Ebook W cieniu orła mobi,epub

ielu osobom to przeszkadza. - To ciekawe, czemu te osoby do tej pory milczały. Ja nie mam problemu z przyjmowaniem krytyki. - Ooo, to ci Ale mniejsza, pytasz, czemu nikt do tej pory nie oponował twoim planom. To wytłumaczę ci. Bo jak ludzie są na pełnym perspektyw statku, to im niewiele rzeczy będzie przeszkadzać. Ale jak statek zaczyna tonąć, to zrobią wszystko, żeby się z niego wydostać. Wszystko, nawet takie rzeczy, które ci się nie śniły w najczarniejszych koszmarach. - Ludzie w stosunku do mnie zawsze byli niewdzięczni. Zawsze! - Ostatnie słowo mocno podkreślił. - Tutaj się mogę zgodzić, dodając obiektywnie, że ty im na to pozwalałeś. Ale to nie jest meritum naszej rozmowy. Ponawiam zadane kilka minut temu pytanie. - Ale, kurwa, Tomek, co ja mogę zrobić? Sytuacja już dawno wymknęła się spod kontroli. Teraz na cokolwiek jest już za póź - Ale na odzyskanie honoru nigdy nie będzie za późno! Za to na jego stracenie zawsze jest zbyt wcześnie. - Gdybym cię od dwudziestu pięciu lat nie znał, tobym pomyślał, że jesteś mądry. A tu taki surprise. Poza tym walenie cytatami z książek czy przywoływanie antycznych filozofów jest fajne, ale tylko jak mówisz do ciemnych mas na wiecu wyborczym. - W sumie o tobie mógłbym powiedzieć to samo, amigo. Nikt nie jest idealny. Ale premier Polski powinien przynajmniej dążyć do czegoś. A popatrz, do czego doprowadziły twoje rządy. Upadają setki przedsiębiorstw. Codziennie tysiące ludzi tracą pracę. Stopa bezrobocia już dawno osiągnęła poziom niespotykany poza krajami trzeciego świata. Ja nie wiem, czy to są powody do dumy. Nie mówiąc już o tym ogromnym wzroście zadłużenia. I wielu innych rzeczach, o których wiemy my, ale nie wiedzą Polacy. Ale prędzej czy później się dowiedzą, zrozum to. Idiotów możesz oszukać, ale zagranicznych banków, agencji ratingowych i innego ścierwa nie okłamiesz. Możesz trochę powodzić za nos, ale też do pewnego stopnia. A potem zaczyna się granica, której nawet twoje wyszukane metody nie pokonają, a za nią... - Do czego ty właściwie zmierzasz!? - Nowak przerwał ten długi wywód, po raz kolejny uderzając w stół. - Do uzyskania odpowiedzi na moje pytanie. Widzisz, jak ciężka jest sytuacja. Wiesz, że wszystkie wskaźniki dotyczące bezrobocia, zadłużenia, wzrostu PKB, przychodów, dochodów, dziur budżetowych i innych gówien pochodzą z tego gabinetu. Ty myślisz, że w ministerstwie finansów mają łatwo, jak muszą te twoje wymysły podawać jako oficjalne dane i jeszcze tak kreatywnie operować budżetem, żeby to się jakoś kupy trzymało? - Wielkie idee zawsze rodzą się w bólach. - Haha - zaśmiał się ironicznie Tomasz. - Jakie idee? Aż mi słów brakuje. Bo to słowo obce jest naszemu rządowi od początku istnienia. Owszem, będąc młodym politykiem, będąc opozycyjnym politykiem, łatwo mówić jakieś populistyczne dyrdymały, nadymając się przy tym i gestykulując jak Benito Mussolini, ale jak już przychodzi do rządzenia, to zawsze jest trudniej, nie? - To jest odwieczne prawo polityki, zawsze łatwiej jest być w opozycji, niż realnie rządzić. Każdy się o tym prędzej czy później przekonuje. Każdy, kto obejmie władzę. - Ale tobie by pasowało być w takiej wiecznej opozycji, prawda? Jesteś w sejmie, posadka ciepła, siedzisz sobie w pierwszym rzędzie, dieta sama leci, coś tam trzeba powiedzieć, wyjść na mównicę, zwołać konferencję prasową, nakrzyczeć na kogoś, powiedzieć coś o zdradzie interesów narodowych, ooo, to jest bardzo chwytliwe, no i coś tam generalnie pościemniać. Żadnej odpowiedzialności, żadnych realnych rządów. I tak trwać w tym aż do końca swoich politycznych dni. No a tu taki klops, wygraliśmy wybory i trzeba zacząć rządzić, realnie rządzić. - Wysnuwasz bardzo daleko idące wnioski, niemające praktycznie nic wspólnego z rzeczywistością. - Oj, mają bardzo dużo wspólnego, ja cię, stary, dobrze znam. Na cholerę było ci to rządzenie, naprawdę. Pamiętasz, z jakimi ideami zdobywałeś władzę? Przypomnij sobie całą kampanię sprzed trzech lat, ten wieczór wyborczy. A teraz popatrz, co z tego zostało. Z tych idei, z tych słów, z tych planów. Naprawdę... - Kurwa, dość już! - Paweł uderzył pięścią w stół po raz trzeci. - Naprawdę jesteś tutaj od piętnastu minut i po pierwsze mam cię tak serdecznie dość, jak chyba nigdy wcześniej, a po drugie dalej nie wiem, do czego zmierza twoja wizyta. Wicepremier tylko się uśmiechnął. - W sumie to ja też sam nie wiem, czego chcę. Tak sobie przyszedłem tylko pogadać. Albo liczyć na jakieś twoje opamiętanie. - Czyli co, jednym słowem dymisję? Daj spokój. To nie wchodzi w grę, nie licz na to. Poza tym pamiętaj, że sam jesteś umoczony, sam bierzesz w tym udział od samego początku. W ogóle to nigdy nie dawałeś sygnału, że coś ci się nie podoba, nawet