Gigaton - Pearl Jam CD

Cudna płyta. Wyśmienita wręcz. Nawiązująca do ukochanej "Yield" z 1997 roku, która w moim przekonaniu jest ostatnią z wielkich. Dla każdego, kto zatrzymał się na "Ten", pozostałe płyty są tylko wspomnieniem potęgi zespołu, który eksplodował na początku lat 90-tych. Dla mnie, odwrotnie. "Versus", "Vitalogy", "No Code", "Yield" to cudeńka, które zawierają w sobie o wiele więcej aniżeli rockowy "łomot". "Gigaton" jest dziełem, na które czekałem 23 lata. Przede wszystkim to spójna płyta, o przepięknym brzmieniu. Surowym (tak!), melodyjnym i dopracowanym. Matt bębni jak za czasów Soundgarden, Ament jak zwykle w cieniu ale mający kontrolę nad całością. Mike ze Stonem współpracują i nikt się nie wywyższa. Eddie w gigatonowej formie, wyciągający, modelujący, buzujący...brzmiący. Zespół ewoluował przez ostatnie kilkanaście lat i wydaje się, że odnalazł właściwą drogę. Płyta bowiem nie jest "na siłę", nie jest przekombinowana, a jednak bardzo zróżnicowana. Kto dziś nagrywa tak, aby każdy utwór brzmiał i był niepodobny do innych? Nie chciałbym rozpisywać się na temat poszczególnych utworów ale: "Who ever said" kapitalnie otwiera płytę, po którym to następują dwa utwory, znane z radia. One również zyskują jeszcze bardziej, już możemy je podziwiać, kiedy to tworzą całość z tym co przed i po. "Quick escape" to coś, co po prostu zapada w pamięć. Kolejne trzy utwory to odkrywanie kolejnych jaskiń, aż docieramy do ulubionego "Take the long way". Energetyczny i inny zarazem. Może soundgardenowski? Cztery kolejne utwory to spokój. Zatrzymanie, którego tak brakuje na co dzień. Brak krzyku, energii. Za to jest wyciszenie, zastanowienie, zatrzymanie właśnie. Panowie...nic nie muszą. Oni już się bawią i tworzą to, co chcą. Nie zapominają o korzeniach ale...czy ktoś by pomyślał, że pewne schematy, które znajdujemy na płycie, a które do tej pory były obecne w projektach pobocznych i B-sideach, staną się motorem napędowym, wymiatając "blackowe" i "jeremyowe" brzmienia?

Parafrazując powiedzenie, że wino im starsze tym lepsze w tym przypadku to kolejna porażka. Pomieszanie z poplątanym tak w skrócie można zrecenzować nowy materiał muzyczny zaprezentowany przez Pearl Jam. .Jak dla mnie zespół zagubiony po nagraniu drugiej płyty. Muzyka na tej płycie jest nudna i sztampowa. Brakuje jej wirtuozerii i klasy, są za to moim zdaniem bardzo nietrafione pomysły. To już nie jest grunge a ich muzyka ewoluowała.... Widać wyraźnie, że zespół jest zmęczony wspólnym graniem, brakuje im świeżości i ciekawych pomysłów. Od dawna jest to zjazd po równi pochyłej a takie utwory jak ?Better Man?, "Given to Fly" to krótkie przebłyski geniuszu zespołu po cudownym "Ten" którego sprzedaż wyniosła ponad 10 milionów sztuk. Muzyka to jednak kwestia gustu a z tym się nie dyskutuje. Pozostaje kupić najnowszą płytę Pearl Jam i jej posłuchać. Cena jest jednak nieadekwatna do zawartości muzycznej płyty.