Ebook Test wiary pdf

zania nie potrafił odnaleźć. Gdy w końcu nadeszła noc, usiadł się w swoim ogromnym łożu i pierwszy raz poczuł się obco w swoim wymarzonym, rajskim domu. Ostatnio większość czasu przebywał poza nim, biorąc coraz to trudniejsze zadania. Chciał pomagać, zmieniać świat, ale lista zadań zamiast maleć, to niestety wciąż się powiększała. Na miejsce jednego pojawiały się dwa następne. Zdawał sobie doskonale sprawę, że gdyby mógł pokazać ludziom żyjącym na ziemi jak wspaniale jest w niebie, postępowanie przynajmniej dziewięćdziesięciu procent ludzkości zmieniłoby się nie do poznania. Każdy chciałby spędzać tak swoją wieczność. Wygoda, spokój i przede wszystkim brak zmartwień towarzyszące wieczności. Jednak takiej możliwości nikt nigdy nie miał. Wziął do ręki telefon i wykręcił numer do Jacka. Michał miał rację, należy mu się odpoczynek. Chciał się spotkać ze swoim przyjacielem, spędzić z nim trochę czasu, po prostu porozmawiać. Zaniedbał ostatnio ich stosunki i czuł się temu winny. Dzwonił mając nadzieję, to naprawić, ale nikt nie odbierał jego telefonu. Wstał więc z łóżka i chciał jak najszybciej zapomnieć o ostatnich godzinach i poczuć się z powrotem jak w raju. Włączył więc swoją ulubioną płytę z balladami rockowymi i leżąc na wspaniałym łożu wsłuchiwał się w nie, przypominając sobie czasy spędzone na ziemi. Przypominał sobie swój pokój w domu rodziców. Brata, z którym wiecznie rywalizował o coś oraz kolegów z podwórka, z którymi grał w koszykówkę prawie codziennie wieczorem, przy ledwo palącej się lampie. Za czasów dzieciństwa miał sporo czasu dla siebie i słuchał muzyki godzinami, ciągle puszczając ją od nowa i ucząc się słów na pamięć. Tego mu właśnie brakowało, chwili dla siebie samego. Teraz dopiero zdał sobie sprawę, że będąc już dłuższy czas w niebie, wcale go nie zna. Pochłonięty pracą na ziemi, zapomniał o sobie samym i o raju, na który tak ciężko zapracował. Wciąż pomagał innym osobom, uczestniczył w ich życiu, a o swoim zapomniał całkowicie. Stracił przez to kontakt ze swoim przyjacielem Jackiem oraz rodziną, która nieustannie próbowała się z nim spotkać. - Gabrielu, jesteś tu?! - usłyszał czyjś głos. - Jestem - wyłączył muzykę i odpowiedział niepewnie. - Już idę. Otwarł drzwi i prawie wszedł na stojącego przed nim Pawła, jednego z najstarszych wybrańców niebios. - Co się stało? - Miałbyś dla mnie chwilę? Potrzebuję twojej pomocy. Gabriel zaskoczony jego słowami od razu odpowiedział: - Możesz na mnie liczyć. - Chodź ze mną. Chwycił go za ramię i obaj przenieśli się do pokoju małej dziewczynki, która spała grzecznie w swoim łóżku. Za oknami już była noc, a w małym pokoju dziecięcym paliła się tylko mała lampka tuż przy jej łóżeczku. - Nie pozwól się do niej nikomu zbliżyć, to bardzo ważne. Słowa te brzmiały tak poważnie, jakby jego życie od tego zależało. Po nich od razu zniknął, przenosząc się w miejsce, gdzie z pewnością miał ciężkie zadanie do wykonania. Gabriel zamknięty w pokoju dziewczynki nie miał pojęcia przed czym miałby ją chronić. Wyglądała tak niewinnie, że aż dziw bierze, żeby ktoś chciałby ją skrzywdzić. Cóż mogłoby takie maleństwo komuś zrobić. Podszedł do okna wypatrując w okolicy podejrzane ruchy, ale noc wyglądała na bardzo spokojną. Nic nie wskazywałoby, żeby coś miało nagle się zmienić. Usiadł więc naprzeciwko jej łóżeczka i czuwał. Spoglądał co chwilę na drzwi, ale nikt się w nich nie ukazywał. W całym domu były pogaszone światła i podejrzewał że wszyscy domownicy spali zbierając siły na kolejny dzień. Jednak długo ta cisza nie trwała. Usłyszał czyjeś kroki powoli zbliżające się do drzwi. Po chwili otworzyły się i wszedł do środka niski mężczyzna trzymający w ręku broń z tłumikiem i założonym noktowizorem na oczach. Zdjął go, by lampka dziewczynki go nie ślepiła. Odłożył także broń z tłumikiem i stanął nad dziewczynką, przyglądając się przez chwilę jakby podziwiał jej piękno i niewinność. Gabriel aż znieruchomiał widząc niespodziewanego gościa w domu. Nie był przygotowany na taki obrót sprawy i chciał szybko wymyślić coś, by uratować dziecko, ale nie potrafił. Był kompletnie zaskoczony i nieprzygotowany. Wtedy to wszedł do środka jeszcze wybraniec piekieł. - Zabij ją - szepnął. - Nie zostawiamy świadków. Zabij. Przeszedł obok napastnika mówiąc te słowa i stanął naprzeciwko niego przyglądając się dziewczynce. Gabriel zobaczył broń leżącą na stoliku i szybko podbiegł do niej, by jednym sprawnym ruchem spowodować jej zacięcie. - Broń mu już nie jest potrzebna - odezwał się do niego wybraniec uśmiechając się pod nosem. Przyglądał się on Gabrielowi przez chwilę, aż w końcu zapytał: -