Ebook Zadzwoń, jak cię zabiją mobi,epub

to­ko­wi i kro­wom na pa­stwi­sku, ale trze­ba było wra­cać do izby, do dziad­ka. Sta­ną­łem przed nim, opę­dza­jąc się od much, któ­re nie wia­do­mo dla­cze­go upodo­ba­ły so­bie mój pot po­kry­wa­ją­cy ru­mień­ce stra­chu. ,,Co ja zno­wu na­bro­iłem?", sta­ra­łem się przy­po­mnieć so­bie swo­je naj­now­sze pso­ty. Wte­dy po­czu­łem na ra­mie­niu moc­ną dłoń dziad­ka. Nie wie­dząc za co, chcia­łem go pro­sić o wy­ba­cze­nie. ,,Za­mknij oczy", po­wie­dział spo­koj­nie. Z za­mknię­ty­mi ocza­mi pró­bo­wa­łem czy­tać w jego my­ślach. Nie mi­nę­ła se­kun­da, kie­dy usły­sza­łem, ,,Te­raz otwórz". Po­słusz­nie otwo­rzy­łem. Przede mną stał dzia­dek, taki sam jak przed chwi­lą, ale głos, któ­rym wy­po­wie­dział te sło­wa, spo­wo­do­wał, że wy­dał mi się zu­peł­nie obcy. Sta­łem jak za­hip­no­ty­zo­wa­ny. ,,Całe na­sze ży­cie jest jak to za­mknię­cie i otwar­cie po­wiek", uśmiech­nął się. Ta­jem­ni­czo zaj­rzał mi w oczy i cze­kał na ja­kąś re­ak­cję. Ale ja tyl­ko otar­łem pot z twa­rzy, od­ga­nia­jąc na­tręt­ne mu­chy. ,,A więc nie pędź tak, zro­zu­mia­łeś?", pu­ścił moje ra­mię. ,,Do­brze, dziad­ku", od­po­wie­dzia­łem bez­myśl­nie, po czym wy­rwa­łem z pro­gu cha­ty jak sprin­ter z blo­ków star­to­wych w bie­gu na set­kę. Pę­dzi­łem co sił w no­gach. Wiatr chło­stał mi wło­sy. Znów bu­szo­wa­łem wśród zło­tych ła­nów zbóż, w kra­inie ma­rzeń, gdzie pro­my­ki słoń­ca i cały świat na­le­ża­ły tyl­ko do mnie. Tam uno­si­łem się nad zie­mią jak wy­pusz­czo­ny z klat­ki ptak. W ten bez­tro­ski czas dzie­ciń­stwa nie ro­zu­mia­łem jesz­cze hi­sto­rii, fi­lo­zo­fii, po­li­ty­ki ani słów dziad­ka. Po pro­stu pę­dzi­łem przez mój zie­lo­ny ląd jak we śnie. Dziś, za wiel­ką wodą, na emi­gra­cji, jego sło­wa po­wra­ca­ją do mnie jak oczysz­cza­ją­ce ze złu­dzeń echo. Pa­trzę w okno, słoń­ce, wiel­kie ciel­sko wie­lo­ry­ba za­nu­rza­ją­ce­go się wła­śnie w Pa­cy­fi­ku. Na szy­bie ry­su­je się ob­raz twa­rzy roz­pro­mie­nio­ne­go pięć­dzie­się­cio­lat­ka. Od­dy­cham z ulgą, je­stem mu wdzięcz­ny za te sło­wa. Żona pyta z kuch­ni, ,,Co ro­bisz, ko­cha­nie?". ,,Zda­je się, że ro­zu­miem", od­po­wia­dam. Lek­cja dru­ga W zi­mo­we fe­rie przy­jeż­dża­li­śmy z bra­tem do Ko­nia­ko­wa na nar­ty. Pach­nia­ło już świę­ta­mi. Nocą każ­da gwiaz­da na nie­bie wy­da­wa­ła się be­tle­jem­ską. W dzień or­ga­ni­zo­wa­li­śmy Tur­nie­je Czte­rech Skocz­ni, bu­do­wa­li­śmy igloo. Wie­czo­ra­mi śpie­wa­li­śmy ko­lę­dy, ma­rzy­li­śmy o bo­żo­na­ro­dze­nio­wych pre­zen­tach. Przed snem dzia­dek za­wsze pro­wa­dził ro­dzin­ną mo­dli­twę. Z na­masz­cze­niem klę­kał w bia­łych ka­le­so­nach przy krze­śle, a wszy­scy po­wta­rza­li po nim sło­wa skie­ro­wa­ne do świę­tych ob­ra­zów Mat­ki Bo­skiej i Chry­stu­sa. Mo­dli­twa była dłu­ga, wol­na i nud­na dla ta­kie­go wiyr­gacz­ki jak ja. Wpa­try­wa­łem się z aniel­ską min­ką w za­wie­szo­ne w rogu izby ob­ra­zy, głów­nie zaś w mi­ło­sier­ne ser­ce Chry­stu­sa, z któ­re­go biły zło­te pło­mie­nie. Wte­dy my­śla­mi wy­bie­ga­łem do sce­ny, w któ­rej ro­ga­ty, czar­ny jak smo­ła dia­beł ku­sił Chry­stu­sa na pu­sty­ni. ,,I nie wódź nas na po­ku­sze­nie", te sło­wa wy­wo­ły­wa­ły we mnie naj­więk­szy po­dziw i strach. Ko­la­na bo­la­ły mnie co­raz bar­dziej. Cza­sa­mi przy­sy­pia­łem na klęcz­kach, za­nim dzia­dek wy­po­wie­dział ma­gicz­ne sło­wa, ,,W imię Ojca i Syna, i Du­cha Świę­te­go". ,,Amen!", wy­krzy­ki­wa­łem po­nad inne gło­sy, chcąc za­cho­wać po­zo­ry trzeź­we­go umy­słu. Tej nocy mróz wy­ma­lo­wał na szy­bach izby ko­nia­kow­skie ko­ron­ki. Świa­tło księ­ży­ca od­bi­ja­ło się od iskrzą­ce­go się śnie­gu z taką mocą, że mu­sia­łem mru­żyć oczy. Blask z okien wy­da­wał mi się czy­stą mi­ło­ścią ser­ca Chry­stu­sa. Na­gle usły­sza­łem szept dziad­ka, ,,Jesz­cze nie śpisz?". ,,Ja­koś nie mogę, dziad­ku", pi­sną­łem. ,,A chciał­byś zo­ba­czyć cud?", po­wie­dział, uśmie­cha­jąc się do mnie. Nim po­my­śla­łem, co dzia­dek może mieć na my­śli, po­ki­wa­łem gło­wą. Nie po raz pierw­szy sama po­dej­mo­wa­ła de­cy­zję, bez mo­jej wie­dzy. In­stynk­tow­nie ro­bi­ła, co jej się po­do­ba. ,,No to ubie­raj się szyb­ko", na­ka­zał. Na pi­ża­mę w sa­mo­cho­dy i zna­ki dro­go­we za­czą­łem wcią­gać jesz­cze mo­kry po ca­ło­dzi