Umysł zabójcy

h. Niebo było jeszcze ciemne, ale nieco jaśniejsza smuga zwiastowała nadchodzący brzask. Może powinna codziennie wstawać o czwartej rano? Miała cały świat dla siebie. Tylko ona i jakiś cholerny kierowca ciężarówki, który zajechał jej drogę i zmusił do zwolnienia. Piosenka Taylor zmieszała się z potokiem przekleństw, które wyrzuciła z siebie Zoe, wściekle trąbiąc. Ciężarówka przyśpieszyła. Dotarła do autostrady I-95 i pojechała na południe, a Taylor zaczęła śpiewać 22. Zoe nacisnęła pedał gazu, delektując się prędkością. Zwiększyła głośność i śpiewała wraz z Taylor, kiwając głową w rytm wesołej muzyki. Życie jest mimo wszystko znośne. Zjechała na Fuller Road, gdzie stały tablice informujące, że to droga do Quantico. Zostawiła samochód na prawie pustym parkingu, na którym stało tylko kilka wozów. Krótki spacer, okazanie legitymacji przy wejściu, przejście dwóch pięter i znalazła się w swoim gabinecie. Cisza panująca na całym piętrze wydawała się trochę niepokojąca. Sekcja Analiz Behawioralnych FBI nie była hałaśliwym miejscem nawet w środku dnia, ale Zoe zwykle słyszała agentów rozmawiających na korytarzu albo kroki kogoś śpiesznie mijającego jej drzwi. Dziś tylko cicho szumiała klimatyzacja. Usiadła przed komputerem, przygotowując się psychicznie do napisania tygodniowego raportu; wiedziała, że Mancuso zażąda go zaraz po przybyciu do biura. Zoe miała obowiązek składać co poniedziałek raport podsumowujący wyniki swojej pracy w poprzednim tygodniu. Zwykle dostarczała go w piątki, kiedy Mancuso groziła, że odeśle ją do Bostonu. Ale dziś będzie inaczej. Przede wszystkim odda raport w czwartek, zaledwie trzy dni po terminie, co uwolni ją od biurokratycznego koszmaru do następnego tygodnia. Uśmiechnęła się i zaczęła pisać. Nagle obudził ją dzwonek telefonu stojącego na biurku. Popatrzyła w oszołomieniu na monitor, na którym zobaczyła tylko nagłówek: ,,Tygodniowy raport, 4-8 lipca 2016", lecz ani słowa więcej. Musiała zasnąć, gdy zastanawiała się, od czego zacząć. W prawym dolnym rogu monitora widać było godzinę: 9:12. Chciała wcześnie zacząć pracę i nic z tego nie wyszło. Podniosła słuchawkę i pokręciła głową, usiłując zmniejszyć ból szyi. - Sekcja Analiz Behawioralnych, mówi Bentley. - Zoe - rozległ się głos Mancuso. - Dzień dobry. Mogłaby pani wpaść do mojego gabinetu? Chciałabym, żeby pani na coś zerknęła. - Jasne. Już idę. Biuro szefowej sekcji znajdowało się cztery drzwi dalej w tym samym korytarzu. Wisiała na nich mosiężna tabliczka z napisem: SZEF SEKCJI CHRISTINE MANCUSO. Zoe zapukała, a Mancuso natychmiast zaprosiła ją do środka. Zoe zajęła miejsce w fotelu dla gości naprzeciwko biurka. Mancuso siedziała po przeciwnej stronie, bokiem do niej. Spoglądała w głębokim skupieniu na akwarium stojące przy tylnej ścianie gabinetu. Wyglądała imponująco, jej brunatna skóra była gładka i prawie nie zdradzała śladów wieku. W czarnych włosach związanych z tyłu gdzieniegdzie lśniły srebrzyste pasemka siwizny. Zoe patrzyła na profil szefowej i widziała pieprzyk koło jej ust. Spojrzała na przedmiot fascynacji Mancuso. Wnętrze akwarium często się zmieniało zgodnie z kaprysami szefowej. W tej chwili wyglądało jak dżungla, unosiły się w nim kępy zielonych i turkusowych roślin. Pomiędzy nimi leniwie pływały żółte, pomarańczowe i fioletowe rybki. - Źle się czują? - spytała. - Belinda jest dziś przygnębiona - mruknęła Mancuso. - Myślę, że jest wytrącona z równowagi, bo Timothy pływa z Rebeccą i Jasmine. - No cóż... może Timothy potrzebował odmiany - zasugerowała Zoe. - Timothy to sukinsyn. - zdaje się, że chciała pani ze mną porozmawiać? Mancuso przekręciła fotel i spojrzała na Zoe. - Zna pani analityka Lionela Goodwina? - Bez przerwy się skarży, że wszyscy podkradają mu jedzenie. - Wszedł w skład grupy zajmującej się seryjnymi zabójstwami na autostradach. Zoe przypomniała sobie po chwili, o co chodzi. W ciągu ostatnich dziesięciu lat przy autostradach międzystanowych znaleziono wiele porzuconych zwłok kobiet. Analitycy FBI ustalili, że morderstwa mają pewne wspólne cechy. Większość ofiar była prostytutkami albo narkomankami i podejrzewano przede wszystkim kierowców ciężarówek jeżdżących na dalekich trasach. W celu wytypowania podejrzanych FBI stworzyło specjalną grupę dochodzeniową zajmującą się seryjnymi zabójstwami na autostradach. Jej członkowie szukali podobnych przypadków w bazie ViCAP, prowadzonej przez FBI i zawierającej dane o przestępstwach z udziałem przemocy. Próbowali dopasować do nich trasy podejrzanych kierowców. - Rozumiem - odparła Zoe i skinęła głową. - Uważa, że znalazł trasę, i wytypował grupę możliwych podejrzanych. - Wspaniale - odparła Zoe. - I chciałaby pani, ż - G