Święci z Qumran - Audiobook mp3

solutnie nie wiedziała, co począć. Ja z największą przyjemnością zrezygnowałem z pracy w Domu Śmierci. Ostatni raz poszedłem tam po zaległą pensję ojca. Sam nie dostawałem pensji, bowiem pracowałem z własnej i nieprzymuszonej woli. A szczerze mówiąc, z przymuszonej woli ojca. Kapłan, do którego poszedłem po pieniądze, wyrażał ubolewanie i żal, ale z wypłatą zwlekał. Tłumaczył, że nie może mi dać ojca pensji z powodu braku zawiadomienia z sądu, a poza tym jestem niepełnoletni. Nie szkoda mi było tych pieniędzy tak, jak bardzo wkurzała mnie pazerność naszych kapłanów. Wróciwszy do domu, zauważyłem, że Ahmes przestała płakać. - Musimy się jak najszybciej spakować - rozkazała - ale bierz tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Reszta zostaje. - Jak to zostaje? - Mennepherze, niedługo wszystko ci wytłumaczę. Niewiele mamy czasu. Zaraz przychodzi Sihathor z pośrednikiem, aby kupić dom z inwentarzem. Patrząc na to z perspektywy lat, w pełni popieram jej decyzję o sprzedaży domu. Wiem, że została zmuszona, ale dobrze, że tak się stało. Tam już nie dało się żyć. Sąsiedzi z każdym dniem na coraz więcej sobie pozwalali. A najgorsze były ich dzieciaki, które bez żadnych zahamowań szydziły z ojca. Ze sprzedażą domu raczej nie było większych problemów. Kupujący zbytnio nie narzekali. Ahmes utrzymywała go w nienagannym porządku. Jeżeli był problem, to raczej z pieniędzmi, jak zwykle zresztą. W ostatniej chwili dzięki pomocy Sihathora udało się przekonać bankiera na tak dużą i szybką wypłatę. Po otrzymaniu pieniędzy wynieśliśmy się jeszcze tego samego dnia. Nie zwlekając, spakowani w podręczny bagaż, poszliśmy na postój i pierwszą karawaną opuściliśmy mój ukochany Egipt i znienawidzoną Aleksandrię. Sihathor ogromnie nam pomógł, ale również dużo za to wziął. Sąd niedługo później wydał postanowienie o konfiskacie naszego majątku w ramach zadośćuczynienia dla rodzin tamtych dwóch łobuzów, którzy niechcący, a przede wszystkim z własnej głupoty, zginęli. 1 Staroegipska nazwa Księgi Umarłych. Obecną nazwę wprowadził w 1842 roku niemiecki archeolog Karl Richard Lepsius. 2 Totmes I - faraon starożytnego Egiptu z XVIII Dynastii, z okresu Nowego Państwa, syn Seniseneb. Totmes wstąpił na tron po bezpotomnej śmierci Amenhotepa I i aby uprawomocnić swą władzę, pojął za żonę jego siostrę - Ahmes, córkę Ahmose i królowej Ahmes-Nefertari. Panował w latach 1504-1492 Totmes I był ojcem królowej Hatszepsut z pierwszorzędnej żony Ahmes. []. KSIĘGA II QUMRAN ROZDZIAŁ I KIEDY DOTARLIŚMY DO JERUZALEM Kiedy dotarliśmy do Jeruzalem, zastaliśmy miasto w odświętnej sukni. Dla synów Izraela coroczne święto Pesach było i zawsze pozostanie największym świętem w ich tradycji. Na czas najważniejszych świąt Izraela: Pesach, Szawuot i Sukkot, miasto pokoju zamienia się w wielki tygiel różnych języków i obyczajów. Bez wątpienia jest to spotkanie różnorodnych kultur, ale zawsze jednej duchowej nacji, którą łączy wspólnota wiary w jednego i jedynego Boga. Ogrom ludzi, który zobaczyłem w Jeruzalem, przekroczył moje najśmielsze wyobrażenie. Rozszalały zgiełk, jak również unoszące się w powietrzu mistyczne podniecenie można było dosłownie kroić. W mieście panował uroczysty nastrój, ale jednocześnie dało się odczuć wysoki poziom zagrożenia bezpieczeństwa. Zgodnie z Prawem Mojżeszowym każdy mężczyzna po ukończeniu trzynastego roku życia zobowiązany był złożyć trzy razy w roku ofiarę w Świątyni Jerozolimskiej. Właśnie przy okazji świąt Pesach, Szawuot i Sukkot. Stąd często nazywano je świętami chodzonymi. Nigdy do końca nie mogłem zrozumieć, na czym one polegały, wiedziałem tyle tylko, że wszystkie w jakiś sposób związane były z wyprowadzeniem przez Mojżesza Hebrajczyków z Egiptu. Moja macocha Ahmes jeszcze podczas drogi zaproponowała, żebym na ziemi Izraela używał jej hebrajskiego imienia, Marta. Specjalnie mi to nie przeszkadzało, dobrze wiedziałem, skąd pochodziła. Nie wiadomo, jak potoczyłoby się moje życie, gdyby był z nami ojciec. Bardzo mi go brakowało, kiedy Marta z uporem godnym lepszej sprawy robiła wszystko, aby włączyć mnie do Narodu Wybranego. Po pierwsze musiałem stać się prozelitą, tak jak to zrobiła Rut, babka króla Dawida. Będąc z pochodzenia Moabitką, stała się gorliwą zwolenniczką wiary w Przedwiecznego. W moim przypadku było to trochę bardziej skomplikowane. Jak każdy nawrócony na judaizm poganin, dodatkowo musiałem zostać obrzezany. Nic przyjemnego, ale Marta upierała się, mówiąc, że to warunek konieczny i w ogóle, że to znak zawarcia przymierza z Panem oraz symbol dopuszczenia do pełni religijnego życia. Nie chciałem wtedy stawać na przeszkodzie w jej dążeniach, ale dziś z tym obrzezaniem nie poszłoby tak łatwo. A poza tym nie wydaje mi si�