Ebook Wyrazić nienazwane mobi,epub,pdf

olejków i maści były stosowane również jako pachnące substancje dla ciała44. Dzięki odkryciom archeologicznym i licznym zapisom odnoszącym się do zapachów wiadomo, że pachnidła odgrywały ogromną rolę w kulturze starożytnych Egipcjan. Jednym z niezbędnych elementów wyposażenia zmarłego do podróży w zaświaty były wonności w specjalnych (bardzo cennych i kunsztownych) pojemnikach, wciąż odnajdywane przez badaczy w grobowcach. Ponadto wiele z tych wonności stosowano do balsamowania mumifikowanych ciał (por. Brud, Konopacka-Brud 2009: 30-31). Państwo egipskie było prawdopodobnie pierwszą cywilizacją używającą perfum w sposób regularny, wymyślny i tak finezyjny. Zainteresowanie substancjami zapachowymi przyczyniło się do stworzenia swoistych laboratoriów, dużej produkcji i wzmożonego importu wonnych specyfików. Początkowo mieszkańcy Egiptu używali kadzideł do celów kultowych, obrzędów pogrzebowych i balsamowania ciał, a z czasem zaczęli namaszczać się wonnościami - nie tylko dla ochrony przed urokami i w celach leczniczych, ale chcąc po prostu upiększyć swoje ciało. Opracowano urozmaiconą sztukę kąpieli (regeneracyjnej, uspokajającej, pobudzającej bądź religijnej), która kończyła się masażem wonnymi olejkami i nacieraniem pachnącymi balsamami klatki piersiowej, ramion, szyi, włosów, brwi i brody45. Egipcjanie dbali o ciało i jego zapach, dlatego ogromną wagę przywiązywali do higieny i powtarzanej kilka razy dziennie toalety. Pachnąca, czysta i gładka skóra stała się, obok makijażu i tatuaży, wyznacznikiem starożytnego piękna (por. Ackerman 1994: 71; Hoffmann 2013: 187-189). Higiena, w tym zapach ciała, stanowiła także ważny element obyczaju w kulturze chińskiej. Przywiązywano tam dużą wagę do wyglądu i kondycji ciała, a z toalety uczyniono jedną z najważniejszych czynności dnia. W starożytnych Chinach wierzono, że perfumy działają oczyszczająco i regenerująco na cały organizm, wzmacniają energię ciała, a umysł napełniają radością i spokojem (Brud, Konopacka-Brud 2009: 33). Ponadto ogromna wiedza uczonych na temat produkcji olejków eterycznych umożliwiała rozwój perfumerii, a sprzyjające warunki geograficzne - uprawę rozmaitych wonnych roślin (np. jaśminu). Najcenniejsze składniki zapachowe pochodziły również z innych krajów Wschodu46, w tym Indii, gdzie zapach odgrywał ważną rolę w obrzędach sakralnych (wielu uroczystościom, ślubom, towarzyszyły pachnące rośliny i wonne mikstury, a także żarzące się kadzidełka) oraz duchowym rozwoju człowieka (nauki tantry i jogi podkreślały szczególne znaczenie woni jako łącznika z pierwotną energią życiową - praną) (por. Hoffmann 2013: 190-191). Daleki Wschód był bezcennym źródłem produktów zapachowych dla Egipcjan, Arabów47, a później również starożytnej Europy. Perfumeria Greków i Rzymian wywodzi się z tradycji oraz doświadczeń arabskich i egipskich. Wykopaliska i literatura świadczą o ogromnej popularności pachnideł w starożytnej Grecji i ich masowej produkcji48. Wiara w niezwykłą moc zapachów łączyła się w greckim świecie z mitologią i wiarą w boskie pochodzenie aromatów. Według helleńskich wierzeń ładny zapach świadczył o obecności bogów, a ponieważ od samych bogów pochodził - miał zapewniać urodę i wieczną młodość. Stosowanie pachnideł było powszechne i obejmowało wiele sfer życia (miało znaczenie w obrzędach religijnych, rytuałach wojennych, pielęgnacyjnych), ale było też po prostu przyjemnością. Grecy traktowali i wielbili perfumy jak sztukę, stały się one ważnym elementem ich codziennej kultury49. Podobnie jak w Grecji, wonności były stałym elementem codziennego życia i kultury w Cesarstwie Rzymskim. Początkowo Rzymianie, jeszcze jako lud rolniczy, używali pachnideł powściągliwie, ponieważ nie poświęcali wiele czasu na pielęgnację ciała. Jednak zachodzące w ciągu wieków przemiany gospodarcze i kulturowe związane z podbojami oraz rozwój imperium spowodowały, że perfumy znalazły szerokie zastosowanie i zaczęły cieszyć się ogromną popularnością (do tego stopnia, że w czasach Cesarstwa już stosowane były z przesadą i ekstrawagancją, a Rzym nazywano ,,stolicą perfum"). Perfumowano ciało i otoczenie, olejki wonne wcierano w skórę, a w powietrzu rozpylano kwiatowe wody50. Wraz z upadkiem Cesarstwa i rozwojem chrześcijaństwa stopniowo zanikały tradycje perfumiarskie - dopuszczano importowanie substancji zapachowych służących wyłącznie celom liturgicznym i leczniczym, kuszenie za pomocą woni stało się niedozwolone. Zmieniły to dopiero wyprawy krzyżowe, które przyniosły ponowne uwielbienie dla pachnideł, szczególnie tych pochodzących z krajów arabskich (jak chociażby słynna woda różana) (por. Ackerman 1994: 74-75; Hoffmann 2013: 195-199). Przełomem w perfumerii europejs