i bas z perkusją nie zostają w tyle. Niestety jako całość nie wyszło aż tak dobrze. Pierwszy utwór, "Zombie Apocalypse" z chwytliwym tekstem przypomina, szczególnie na początku "Painkiller". Nie jest to nic nadzwyczajnego. Ba, jest to oklepany schemat, a Accept tylko czerpie z tego, co już zagrali. Tytułowa kompozycja jest niezbyt ciekawa. Mike, jak ja w zwyczaju, drze się, a całości dopełniają chórki. Na szczęście solówka Wolfa trochę ratuje sytuację. Brzmi to dość podobnie do ostatnich albumów, szczególnie może nasuwać skojarzenia z "Blood of the nation". Refren jest nudny, nieciekawy. Po wysłuchaniu całości powoli krzyki Tornillo robią się irytujące. Słuchając "Overnight sensation" zapomina się, że jest heavy metalowy album. Przecież to brzmi, jak hard rock. Refren na szczęście jest ciekawszy od nieciekawego riffu. Ze wszystkich trzech pierwszych utworów najbardziej w pamięć zapada otwierający wydawnictwo. "No ones master" to wreszcie coś, na co się czekało. Miły dla ucha riff. Sam utwór ma też bardziej poważny wydźwięk spośród raczej radosnych kompozycji. Chórki ładnie dopełniają wokal, a nie atakują słuchacza. Szczególnie po pierwszym refrenie możemy wsłuchać się w świetny riff. Już po chwili zapada w pamięć. "The Undertaker" otwiera wstęp, który przypomina "Metal heart". Ale to zaleta. W końcu jest to naprawdę dobry utwór. Niestety dalej nie jest tak dobrze. Myślałem, że będzie to dobry, bardziej rockowy utwór niż metalowy, ale jest znów nudno. To słowo zaskakująco często pojawia się w tej recenzji. Główny riff nie zwala z nóg, jak w poprzednim kawałku. Późnej stronę robi się ciekawiej. "Suck to be you" ma ostro grający w uszach riff, a "Symphony of pain" wreszcie serwuje dobry refren, który pasuje do całości utworu, znów bardziej wesołej. Ballada "The best is yet to come" to całkiem niezła kompozycja. Nie jest specjalnie oryginalna, ale Mike zależnie od części utworu śpiewa w różny sposób, co wychodzi na plus. W refrenie zespół hamuje się od niepotrzebnych chórków, a solówka też niczego sobie. Następny kawałek nie powala. Nie zostaje w pamięci na długo i nic specjalnego o nim powiedzieć nie można. Brzmi trochę, jak zapychacz. Za to kolejny utwór, "Not my problem" znów powraca z fajnym riffem, który szybko zostaje w głowie na długo. Chyba najlepszy riff na płycie, co nie znaczy, że są jakieś złe. Są dobre, ale nie są genialne i nie rzucają się w oczy. Na koniec coś naprawdę dobrego. Instrumentalne "Samson and Delilah" ma bardzo dobry główny motyw. Zmieniają się rytmy, a utwór jest zachowany w średnim tempie. Słychać trochę orientalnego brzmienia, które wyróżnia kompozycję na płycie. Kapitalny to może za duże słowo, ale świetny będzie chyba odpowiedni na określenie tego kawałka. Accept wykonał swoje zadanie. Dobrze, że w ogóle coś stworzyli w trakcie pandemii. Nie jest to szczyt, ale jakieś mniejsze wzgórze w dyskografii zespołu. Czerpie z klasyki, ale też z nowych albumie, już wydanych bez Udo Dirkschneidera. Łącząc to wyszło coś, co nie jest genialne, ale może być dobrego do posłuchania bez większego zagłębienia się w szczegóły. Ot, znów metalowy album Niemców.