Ebook Taniec demonów mobi,epub

że nawet krzywe chałupy stają na baczność. Wędrowni handlarze nie wychodzili z domów przed świtem, przy świetle świec, żeby obchodzić okoliczne gospodarstwa. Mężczyźni nie marnowali czasu w ciepłej bożnicy na fantastyczne opowieści o zdarzeniach w nieznanych zaświatach. Kobiety nie miały nawet odrobiny czasu na plotki. Na połaci śniegu otaczającej Żelechice po las i aż po horyzont pojawiały się niezliczone ślady butów i koleiny kół. Chłopi na furmankach i pieszo zmierzali tłumnie do wioski, poganiając przed sobą bydło albo ciągnąc za sobą oporne świnie; w odświętnych strojach towarzyszyły im żony. Z kolei kupcy z okolicznych wsi konkurowali ze sobą na towary, czyli wszystko od koronkowych welonów po buty z cholewami, od rzeźbionych krzyży po baranie kożuchy, od słodyczy po medykamenty. Byli też Cyganie, kuglarze, pijacy, nieroby i włóczędzy. A na koniec pojawiał się domokrążca, którego Dwojrele wypatrywała z największą niecierpliwością, by w końcu gorzko się rozczarować. Okazywało się bowiem za każdym razem, że nie ma nic naprawdę ciekawego. Przywoził ze sobą głównie dewocjonalia: modlitewniki, tałesy, cycesy i wybór ksiąg religijnych. W tym świątobliwym bagażu książka doczesna mogła się zaplątać tylko przypadkiem. W rezultacie, czekając na jego kolejną wizytę, Dwojrele była zmuszona czytać po wielekroć Dzieje zaczarowanej księżniczki oraz Opowieść o trzech braciach, by na koniec wrócić do pomarszczonych stron psałterza! Ściemniało się już, kiedy do reszty rodziny dołączyła Rejzele. Ledwie wyszła z łóżka, zaraz zajęła miejsce na kanapie pod oknem, gdzie spędzała większość dnia na lekturze dzieł filozoficznych i religijnych. Z wyjątkiem Dwojrele każdy czytał w skupieniu swoją książkę, bezwiednie popijając herbatę. Chociaż wydawało się, że nie są świadomi obecności innych, to wszyscy emanowali wzajemną niechęcią. Michl miał za złe rodzicom, że musi siedzieć w domu pod ich okiem, więc wymykał się niepostrzeżenie, gdy tylko mógł. Dwojrele uważała, że wszyscy ją lekceważą. Mąż i żona mieli do siebie pretensje od dawien dawna. Rejzele była przyzwyczajona do innego trybu życia niż ten, który wiodła od dziesięciu lat w Żelechicach. Wychowała się w dostatku, w sensie zarówno materialnym, jak i duchowym. Jej ojciec był jednym z najsławniejszych rabinów w Polsce i być może najbardziej uczonym Żydem swoich czasów. Już sama jego obecność wzbudzała powszechny respekt, nawet wśród ludzi prostych, żyjących z pracy własnych rąk, którzy z reguły odczuwają jedynie mieszankę pogardy i nienawiści wobec nierobów ,,wycierających gacie" przy lekturze Talmudu. Był bardzo wysoki, miał twarz pociągłą o ciemnej karnacji, imponującą czarną, aksamitną brodę, wielkie czarne oczy skrzące się humorem, nieustannie jednak dławionym przez surowe poczucie obowiązku w obliczu Szechiny. Mówił rzadko, poświęcając cały czas od rana do wieczora na studiowanie w kręgu uczonych, a właściwie uczniów, niektórych już w średnim wieku, podczas gdy po domu krążyli jego liczni synowie, córki i wnuki. Pobożni Żydzi zwyczajowo wydawali za mąż córki i żenili synów mniej więcej w wieku piętnastu lat, a potem utrzymywali ich tak długo, aż małżonkowie osiągnęli samodzielność. Także Rejzele, ukochana córka rabina, została poślubiona w piętnastym roku życia. Na męża wybrano jej, z powodu uczoności i nimbu sławy wokół nazwiska, młodzieńca ledwie o rok starszego, reb Awroma Bera. Wśród przodków miał bowiem ,,wielkich Izraela", znanych w każdym żydowskim domu na świecie; nawet więcej, miał być potomkiem samego króla Dawida. Wydawało się zatem, że jest to obiecujący mariaż. Reb Awrom Ber okazał się jednak porażką. Owszem, niewielu było tak uczonych jak on, ale zupełnie nie umiał twardo stąpać po ziemi - trzeba go było prowadzić za rękę jak dziecko. Poza światem Talmudu był zwykłym niedorajdą. Choć kontynuował studia w domu teścia, aż został ojcem dwojga dzieci, to nadal nie przejmował się przyszłością. W końcu więc zdecydowano, że reb Awrom Ber musi się usamodzielnić. Tak niezaradny młodzieniec mógł zostać jedynie rabinem, lecz aby objąć tę posadę w dowolnej znaczącej miejscowości, musiał zdać wymagany przez ówczesne prawo egzamin z języka rosyjskiego i innych przedmiotów świeckich, gdyż na rabinie ciążył również obowiązek prowadzenia rejestru urodzeń, ślubów i zgonów. Po wielkich namowach udało się go w końcu oderwać od Talmudu i skłonić do podróży do Płocka, gdzie zatrzymał się u korepetytora, który specjalizował się w przygotowywaniu przyszłych rabinów do egzaminu państwowego. Z bezmyślną skwapliwością wypłacił mu z góry całe wynagrodzenie, z bezmyślną niechęcią zabrał się do nauki nowych przedmiotów.