Ebook Stosunki międzynarodowe w Europie w 1945-2009 mobi,epub

Polski i ZSRR sankcje gospodarcze, którym towarzyszyły naciski polityczne oraz działania propagandowe. Kraje komunistyczne stały na stanowisku, wyrażonym w komunikacie ze spotkania przywódców Polski i ZSRR, L. Breżniewa i S. Kani, jeszcze 4 marca 1981 r., że wspólnota socjalistyczna jest nienaruszalna, a jej obrona jest sprawą nie tylko każdego państwa, lecz całej socjalistycznej koalicji12. Wpisywało się to w pełni w logikę tzw. doktryny Breżniewa. W przyjętym 6 września 1983 r. Dokumencie końcowym Spotkania Madryckiego uczestnicy m. in. wyrazili swe zdecydowanie popierania i zachęcania do skutecznego korzystania z praw człowieka i podstawowych wolności. Zgodzili się również na zwołanie 7 maja 1985 r. do Ottawy spotkania ekspertów na temat przestrzegania praw człowieka i podstawowych wolności. W części Dokumentu dotyczącej współpracy humanitarnej i informacyjnej państwa uczestniczące zobowiązały się do: życzliwego rozpatrywania spraw ,,kontaktów i regularnych spotkań na podstawie więzi rodzinnych, łączenia rodzin i małżeństw między obywatelami różnych państw13. Do ostrych kontrowersji na tle interpretacji praw człowieka doszło przy ustalanu porządku dnia rozpoczętego 8 maja 1985 r. spotkania ekspertów w Ottawie nt. poszanowania w ich państwach praw człowieka i podstawowych wolności. Państwa zachodnie dążyły do dyskusji nad tak istotnymi kwestiami, związanymi z prawami i wolnościami człowieka w krajach Układu Warszawskiego, jak swobody religijne i kulturalne, emigracja Żydów radzieckich, mniejszość turecka w Bułgarii, ,,grupy helsińskie". Państwa Układu Warszawskiego zgłosiły natomiast ponad 20 inicjatyw dotyczących m. in.: prawa do życia w pokoju, prawa do pracy i wypoczynku, opieki lekarskiej, zabezpieczenia na starość, bezpłatnego kształcenia i poszanowania swobód zbiorowości (ale nie indywidualnych osób). Propozycje te nie weszły jednak do porządku dziennego spotkania w Ottawie. Podczas spotkania delegacje zachodnie przyjmowały przedstawicieli ,,grup helsińskich" i różnych stowarzyszeń praw człowieka z krajów socjalistycznych, którzy mówili o naruszeniach tych praw w ich krajach. Spotkanie Wiedeńskie 1986 r. skoncentrowało się na kwestiach ochrony praw człowieka. W paragrafie 11 Dokumentu końcowego mówi się, że państwa uczestniczące ,,będą szanować prawa człowieka i podstawowe wolności łącznie z wolnością myśli, sumienia, religii lub przekonań każdego bez względu na różnice rasy, płci, języka lub religii". Paragrafy od 12 do 24 mówią o tym, jakie środki państwa zamierzają przedsięwziąć, aby zrealizować zapisy paragrafu 11. Będą to działania w zakresie ustaw, umów międzynarodowych, propagowania praw i swobód, gwarancji ich realizacji, nauczania praw człowieka w szkołach, gwarancji swobód religijnych. W sumie chodziło o to wszystko, czego w krajach komunistycznych dotąd nie było14. Uczestnicy Spotkania Wiedeńskiego KBWE w 1986 r. podjęli również decyzję dotyczącą zwołania Konferencji w sprawie Ludzkiego Wymiaru KBWE ,,w celu osiągnięcia dalszego postępu w odniesieniu do poszanowania wszystkich praw człowieka i podstawowych wolności, jak również w odniesieniu do kontaktów między ludźmi i innych spraw humanitarnych"15. W ramach Konferencji w sprawie Ludzkiego Wymiaru KBWE odbyły się trzy spotkania: od 30 maja do 23 czerwca 1989r. w Paryżu, od 5 czerwca do 29 lipca 1990 w Kopenhadze oraz od 10 września do 4 października 1991 r. w Moskwie. Pierwsze z tych spotkań, w Paryżu, przebiegało w tym samym czasie co pierwsze na wpół demokratyczne wybory w powojennej Polsce, co też wywarło pozytywny wpływ na atmosferę spotkania. Zdominowane przez spór węgiersko-rumuński, dotyczący praw mniejszości węgierskiej w Siedmiogrodzie, nie przyniosło ono jednak konkretnych ustaleń. Zwołane w rok później Spotkanie Kopenhaskie zakończyło się przyjęciem Dokumentu końcowego, w którym odnotowano ,,fundamentalne zmiany polityczne, jakie zaszły w Europie od czasu pierwszego spotkania Konferencji w sprawie Ludzkiego Wymiaru w Paryżu w 1989 r."16 W liczącym 45 punktów Dokumencie końcowym z Kopenhagi uczestniczące w spotkaniu państwa potwierdziły wolę poszanowania praw człowieka, zasad demokracji oraz rządów prawa i praw osób należących do mniejszości narodowych, jak też przyjęły mechanizmy zapewniające ich realizację17. Znaczenie praw człowieka wyeksponowane zostało również w Paryskiej Karcie Nowej Europy, którą państwa uczestniczące w KBWE przyjęły 21 listopada 1990 r. na konferencji w Paryżu18. Moskiewskie Spotkanie w ramach Konferencji w sprawie Ludzkiego Wymiaru KBWE wypracowało Dokument końcowy, w którym uznano prawa człowieka za podstawę porządku międzynarodowego, poszerzono mechanizm kontrolny przestrzegania praw człowieka w ramach KBWE, a państwa uczestniczące uznały instytucje ludzkiego