Udane życie - to wciąż możliwe

ość, siłę i moc ab­so­lut­ną. Pięk­no. Ta­jem­ni­ca. Dla­te­go chciał­bym, aby ta pra­ca mo­gła być wy­sta­wio­na na sce­nie te­atral­nej. Na­wet je­śli po­zo­sta­nie książ­ką do czy­ta­nia, nad któ­rą moż­na się za­sta­na­wiać, me­dy­to­wać. Dla­te­go tekst jest tak skon­stru­owa­ny, aby moż­na go było przed­sta­wić, ode­grać, wy­krzy­czeć, wy­szep­tać, po­rwać. Mil­czą­cy. Jak na­sze ży­cie. Jest to tekst, któ­ry prze­ka­zu­ję moim licz­nym czy­tel­ni­kom, mo­jej wiel­kiej ro­dzi­nie. Zresz­tą, jest to ję­zyk, któ­re­go za­wsze sta­ra­łem się uży­wać. Któ­ry chce być pro­sty, a jed­no­cze­śnie moc­ny, sil­ny, pe­łen ener­gii i ży­cia. Może to nowy spo­sób pi­sa­nia. Ogra­ni­czo­ny do naj­mniej­szych po­jęć. Za­sad­ni­czy i głę­bo­ki. Mogą go zro­zu­mieć lu­dzie, któ­rzy po­kor­nie, ci­cho i ano­ni­mo­wo, sta­ra­ją się mimo wszyst­ko być no­si­cie­la­mi swo­jej oso­bi­stej hi­sto­rii. Któ­rzy mają od­wa­gę wejść w głąb sie­bie, bio­rąc od­po­wie­dzial­ność za to wszyst­ko, co tam od­kry­ją. W tej trud­nej, być może he­ro­icz­nej po­dró­ży, a nie w ma­rze­niach czy ro­man­tycz­nych złu­dze­niach, znaj­du­ją sza­cu­nek dla sa­me­go sie­bie. Nie na­rze­ka­ją, nie szu­ka­ją ofiar czy ka­tów, nie opła­ku­ją swo­ich zra­nień, cier­pień, bo­le­ści. Wszyst­ko po­wie­rza­ją Bogu, na­da­jąc temu sens. Uwa­ża­ją swo­je zra­nie­nia za świę­te. My­ślę, że Bóg każ­de­mu z nas po­sta­wi na­stę­pu­ją­ce py­ta­nia: ,,Czy tam, na zie­mi, by­łeś tym, kogo Ja we­zwa­łem po imie­niu, za­nim się jesz­cze na­ro­dzi­łeś? Czy zre­ali­zo­wa­łeś cel, dla ja­kie­go po­sła­łem cię na zie­mię?". CZĘŚĆ PIERW­SZA PE­WIEN OKRES Dwa­na­ście lat Mija dwa­na­ście lat, od­kąd świa­do­mie czy nie­świa­do­mie po­grą­ży­łem się w ot­chła­ni. Ot­chła­ni sa­me­go sie­bie. By­łem nie­ja­ko na tro­nie. Le­ni­wie wy­cią­gnię­ty na wy­god­nym, wiel­kim łożu. Wy­so­ko, na pię­trze. Chcia­łem zejść, czy może ra­czej zo­sta­łem zrzu­co­ny na niż­sze pię­tra. Nie wiem. Zna­la­złem się na zie­mi. Cho­dzi­łem pie­szo dro­ga­mi świa­ta, spa­łem na twar­dych ło­żach, sa­mot­ny wśród lu­dzi, męż­czyzn i ko­biet, do­świad­cza­łem uką­szeń gło­du, żaru pra­gnie­nia. Sa­mot­ny. Strasz­li­wie sa­mot­ny. Za­czą­łem się bać. Ciem­no­ści, cier­pie­nia, bólu, ko­biet, męż­czyzn, wła­sne­go cia­ła i umy­słu. Czu­łem się bez­sil­ny. Kru­chy. Nagi. Opusz­czo­ny. Opusz­czo­ny przez Boga. To wszyst­ko pły­nę­ło - tak czu­łem - w mo­jej krwi przez dwa­na­ście dłu­gich lat. Aż do dziś, kie­dy pi­szę te sło­wa. Ży­czę so­bie, abym mógł, kie­dy na­pi­szę ostat­nie zda­nie tej książ­ki, pod­nieść gło­wę z ja­kąś iskier­ką świa­tła. Na­dziei. Od­le­głe do­świad­cze­nie Dwa­na­ście lat, pod­czas któ­rych do mo­je­go ży­cia wkra­dła się rów­nież śmierć. Od­szedł mój oj­ciec. My­śla­łem, że żar­tu­je. A może chcia­łem w to wie­rzyć. Sam. Nie pła­ka­łem. Dłu­go nie ro­zu­mia­łem. Kie­dy spo­glą­dam wstecz, za­uwa­żam, że nie­wie­le w ży­ciu zro­zu­mia­łem. My­śla­łem, że ro­zu­miem, ale było in­a­czej. Kie­dy my­ślę o ojcu, my­ślę o wo­jow­ni­ku, o wa­lecz­nym sa­mu­ra­ju. O kimś od­waż­nym. Chciał­bym od­dać mu cześć. Je­śli jego duch żyje, wie, że nadal go ko­cham, że je­stem z nie­go dum­ny, jak za­wsze. Dwa­na­ście lat po­raż­ki w mi­ło­ści. Ra­por­ty z przy­go­to­wań, do­świad­czeń, miejsc ucze­nia się, ży­cio­wych lek­cji, tak nas pro­wa­dzi mod­ne dziś my­śle­nie po­zy­tyw­ w ja­kim kie­run­ku? Bez celu. Bez Boga. W rze­czy­wi­sto­ści je­dy­nie roz­dzie­ra­ją­cy ból, pę­ka­ją­ce ser­ce, za­ci­ska­ją­ce się gar­dło, a w ży­łach pło­mień wście­kło­ści, gwał­tu, bun­tu wo­bec lu­dzi tak ozię­błych, tak bez­li­to­snych. Nie­sta­łych. Aż po za­ufa­nie tej ostat­niej ko­bie­cie. O oczach ko­lo­ru mo­rza. Ukry­wa­ją­cej swą we­wnętrz­ną pust­kę. Igra­ją­cej z uczu­cia­mi. Po­ja­wi­ła się, pi­sząc pew­ne frag­men­ty ,,Pie­śni nad Pie­śnia­mi". Tym mnie zwio­dła. Aby na­stęp­nie od­kryć pust­kę swo­ich słów, fałsz przy­rze­czeń, ob­łu­dę uśmie­chu, gorz­ki miód swych ust, ba­nal­ne ży­cie, brak sza­cun­ku dla dru­gie­go czło­wie­ka, wy­śmie­wa­nie, po­gar­dę, py­chę, nie­ko­mu­ni­ka­tyw­ność. Nie­ja­sność, nie­lo­jal­no