Ebook Zginęła głupota! Powieść z niedalekiej przyszłości mobi,epub

ce rozłożył i stał nieporuszenie. -- I czego stoisz? Melduj, powiedziałem! -- Proszę jaśnie pana, kiedy niema nikogo! -- Co takiego? Co?... -- Nikogo niema w poczekalni, proszę jaśnie pana. -- Nikogo niema! Nikogo niema! -- powtarzał bezmyślnie Hilary, spoglądając osłupiałym wzrokiem na zgiętego wpół lokaja. -- Nikogo niema!... Moż odejść! Możesz!... Światowidzki przez chwilę stał na środku gabinetu, czoło tarł ręką i myśli zbierał. Na kalendarz rzucił nie świę dwudziesty dziewiąty października!... Dziesiątki osób codzień o tej porze żebrało chwili rozmowy z nim, wyczekiwało od samego rana, tłoczyło się... Pozbyć się nie mógł płynącej fali Przerywać musiał audyencyę, lub wprost nie przyjmować interesantó A dzisiaj nikogo! Niezrozumiały zbieg okoliczności. I zbliża się mimowoli pan Hilary do okna i spogląda na ulicę. Ludzi pełno, sklepy otwarte, ruch zwykły!... Nigdzie śladu katastrofy, któraby wytłómaczyć mogła niebywały w zajęciach jego codziennego życia wypadek! Śmieszna rzecz, Światowidzki po raz pierwszy w życiu otwiera lustrzane okno swego gabinetu i wychyla głowę. Powiew zimnego, łagodnego wiatru wpada z rozpędem do pokoju wszechwładnego finansisty. Nic, literalnie nic zauważyć nie można. U podjazdu stróż rozmawia ze tu i owdzie mijają się na chodnikach chłopcy w zielonych czapkach ze stosami dziennikó -- <> -- krzyczą malcy, podsuwając przechodniom małe świstki. Pan Hilary patrzy bezmyślnie. Nikt nadzwyczajnych dodatków nie kupuje. Prezes zamyka okno i dotąd nie może sobie zdać sprawy, co mogło wstrzymać tłumy interesantów od zjawienia się w jego pał -- <> -- dochodzi już poprzez szyby przeraźliwy głos roznosicieli gazet. Prezes czuje się zdenerwowanym, drażnią go te wykrzykniki chłopców, bo też, przyznać należy, dawno nie miał tylu naraz przyczyn do Drzwi gabinetu otworzyły się cicho, a tuż za plecami Hilarego rozległ się dźwięczny głos Toli: -- Dzień dobry, papo! Wołałeś mnie! -- Tak, moje dziecko -- odparł Hilary, spoglądając z zadowoleniem na wiotką postać swej jedynaczki. -- Siadaj, siadaj, Tolu, mam z tobą do pomó poważ Widzisz, jesteś w wieku takim, że trzeba na seryo pomyśleć o przyszłoś Ojciec myślał o niej od bardzo dawna. Twoje szczęście i zadowolenie jest wszak zadaniem mego ż -- O! dobry papo! -- szepnęła Tola, całując z uczuciem rękę Hilarego. -- Wiem, że masz do mnie zaufanie i wiem także cośkolwiek o twoich pragnieniach i marzeniach. Masz przecie na to, aby osiągnąć wszystko, co zechcesz. Urody ci natura nie poskąpiła -- ciągnął dalej Światowidzki, głaszcząc z lekka rudo-złote włosy córki, -- majątkowo jesteś bez wątpienia najlepszą partyą, czasby pomyśleć o wyjściu za mąż i to wyjściu takiem, któreby w zupełności ziściło wszystkie twoje -- A czy mnie źle z tobą, papo? -- przekomarzała się z filuterną minką Tola. -- Ze mną ci jest bardzo dobrze, ale z mężem będzie ci jeszcze lepiej -- odparł z przekonaniem prezes. -- Więc, moje dziecko, trzeba się zastanowić, jakiego męża miećbyś chciała. Jestem przekonany, że nie różnimy się w poglądach, mogę przeto śmiało zaproponować ci wybó -- Kogóż!? kogóż!? -- pytała zaciekawiona Tola. -- Kogo? Powiem ci krótko: Księcia Zdzisława Tomkiewicza, syna marszałka szlachty i prezesa filantropii społecznej, dziedzica dóbr jazdowskich, koniecpolskich i rzeczyckich, właściciela stadniny czorsztyńskiej, pana skoligaconego z najarystokratyczniejszymi domami w Europie!... No! Tolu? Co? Tola głowę spuściła i milczała. Hilary zapalał się. -- Słuchaj, moje dziecko. Ojciec twój ma władzę i powagę i jest wszędzie dobrze widzianym. Ale należy, bądź-co-bądź, do ludzi nowych, a nazwisko jego nie ma tradycyi i jest o tyle niepospolite, o ile obok niego postawi się cyfrę. Tomkiewicz co innego. Ród stary, pełen historycznych wspomnień, z dziada pradziada możny i bogaty, choć dzisiaj troszkę majątkowo zachwiany. Przytem tytuł... księżna! Co? Prawda? Powiedz, czy ojciec o tobie nie myśli? -- O tem jestem głęboko przekonana; lecz, papo, czy tytuł doprawdy może szczęście zapewnić? Hilary spojrzał z niepokojem na Tolę. -- Skąd ci się wzięło podobne pytanie? Sama mówiłaś, że chciałabyś być hrabiną!... A ja cię mianuję księżną! Jeszcze mało?! -- Zapewne, lecz przecież sympatye dwojga wreszcie reputacya -- Sympatya? Sympatya się znajdzie. Zdzisław jest młody, -- Nie czuję atoli do -- Nie rozumiem cię. Wchodząc w arystokratyczną sferę... musisz odpowiednich nabrać zapatrywań. Nie wymagaj rzeczy niemożliwych. Książę nie może mieć złej reputacyi; ma wprawdzie pewne upodobania