Teatr lalek

tkwi­ła mu We­ro­ni­ka. Otwo­rzył sze­rzej drzwi i od­su­nął się na bok, wy­cią­ga­jąc dłoń w ge­ście za­pro­sze­nia. Męż­czy­zna prze­stą­pił próg, lecz za­miast przejść da­lej, sta­nął w ko­ry­ta­rzu i oglą­dał wi­szą­ce na ścia­nach cer­ty­fi­ka­ty. Nie by­ło­by w tym nic dziw­ne­go, ale spra­wiał wra­że­nie, jak­by pró­bo­wał za­pa­mię­tać prze­czy­ta­ne in­for­ma­cje, a nie po pro­stu je przej­rzeć. - Może po­dam panu ja­kiś ręcz­nik? - Kon­rad za­mknął drzwi. - Kto by po­my­ślał, że tak się roz­pa­da. Ja sam też nie wzią­łem ze sobą pa­ra­so­la. - Nie, dzię­ku­ję. - Męż­czy­zna wresz­cie ode­rwał wzrok od ścian. - Prze­pra­szam, nie przed­sta­wi­łem się. Ro­bert Ko­złow­ski, pra­cu­ję dla ,,Su­per Fak­tu". Wiem, że już póź­no, ale mo­że­my za­mie­nić parę słów? ,,Wła­śnie za­mie­nia­my" - po­my­ślał te­ra­peu­ta, że­gna­jąc wi­zję ko­lej­ne­go sta­łe­go klien­ta. Gość wy­glą­dał na sym­pa­tycz­ne­go, ale sam fakt pra­cy dla bru­kow­ca spe­cja­li­zu­ją­ce­go się w wy­le­wa­niu szam­ba na lu­dzi od­bie­rał mu pra­wo do życz­li­we­go trak­to­wa­nia. Nie­mniej nie wy­pa­da­ło wy­rzu­cić go­ścia na deszcz, tym bar­dziej że ta­kie za­cho­wa­nie mo­gło go spro­wo­ko­wać do na­pi­sa­nia wy­jąt­ko­wo ostre­go ma­te­ria­łu. A o taki nie­trud­no. Kon­rad był świa­dom, jak po­strze­ga­no jego za­wód. Sam czę­sto na­zy­wał sie­bie na­cią­ga­czem i szar­la­ta­nem. Co in­ne­go jed­nak ogól­na opi­nia o pro­fe­sji psy­cho­lo­ga, a per­so­nal­ny atak na ła­mach ogól­no­pol­skie­go pi­sma. - Je­śli będę mógł ja­koś po­móc, to nie omiesz­kam tego uczy­nić. - Po­now­nie zga­nił się w my­ślach za nie­po­trzeb­ne wy­głu­py. Mu­siał bar­dziej zwa­żać na sło­wa, ma­jąc świa­do­mość, że jego roz­mów­ca no­tu­je w gło­wie każ­dą wy­po­wiedź te­ra­peu­ty. - To jak bę­dzie z tą kawą? - Je­śli to nie pro­blem. - Męż­czy­zna roz­pro­mie­nił się w uśmie­chu. - Mam na­dzie­ję, że nie ode­rwa­łem pana od ni­cze­go waż­ne­go. Spró­bu­ję za­jąć jak naj­mniej cza­su. ,,To po co chcesz kawę? Py­taj do woli, i tak póź­niej prze­krę­cisz wszyst­kie od­po­wie­dzi, by pa­so­wa­ły do wcze­śniej przy­go­to­wa­nej kon­cep­cji ar­ty­ku­łu. Usły­szysz: <>, a na­pi­szesz: <>". - Mle­ko, cu­kier? - Psy­cho­log pod­szedł do eks­pre­su i za­czął pod­grze­wać fi­li­żan­ki. - Czar­na, moż­li­wie nie za moc­na. Kon­rad lu­bił za­pa­rzać kawę, lu­bił cały ten ry­tu­ał. Wy­glą­dał te­raz jak pro­fe­sjo­nal­ny ba­ri­sta. W rze­czy­wi­sto­ści wy­star­czy­ło je­dy­nie wło­żyć filtr ze zmie­lo­ną kawą i wci­snąć przy­cisk, ale moż­na było od­nieść wra­że­nie, że wy­ko­nu­je wy­jąt­ko­wo skom­pli­ko­wa­ne czyn­no­ści, wy­ma­ga­ją­ce nie lada wpra­wy. Dzien­ni­karz za­czął po­wo­li spa­ce­ro­wać po ga­bi­ne­cie, wszyst­kie­mu uważ­nie się przy­glą­da­jąc. Jego uwa­gę przy­ku­ło dę­bo­we biur­ko, co zresz­tą było na­tu­ral­ną re­ak­cją więk­szo­ści go­ści. Kon­rad lu­bił my­śleć, że dzia­ło się tak za spra­wą sta­ran­nie wy­ko­na­nych szcze­gó­łów se­ce­syj­ne­go me­bla, tyl­ko po­zor­nie wy­glą­da­ją­ce­go na nie­zgrab­ny ko­los. Wpraw­ne oko do­strze­ga­ło pro­sto­tę sztu­ki użyt­ko­wej, któ­ra za­miast bo­ga­tych or­na­men­tów czy mo­ty­wów ro­ślin­nych, tak po­pu­lar­nych w ów­cze­śnie wy­twa­rza­nych me­blach, za­chwy­ca­ła mi­ni­ma­li­zmem i wy­czu­ciem sma­ku. - Art no­uve­au - po­wie­dział z nie­skry­wa­ną dumą, wi­dząc za­in­te­re­so­wa­nie go­ścia. - Czy­li nowa sztu­ka. Na­mę­czy­łem się, żeby zna­leźć to cudo, cho­ciaż wtar­ga­niu go na dru­gie pię­tro to­wa­rzy­szy­ły praw­dzi­we męki. - W sen­sie że an­tyk? - Moż­na tak po­wie­dzieć - od­parł Kon­rad, czu­jąc się jak spo­licz­ko­wa­ny. Może nie było to dzie­ło sztu­ki, ale zna­leźć tak sto­no­wa­ne fran­cu­skie biur­ko se­ce­syj­ne sta­no­wi­ło nie lada wy­zwa­nie. - Pro­szę, usiądź­my wy­god­nie. W po­wie­trzu roz­szedł się przy­jem­ny aro­mat, kie­dy na­peł­nił fi­li­żan­ki go­rą­cym, ciem­nym pły­nem, zwień­czo­nym de­li­kat­ną pian­ką o nie­co ja­śniej­szym od­cie­niu. Te­ra­peu­ta prze­szedł przez ga­bi­net i po­sta­wił fi­li­żan­kę na szkla­nym sto­li�